Mahvettin yine ruhumu... Bedenimdem ayrılışından farksızdı ruhumun mahvoluşu? Bu bir yangın ve ben ortasında kaldım. Her yer ateş kaçamıyorum. Çünki sen yoksun,neden kaçayım ki? Neden sensiz bir dünya olsun. Kalbim acıyor,anla artık kaçamıyorum o yangından. Senin kurtarmanı bekliyorum. Gözlerim kapanıyor,her yer karanlık sevgilim, seni bulamıyorum,belkide senin hiç bilmediğin bi yerdeyim şu anda. Ben senin hiç olmadığın bir yerde ölüyorum şu an.sen ise benim hiç bilmediğim bir yerde yaşıyosun galiba? Ve bu beni daha da öldürüyor,alevler yetmemiş gibi birde sen. Bu gece çalmıyor. Kırgın! Çocuklar suskun. Her masal gibi bizimde masalımız sona erdi galiba. Her acı bir gün geçermiş. Her yolcu ise bir gider, her yolculuk ise bir gün bitermiş annem öyle söylerdi bana. Artık bitti... Acımıyor artık,geçti. Bir rüyaydı kalbimdeki, sadece kısa bir rüya...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Darmaduman olmuş bir kalp.
Non-FictionKimi çocuklar vardır bitanem,varken yokluğunu yaşamıştır bazı şeylerin. Pencereden dalmıştır gözleri uzağa. Ciğerlerinde hissetmişlerdir kaldırımın o tozlu yollarını. Ve o çocuklar öksürmüştür babasızlığı. Ve sen bitanem ben senin ellerinin şefkatin...
