İntihar dörtlüğünü yazdıktan sonra atlamadı
Korkmuştu evet ama pes etmek ona yakışmazdı
Döndü sefil hayatına, yanında sigarası
Bırakmayacak sonuna kadar bu savaşı
"Yaptığın hiçbir şey umrumda olmazdı
Bana sırtını dönmen beni çıldırttı
Sevgim sana özel ve saftı
Fark ettim, sana biraz da fazlaydı"
Sustu kısa bir süre ve
Tekrar başladı içini dökmeye
"Hayır, artık sevmiyorum dersem yalan olur
Yüreğime her gün desem dahi unut onu
Hayatın devam ediyor olması dahi umut olur"
Bağırıyordu, ama sesinde hiç öfke yoktu
Devam etmeden önce yutkundu
"Umudum tükenmiyor ama beklentilerimi tükettim
Tekrar tekrar düşündüm, uçurumun eşiğine geldim"
Düşündü içinden sessiz sessiz
Ne söyleyebilirdi
Ne söylenebilirdi
Boğazında sözcükler düğümlendi
Umutsuz bakıyordu resimleri bile
Becerememişti derdini anlatmayı
Nasıl konuşacaktı gözlerinin önünde
Becerememişti bir resme karşı provayı
"Senin konuşamayan o dilini eşek arısı siksin
Sen yeteneksiz ve bir o kadar gereksizsin
Neden atlayıp son vermedin bütün acılara
Şimdi tekrar resimlere bakıp ağla
Hak ettin sen başına gelen her türlü musibeti"
Hıçkırık seslerine boğuldu tüm oda
"Hak ettim mi?"
Bağırdı tüm gücüyle bir anda
"Hak ettim mi!"
