Υποκείμενο Β5: Το Λάθος

Εμπιστοσύνη;

Η Άρυα άνοιξε τα μάτια της αδύναμα. Ήταν ξαπλωμένη προύμυτα σε ένα κρεβάτι σε μια ξύλινη καλύβα. Δίπλα της υπήρχαν κι άλλα κρεβάτια, κενά. Μπροστά της σε μια ξύλινη καρέκλα καθόταν εκείνο το αγόρι με τα πυρόξανθα μαλλιά, ο Νιούτ. Η Άρυα πετάχτηκε κατευθίαν όρθια και μια κραυγή της ξέφυγε. Άρχισε να τον χτυπάει με τις γροθιές της προσπαθώντας να τον κρατήσει μακριά, αλλά αυτός την έπιασε απ' τους καρπούς προσπαθώντας να την ηρεμήσει.
"ΆΦΗΣΈ ΜΕ! ΆΣΕ ΜΕ ΝΑ ΦΎΓΩ! ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ ΜΗ ΜΕ ΣΚΟΤΏΣΕΙΣ! ΆΣΕ ΜΕ!" φώναξε η Άρυα μέσα απ' τους λυγμούς της.
"Ηρεμησε! Ηρέμησε. Είναι εντάξει. Δε θα σε πειράξω μη φοβάσαι. Είσαι ασφαλής." Της είπε με ήρεμη φωνή κοιτώντας τη στα μάτια, προσπαθώντας να την ηρεμήσει.
Η Άρυα σταμάτησε να τον χτυπάει και ηρέμησε. Ξαφνικά ένιωσε ένα τρομερό πόνο στην πλάτη σα να τη μαχαίρωναν. Έσκυψε απότομα προς το μέρος του αγοριού και πήρε κοφτές ανάσες. Ένιωσε μια ζαλάδα. Πρέπει να ψηνόταν στον πυρετό.
"Είναι εντάξει. Απλώς ξάπλωσε." Την καθησύχασε. Η Άρυα ξάπλωσε και πάλι μπρούμυτα.
"Τι έγινε;" ρώτησε η Άρυα σχεδόν ψυθιριστά. Ακόμα φοβόταν.
"Ο Θεριστής...το τέρας εννοώ, σου επιτέθηκε. Σε τραυμάτισε στην πλάτη με μια δαγκάνα του. Είναι βαθύ τραύμα αλλά ο Κλιντ είπε ότι θα γίνεις καλά σε τρεις μέρες. Α, κι έχεις πυρετό, δεν ξέρουμε γιατί, αλλά ο Κλιντ είπε ότι θα υποχωρήσει σε μερικές ώρες, το πολύ αύριο. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να ηρεμήσεις. Στο υπόσχομαι κανείς εδώ πέρα δε θα σε πειράξει." Το αγόρι φαινόταν ειλικρινές.
Η Άρυα αναστέναξε. Ακόμα δε θυμόταν τίποτα, όμως ένιωθε πως μπορούσε να εμπιστευτεί τον Νιούτ. Άλλωστε δεν είχε άλλη επιλογή. Την είχαν σώσει από το φρικτό εκείνο τέρας ρισκάρωντας τη ζωή τους. Τους το χρωστούσε.
"Όπως σου είπα πριν το βάλεις στα πόδια, με λένε Νιούτ. Θυμάσαι το όνομά σου;" ρώτησε ο Νιούτ σχηματίζοντας ένα νευρικό, βεβιασμένο χαμόγελο.
"Εμ, ναι αλλά δεν είμαι σίγουρη αν είναι το πραγματικό μου... Με λένε Άρυα." Είπε το κορίτσι κουρασμένα.
"Λοιπόν, Άρυα, ξεκουράσου. Ένας ύπνος σίγουρα θα σε βοηθήσει." Είπε ο Νιούτ και σηκώθηκε απ' την καρέκλα του. Η Άρυα του έπιασε βιαστικά το χέρι.
