Mr. and Ms. Rich (on-hold and revising)

Chapter Sixteen

"Wow.... Bakit may handa?" tanong ko sa kanila.

"Di naman, nakakamiss lang talaga kumain dito" sagot naman ni mommy.

Okay....

Nagkainan na kami....

"Steph... Well, you see... We came here with a reason," sabi ni mommy.

"Ano po yun? Diba po papanoorin niyo yung pageant ko?" tanong ko.

"Well, other than that..." sabi ni dad.

"Ano po ba yun?"

"Mahirap kasi sabihin, sumama ka nalang sa amin mamaya..." sabi ni kuya...

Okay... Bakit parang ang weird ng atmosphere, tsaka kinakabahan ako, parang may mangyayaring hindi maganda.

Naligo na ako after kumain then nagbihis ng casual clothes.

Pagkababa ko handa na kaagad sila.

"Saan po ba talaga tayo pupunta?" tanong ko.

Hindi sila sumagot. Hala, anong meron?? Bakit parang may itinatago sila sa akin?

"Tara na S-Steph..."

Napapansin ko na talaga na may something ngayon ha!! Pero ang weird lang kasi yearly silang nagkakaganito, at napapansin ko na laging this month nangyayari toh, ano kayang meron?

Sumunod na lang ako sa kanila papunta sa sasakyan, hm... ngayon lang nila ako sinama ngayong okasyon na ito... Bakit kaya? It really is something fishy...

Nagdrive si dad, at pansin ko sa kanila na malungkot na malungkot talaga sila.

"Uhm... Mom, dad, kuya, ano ba talagang meron? Sabihin niyo na sa akin kasi kinakabahan na ako, malay ko ba kung good news yan o bad news..." sabi ko.

"Just wait..." si kuya sumagot sa akin.

Tumigil yung kotse namin sa...

"Cementery? Bakit po-?"

Pinigilan ako ni kuya dahil nakikita niyang umiiyak na sina mom at dad.

Ano ba talagang meron? Bakit ba ayaw nilang saihin sa akin ang nangyayari??

"Halika na S-Steph... Stephen..."

Bakit ba nauutal si mama kapag sinasabi niya ang pangalan ko? Is there something wrong?? Sumunod naman ako...

Lakad... Lakad...

Then I heard everyone crying including kuya. Tapos nung tumingin ako dun sa pangalan ng pinuntahan namin... Napaluhod ako...

STEPHIE MORDELIA

Born: February 14, 1999

Died: August 20, 2009

W-why did I forget all about it?? Yeah... It's all because of me... T-that's right. It happened years ago! I forgot it because I was so shocked!

"Mom! Dad! Kuya! I-I really am s-sorry for what had h-happened... But are you t-torturing me?!" nauutal kong tanong.

Humahagulgol na ako sa iyak... Why now? Why are they reminding me of this now?

"No Steph... W-we just want you to remember HERagain... She's your TWIN..." mom said while hugging me.

"No!!! I feel like you're all blaming me for this! I know it's all because of me but I didn't mean it!" I shouted.

"We're not blaming you-" pinutol ko na ang sinasabi ni mom.

"-ofcourse you are!" I shouted.

Napatakbo nalang ako paalis...

Why? Why now? Why did they remind me of this NOW? I don't understand! I'm so hurt. I think I will be happier if I were in HER situation.

"Stephie... Really... I can't believe I am living happily without you... It's my fault... I also forgot you. I really am a terrible sister... Right? STEPHIE!!!" I said to my self.

"Stephanie??"

I looked at the one who called me... S-Steven...

"W-what are you doing h-here?" I asked quietly while wiping my tears.

"Hey... Bakit ka umiiyak?" tanong niya.

Umiling lang ako at magsisimula na sanang maglakad pero hinawakan niya ang braso...

"A-ano ba?!"

"I asked you a question. Why are you crying?" tanong niya uli.

"W-wala ito! A-alis na ako!"

"Ano ka ba! Kahit binubully kita sa school eh mabait naman ako pagdating sa problema sa buhay. Para lang gumaan ang loob mo, pwede mong ikuwento sa akin ang lahat" he told me.

No I can't... Telling someone about IT will kill me because of pain...

Yumuko lang ako at patuloy ang pagtulo ng luha ko.

"Can't you just leave me alone?" sabi ko sa kanya ng seryoso.

Hindi na siya sumagot at binitawan na ang pagkahawak sa akin...

Nagsimula na din siya maglakad pero huminto siya at...

"You can always rely on me even if we're mortal enemies... I will never bully someone who has problem in life... I... Ugh, bakit ko ba ito sinasabi sa iyo, sige na aalis na ako!" sabi niya habang nagkakamot sa ulo na para bang nahiya sa sinabi niya.

And in an unknown reason, talking with him even in a short time relieved some of my pain.

"Thank you..." I said quietly.

He smiled at me and left.

Another side of him huh?