Call it stupid (voltooid)

2.7. Gudio is echt F*cked up...

Gudio is echt F*cked up...

Helemaal niemand. De zaal is zelfs donker en ik zie daardoor niks. Ik hoor ook niemand praten of rondlopen. Zachtjes vloek ik voor mij uit en met een zucht doe ik de deur dicht. Teleurgesteld laat ik mijn armen hangen en zucht hard. Ik hoor voetstappen op de verlaten gang en vliegensvlug draai ik mijn hoofd. Weer word ik zwaar teleurgesteld dat het een meisje is. Ze heeft een enorme bos met krullen en het meisje is druk bezig met lezen van een boek. Als ik haar verlegen begroet, schrikt ze op en haar boek vliegt de lucht in. 'Man. Ik schrok me rot.' Haar hand vliegt naar haar lichtgele blouseje en beland op haar borst. 'Mijn hart gaat zo hard tekeer.' Ze bukt om haar boek op te rapen en als ze weer rechtop staat, duwt ze haar bril weer omhoog. 'Het spijt me,' zeg ik en loop naar haar toe. 'Weet jij toevallig waar meneer Hooger is?' Ik zegt het heel zacht, zo zacht dat zij het bijna niet kan verstaat en met haar hoofd iets meer naar mij toebuigt. Ze schudt langzaam haar hoofd. 'Sorry, ik ken geen meneer Hoogers. Maar ik zag wel een meisje met een enorme bos rode krullen hier net langslopen, toen ik op weg was naar de bibliotheek.' Mijn oren spitsen zich en aandringend kijk ik haar aan. 'En?' zeg ik nerveus. Het meisje haalt haar schouders op.

'Over vijf minuten sluit het gebouw, dus ik wil graag naar buiten.' Ze gaat met een boog om mij heen en gaat verder met lezen. In een paar stappen ben ik bij haar. 'Waar ging ze heen?' dring ik haar aan. 'Vertel het me, alsjeblieft!' Het meisje zucht en slaat een bladzijde om. Ik pak ruw het boek uit mijn hand. Het meisje kijkt mij kwaad aan en probeert het boek uit mijn handen te trekken. 'Bibliotheek! En nu wil ik mijn boek terug. Erg bedankt.' Ik geef haar het boek en ren richting de bibliotheek. De deur zit al dicht en als een wilde, begin ik aan de deur te trekken. Maar de glazen deur gaat niet open. 'Kan ik je helpen?' Een oude vrouw, staat met haar armen over elkaar geslagen. 'Ja!' smeek ik bijna en ga nog net niet voor haar knielen. 'Heeft u een meisje gezien met een bos rode krullen?' De vrouw kijkt bedenkelijk en knikt langzaam. 'Ja. Ze was aan het huilen en rende naar buiten.' Weer begin ik zachtjes te vloeken. Waar zou ze nou kunnen uithangen? Ik maak me nu echt zorgen... Ik sprint naar de uitgang en als ik buiten sta, kijk ik vlug om mij heen. Niemand, alleen maar duisternis. Zo meteen is ze ontvoerd? Of of of... Twee jongens zitten op een bankje te roken en ik snel naar ze heen. 'Hebben jullie een meisje gezien met rood haar?' Ik kijk de jongens aanmoedigend aan. Zij nemen rustig een trekje van hun sigaret en blazen de rook uit. 'Mmmm. Ben jij niet die chick van Chris DeGraw?' Ik rol met mijn ogen en vouw mijn armen over elkaar.

'Antwoord graag op mijn vraag! Het is een noodgeval.' De andere jongen met donker haar, knikt.

'Ze liep net vijf minuten geleden nog samen met een jongen. Donker haar en zijn hoofd was gebogen. Ze liepen naar een auto toe en reden weg.'

'Welke kleur had de auto?' Ilsy heeft helemaal geen auto, dus die moest wel van meneer Hoogers zijn. 'Donker groen.'

'Dankje!' zeg ik en bijna had ik tranen in mijn ogen. De jongen begint te knipogen en voordat hij iets schunnigs wilt zeggen, was ik al weg naar mijn eigen appartementje. Ondertussen zoek ik het nummer van Ilsy. Ik heb haar al een paar keer proberen te bellen, maar telkens neemt ze niet op. Na drie keer proberen, neemt ze eindelijk op. 'Hailey!'

'Ilsy,' zeg ik opgelucht. 'Waar ben je?' Geduldig wacht ik af op haar antwoord.

'Ik ben naar huis, want ik voelde me niet zo fijn vandaag.'

'Waarom ga je dan naar huis toe?' Elke keer bleef er in mijn achterhoofd, dat ze samen met een jongen was. 'Ik mis het gewoon, Hailey. Ik moet gaan.' Voordat ik haar een fijne avond wil toewensen, hoor al een herhalende tuut in mijn oren. Zuchtend stop ik mijn mobiel in mijn zak en duw de voordeur open.

Elsa zit op haar kamer en licht op haar bed. In haar hand rust een tijdschrift en ze heeft haar rechterbeen over haar linkerbeen geslagen. 'Chris zocht je.' Ik hang mijn jas op en doe mijn sjaal af. Vervolgens schop ik mijn schoenen uit en plof op mijn bed. 'Oke.'

'Ik vertelde hem, dat je weg was.' Ik knik en staat naar het plafond. 'Dus,' gaat ze verder. 'Hij vroeg waar en toen vertelde ik dat ik het niet wist.' Ik pak mijn boek op mijn nachtkastje en zoek naar mijn ezelsoortje. 'Vind je die jurk ook zo prachtig?' Ze draait het tijdschrift en tikt op de donkerrode jurk met allemaal glitters. 'Helaas is hij duizend euro.' Ze trekt een pruillipje en gaat verder met bladeren. 'Wat deed Chris toen?' vroeg ik nieuwsgierig en knip mijn lampje aan.