"Θα ξανάρθεις, έτσι;" ρώτησε ανήσυχη. Το μετάνιωσε αμέσως. Για μια στιγμή είχε νιώσει πως αυτό το αγόρι ήταν ο μόνος που μπορούσε να εμπιστευτεί. Όμως το όνειρο- ανάμνηση δεν την άφηνε.
"Βέβαια, μην ανησυχείς. Δε θέλουμε να μπεις πάλι στον καταραμένο Λαβύρινθο!" Αστειεύτηκε ο Νιούτ "Κοιμήσου τώρα εντάξει. Αν χρειαστείς κάτι πες το σε μένα ή τον Τόμας. Μπορείς να το πεις και στον Μίνο αλλά δε νομίζω να φανεί και πολύ εξυπηρετικος!"
Το κορίτσι ηρέμησε κι έκλεισε τα μάτια της. Το τελευταίο πράγμα που άκουσε ήταν τα κουτσά βήματα του αγοριού να σβήνουν. Βυθίστηκε σε έναν βαθύ ύπνο δίχως όνειρα.
Η Άρυα, όταν ξύπνησε, ανακάθισε με λίγη δυσκολία. Πράγματι είχε ξεκουραστει καλά. Μπορούσε να σηκωθεί ευκολότερα, τα τραύματά της δεν πονούσαν πλέον και ο πυρετός είχε πέσει. Η όρασή της δεν ήταν πια θολή και το μυαλό της λειτουργούσε καλύτερα. Κοίταξε το χώρο για άλλη μια φορά. Ένα απλό δωμάτιο με σειρές κενών κρεβατιων και ράφια γεμάτα φάρμακα και γάζες. Μα...εκείνο το κρεβάτι στο βάθος...τι...κάποιος στριφογύριζε κάτω απ' τα σκεπάσματα. Η Άρυα σηκώθηκε διστακτικά Και πιάστηκε από τα κάγκελα του διπλανού κρεβατιου. Τα πόδια της έτρεμαν για λίγο αλλά κατάφεραν να την κρατήσουν όρθια. Πλησίασε αργά το κρεβάτι στο βάθος. Ένα σκουρόδερμο αγόρι στριφογύριζε στο κρεβάτι. Φαινόταν πραγματικά χάλια. Σε όλο του το σώμα υπήρχαν μαύρες και σκούρες μπλε γραμμές, μάλλον διογκωμένες φλέβες, σα να είχε σαπίσει η σάρκα του. Το βλέμα του βασανισμένο. Έτρεμε και είχε λουστεί στον ιδρώτα σα να πάλευε μέσα του. Το θέαμα ήταν τόσο φρικτό που η Άρυα ήταν σίγουρη πως δε θα το ξεχνούσε ποτέ.
Ξαφνικά το αγόρι τινάχτηκε απότομα και άρχισε να χτυπιέται. Τα μάτια του άνοιξαν και γούρλωσαν. Η Άρυα τρόμαξε τόσο πολύ που πετάχτηκε στο άλλ κρεβάτι. Έτρεξε προς τα έξω φωνάζοντας πανικόβλητη.
"ΒΟΗΘΕΙΑ!" φώναξε χάνοντας την ψυχραμία της.
"Ε, ηρέμησε βλίτο! Τι έγινε;" ρώτησε ανήσυχα ο Μίνο
"Εγω...ένας...χτυπιεται!...Δενν είναι καλά..." έλεγε η Άρυα τρέμοντας.
"Ε, ηρέμησε! Πάρε βαθιές ανάσες και πες μας τι έγινε." Της είπε ο Τόμας που είχε πλησιάσει να δει τι συμβαίνει, όπως και όλοι οι υπόλοιποι.
Η Άρυα ηρέμησε λίγο. Έπρεπε να μάθει να διατηρεί την ψυχραιμία της σε κρίσιμες καταστάσεις. Καταντούσε σπαστικό να τα χάνει τόσο εύκολα!
