YILDIZIM OLUR MUSUN?

BÖLÜM- 3

Merhaba :))
Yorumlarınızı bekliyorum. Sonraki bölümde görüşürüz. Hoşçakalın :****

Neden sürekli gülmek istiyordum? Ben gülmeyi severdim ama sevmeyi bırakalı uzun zaman olmuştu. Şimdi ise sürekli gelen gülme isteği...

Alışık olmadığım bu duygular bana fazlasıyla yabancıydı. Bana yabancı gelen bu kadar süreden sonra biriyle konuşmuş olmam ve bu konuşmanın beni mutlu etmesiydi. Onunla geçen zaman öyle kısa geliyordu ki saatler...
Her bir dakikayı bir saat yapmak istiyordum o vakit. Birinin yanında kendinizi iyi hissediyorsanız eğer, onunla geçirdiğiniz vakit size altın tepside sunulan meyvelerden bile daha değerli gelirdi. Bana beraber geçirdiğimiz her saniye tuhaf bir şekilde iyi geliyordu.

Mavi toz bulutlar gökyüzünü kaplamaya başlamıştı. Uçan kuşların çıkardığı sesler bir dizinin fon müziği gibiydi. Yine gitme vaktim gelmişti. Ellerimle yerden destek alarak doğruldum. İçime uzun bir soluk çekerken olduğum yerde iki defa zıpladım. Benide kendime getiren şey buydu. Komik gelebilirdi ama ben yapmayı seviyordum. Hem saatlerce hareketsiz yatmakla birlikte uyuşmuş olan bedenimin biraz da olsa acısı hafifliyordu.

Havalı bir hareketle dönüp, sahil  yolunu yürümeye başladım. Aklıma bir şey gelmişti o an ama yapıp yapmama konusunda kararsız kaldım. Daha sonra içimden gelen şeyi yapamayacaksam neden varım diye sordum kendime ve yapmaya karar verdim. Gülmemi engelleyemezken çocuklar gibi şendim. Oyunum şuydu; iki adım atıp sektikten sonra üç adım atıp zıplıyordum. Bu şekilde kaç sokak bitirdim, kaç defa kendimi yerde buldum, kaç defa tuhaf tuhaf güldüm ben bile saymayı unuttum. Aslında unutmadım, saymadım.

Gözlerinin önüne gelen kahverengi bukleleri olan adamı düşünmeye başladım. Beraber iki gece geçirmiş, yıldızları seyretmiştik. Onunda her gece yıldızları izleyip izlemediğini merak ediyordum. Bunu ona sormayı aklımın bir köşesine not ettim. Kim olduğunu hala bilmiyordum. Bana bu konuda bir şey söylememişti. Eh bende biraz merak etsemde sormayacaktım.

Onun yanında kendimi tuhaf hissediyordum. Beni anlayan ve benim dilimden konuşan biri. Evet tam olarak bunlardı hissettiklerim. Aynı yıldızı izlediğimiz an kendimi fazlasıyla özel hissetmiştim. Yan yana olduğumuz her an ise güvende... İkimizde karanlık gökyüzünde ışıklarını özgürce etrafa saçan yıldızları izlemeyi seviyorduk. Hiç sıkılmıyorduk ve izlerken çok az konuşuyorduk. Bu gece tekrar oraya, yıldızımızı izlediğimiz yere geleceğini düşünmeye başladım. Evet. Heyecanlanmıştım. Elim ayağım titremiyordu ama kalp atışlarım dışarıdan duyuluyormuş gibi atıyordu.
Çevremde insan olmadığından bunu bilmek zordu.

Belki o da benim gibi tuhaftı. Benim gibi yalnız ve dostu yıldızlar olan. Aslında içime dolan merak duygusu beni şaşırtıyordu çünkü ben hiç meraklı biri değildim ama ona karşı merak ettiğim şeyler vardı mesela. Kendimi ona yakın, yanında huzurlu hissetmemin nedenini merak ediyordum. Daha önce hiç görmediğim biri bana sempatik geliyordu. Değişik bir görüntüsü vardı. En çokta dikkati her bir buklesi dağılmış kahve saçları çekiyordu. Parmağınızı o buklenin etrafına dolayıp oynamak istiyordunuz. Adım attığım her taşta, onun görüntüsü  görürken gülmeme engel olamadım yine ve yeniden. Görüntüsü zihnime kazınmış gibiydi.

Adımlarım hızlanmış soluklarım sıklaşmıştı. Her zamankinden daha fazla enerji doluydum. Dopdolu enerjimle eve vardığımda içimde inanılmaz bir huzur ve heyecan vardı. İçeri girerken yine o ağır hava karşılamıştı beni. Ben aslında pis biri değildim ama sadece yapmak istemiyordum şu işleri. Ev çöp yuvası değil, sadece tozlu ve kirliydi. Eşyaların benim olmaması yüzünden belkide böyle umursamıyordum. Bilmiyorum.

Üzerimdeki siyah geniş tişörtü kollarımdan sıyırıp tekli koltuğa fırlattım. Hızlı yürüdüğüm için terlemiştim. Duş almam gerekiyordu ama uyku daha ağır basıyordu. Duşu uykudan sonraya erteleyerek yorgun bedenimi koyu yeşil rengindeki koltuğa bıraktım. Rahatlamıştım ve bir kedi misali mayışmıştım. Göz kapaklarım ağırlaşırken kendimi bırakarak uykuya daldım.