'Ach. Hij vertrok daarna weer. Alleen hij baalde wel dat hij niet wist waar je was.' Ik rol met mijn ogen. 'Alsof vriendjes altijd maar moeten weten waar je heen gaat,' zeg ik en blaas moeizaam uit. 'Ik had een vriendje en hij was tien keer erger. Hij belde me zowat om de minuut en wilde overal heen waar ik heen ging. Zo irritant.' Ze zucht en slaat een bladzijde om. Ik pak mijn mobiel en sms Chris, dat ik op bezoek was bij Ilsy. Ilsy zei nog dat ze huis miste. Of het zo was, weet ik niet. Maar haar woorden zetten mij wel aan het denken en een gevoel van heimwee begint omhoog te borrelen. 'Mis jij je ouders?' fluister ik uit het niets en ik voel een pijnlijke steek opkomen. 'Ach.' Elsa zucht en legt het tijdschrift op haar buik. 'Natuurlijk. Alleen zij mij niet.' Ze trekt een bedroefd gezicht en gaat met haar hoofd naar de muur toe. 'Ze waren altijd maar aan het reizen en ik heb geen broertjes of zusjes. Dus dat was eenzaam en ook pijnlijk. Ik kon met niemand praten over mijn verdriet en problemen.' Voor de tweede keer in mijn leven, besef ik hoe gelukkig ik ben met Boo. Zij gaf mij ergens ook een liefde, dat niet te vergelijken was die je krijgt van je ouders. Ik zucht en draai een plukje haar rondom mijn vinger. 'Jij bent de eerste zus waarop ik kan bouwen.' Ze staat op en ik maak ruimte voor haar op mijn bed. Ze komt bij me liggen en samen staren we naar het plafond. 'Gudio gaat me nooit zien als zijn ware,' zucht ze verdrietig. Ik pak haar hand vast.

'Samen gaan we zoeken naar de ware voor je.' Ze sluit haar ogen en knikt tevreden.

****

Twee weken zijn verstreken. Vroeg in de ochtend, stap ik in mijn oude Kia en rijd naar huis. Gudio is er ook, samen met mijn tante. Mijn moeder heeft beloofd om uitgebreid te eten in de avond omdat ik weer thuis ben.

Tevreden gooi ik mijn koffer mijn luchtbed, die op mijn oude kamer staat. Boo is op de grond gaan zitten met haar benen gevouwen. 'Eh,' zegt ze opeens. Ik plof naast haar neer en vouw ook mijn benen in kleermakerszit. 'Ik heb je advies nodig,' stamelt ze. ik begin luid te lachen en als ik zie dat het meenens is, stop ik snel. 'Ik heb liefdesadvies nodig. Je weet wel, die jongen van een paar blokken verderop, zie ik zitten.' Ze kauwt onzeker op haar lip en durft mij niet aan te kijken. 'Alleen hij mij niet. waarschijnlijk ziet hij mij als een kleuter. Hij is ook zo groot en mannelijk.' Ze slaakt een zucht en legt haar handen op haar borst. 'Ach. Alles op zijn tijd, Boo.' Ik geef zachtjes een klopje op haar knie. Ze zucht en rolt met haar ogen. 'Daar heb ik geen barst aan! Zo meteen is bij bezet.' Ik krab op mijn hoofd. 'Dat had ik ook met chris. Maar hij koos toch voor mij. Vraag anders zijn nummer? Of kom een keertje bij hem langs?'

Ze schudt haar hoofd. 'Nee. Dat durf ik niet.' Als we de voordeur horen dichtslaan en een mannelijke stem in de huiskamer horen, staat Boo abrupt op en rent naar beneden. 'Gudio!' zegt ze en omhelst hem. Gudio wrijft met zijn hand over haar hoofd. Er is iets met hem. Ik mis zijn ruwheid in zijn bewegingen en hij lacht zo stroef. Gudio ziet mij kijken, leunend tegen de deurpost. Langzaam laat hij Boo los en Boo rent al naar mijn tante om haar te knuffelen. Als Gudio bij me is, knikt hij ernstig. 'Ik moet met je praten over iets... vervelends.' Ik doe de deur verder open en als hij binnen is, sluit hij het snel.

'Annabel en ik hebben het erg gezellig gehad.' Hij staart naar zijn voeten en ik zie dat er langzaam een traan in zijn ooghoek verschijnt. 'Ach!' Ik geef hem een klap tegen zijn schouder zoals echte mannen het bij elkaar doen. 'Dat maakt mij geen snars uit,' zeg ik zo vrolijk mogelijk. Hij schudt weer bedroefd zijn hoofd.

'Dat is het niet,' zegt hij erg zacht. 'Wat ik nu ga zeggen, mag je echt tegen niemand zeggen!' zegt hij gehaast en bijt op zijn lip. 'Tuurlijk niet,' zeg ik ongeduldig en vouw mijn armen over elkaar. Hij heeft haar bezwangerd? Nee, dat kan niet. Hij heeft een trio gehad? Of gewoon spijt van zijn daden? Hij heeft haar geslagen of...

'Ik heb HIV,' fluistert hij. Mijn mond voelt opeens verdacht droog aan.

'Alle eenhoorns en regenbogen op een stokkie,' fluister ik en leg mijn hand op mijn mond.

_________________________________

A/N

Eigen schuld dikke bult! Zou hij het van Annabel hebben gekregen? Wie weet... Misschien loopt Annabel nu ook rond met HIV.

Ach ja.

Jullie komen er snel achter

XXX

Sarah