"Ένα αγόρι εκεί μέσα χτυπιέται σαν τρελός και δε μου φαίνεται καθόλου καλά!" Η Άρυα δεν πρόλαβε καλά καλά να ολοκληρώσει την πρότασή της και τα αγόρια έτρεξαν βιαστικα σε ένα μεγάλο ξύλινο κτήριο, αν και κάποιοι μπήκαν μέσα στο αναρρωτήριο. Σε λίγα δευτερόλεπτα ο Νιούτ και ένα αγόρι με ξινισμένο ύφος (μαντέψτε ποιος!) έτρεχαν προς το αναρρωτήριο συνοδευόμενοι από τα αγόρια που έτρεξαν να τους ειδοποιήσουν. Η Άρυα έτρεξε μέσα. Τα λίγα αγόρια που είχαν μπει μέσα πριν, κρατούσαν το άρρωστο αγόρι χειροπόδαρα. Ο Νιούτ έτρεξε σφαίρα στο άρρωστο αγόρι. Φαινόταν πραγματικά ανήσυχος.
"Άλμπι! ΆΛΜΠΙ! Σύνελθε φίλε! Εγώ είμαι ο Νιούτ! Μην υποκύπτεις!" Φώναξε ο Νιούτ προσπαθώντας να συνεφέρει αυτον τον Άλμπι.
Ο Άλμπι συνέχισε να χτυπιέται. Όμως, λίγες στιγμές αργότερα, σταμάτησε και ψυθίρισε αδύναμα: "Ν-Νιούτ; Εσ-ύ είσ-σαι;"
"Ναι εγώ είμαι. Κοιμήσου Άλμπι." Είπε σιγανά ο Νιούτ. Ο Άλμπι υπάκουσε και έκλεισε τα μάτια του. Ο Νιούτ έβγαλε ένα βαρύ αναστεναγμό και έτριψε το πρόσωπό του με τα χέρια του. Φαινόταν πολύ θλιμμένος. Σε λίγο όλα τ' αγόρια έφυγαν για να γυρίσουν στις δουλειές τους. Εκτός από τον Νιούτ και το αγόρι με την ξινισμένη μούρη. Το αγόρι με την ξινισμένη μούρη, ενώ κοιτούσε με λύπη το όλο θέαμα τόσην ώρα, ξαφνικά γύρισε και κοίταξε την Άρυα με μια έκπληξη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.
"Ώστε ξύπνησε η αγουρίδα που μας έβαλε σε τόσο μπελά!" Είπε πικρόχολα "Λίγο έλειψε να σκοτωθούν 3 άτομα εξαιτίας σου!"
Η Άρυα ένιωσε λίγη ντροπή όμως η απέχθιά της για το ξινισμένο αγόρι ήταν περισσσότερη.
"Και ποιός είσαι εσύ;" ρώτησε το κορίτσι απότομα.
"Γκάλι."είπε αυτός
"Ε, κοίτα να δεις Γκάλι, όταν δε θυμάσαι τίποτα και βρίσκεσαι σε ένα τσούρμο αγνώστων που δεν έχεις ιδέα τι προθέσεις έχουν, τότε λογικό είναι να έχεις μια τέτοια αντίδραση." Είπε η Άρυα ήρεμα.
"Άλλωστε, ό,τι έγινε, έγινε, βλίτο." Είπε ο Νιούτ χωρίς να έχει πάρει το βλέμμα του από τον Άλμπι.
Ο Γκάλι έφυγε βαριεστημένα από το αναρρωτήριο. Η Άρυα κοιτούσε ακόμα το ανήσυχο αγόρι. Μα ήταν δυνατόν να είναι κακός; Να ήθελε να τη σκοτώσει; Φαινόταν τόσο καλός...΄Αρυα, συγκεντρώσου! Παίζει θέατρο! Πρέπει να παίξεις κι εσύ αν θες να παραμείνεις ζωντανή. Κάνε πως το έχαψες...
"Φίλος σου;" ρώτησε το κορίτσι.
"Ο Γκάλι; Με την καμία! Ο Άλμπι από την άλλη ναι...είναι κολλητός μου. Αυτός με βοήθησε όταν δεν περίμενα κανέναν να μπορεί. Με υποστήριξε όσο κανείς άλλος. Και τώρα...κοίτα τον."είπε ο Νιούτ και έδειξε τον Άλμπι.
"Τι έχει;"
"Εκείνο το πλάσμα που σε κυνηγούσε στο Λαβύρινθο τον τσίμπησε. Αυτά τα πλάσματα έχουν ένα κεντρί με δηλητήριο και αν σε τσιμπήσουν καταλήγεις έτσι. Κάποιοι επιβιώνουν αλλά ακόμα και τότε είναι διαφορετικοί απ' ότι ήταν πριν. Γι' αυτό το λέμε Αλλαγή"
"Τι τρέχει εδώ πέρα; Τι δουλειά έχω εδώ; Γιατί δε θυμάμαι;" ρώτησε ήρεμα η Άρυα πρροσπαθόντας να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες.
"Δυστυχώς δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει. όλοι ξυπνήσαμε στο Κουτί -το μέρος όπου ξύπνησες κι εσύ- χωρίς να θυμόμαστε τίποτα. Κάθε μήνα το Κουτί ανεβαίνει με τρόφιμα, ρούχα κι όλα τα απαραίτητα και ένα καινούριο αγουριδα. Συνήθως έφερνε αγόρια αλλά πριν έρθεις εσύ είχε φέρει ένα κορίτσι, την Τερέζα, με ένα χαρτί που έλεγε πως δε θα ξαναστείλουν κάποιον. Αλλά ήρθες εσύ..."
"Ποιοί να στείλουν;"
"Οι Δημιουργοί αυτοί που έφτιαξαν τα πάντα εδώ. Αυτοί που μας στέλνουν εδώ. Αυτοί που μας προμηθεύουν. Δεν έχω ιδέα για ποιό λόγο μας έβαλαν εδώ. Κανείς δε θυμάται γιατί μας παγίδευσαν σε αυτό το μέρος. Αλλα δεν έχει σημασία, αφού δε μπορούυμε να κάνουμε τίποτα. Εδώ και 2 περίπου χρόνια δεν έχουμε βρει την έξοδο του Λαβύρινθου."
"Όταν έτρεχα στο Λαβύρινθο βρήκα ένα μέρος όπου είχε πολλές στρογγυλές πόρτες αλλά δεν άνοιγαν..."
"Αλήθεια; Πού;" ρώτησε ενθουσιασμένα το αγόρι.
"Λίγα μέτρα από κει που με βρήκατε..."
"Θα στείλω τον Μίνο και τον Τόμας να το ερευνήσουν! Βλέπεις είναι οι Δρομείς. Οι μόνοι που επιτρέπεται να μπουν στο Λαβύρινθο για να βρουν την έξοδο."
"Ε...εγώ τι να κάνω;" ρώτησε δισακτικά η Άρυα.
"Μείνε εδώ. Θα φωνάξω την Τερέζα να σου κάνει παρέα." Είπε ο Νιούτ και σηκώθηκε.
"Ε...εντάξει..." είπε η Άρυα και Νιούτ έφυγε.
΄Ενα κορίτσι. Αυτή μπορεί να με καταλάβει. Άλλωστε κι αυτή καινούρια είναι απ' ότι κατάλαβα. Κι αν εμπιστεύεται πιο πολύ τα αγόρια; Είναι πολύ καλοί υποκριτές. Μωρέ, μήπως υπερβάλω; Άλλωστε, νομίζω πως συμπαθώ τον Νιούτ. Νιώθω ασφαλής μαζί του... Άρυα, σύνελθε! Θα σε σκοτώσουν άμα κάνεις έτσι! Μην πέφτεις στην παγίδα τους!
"Γειά! Εσύ πρέπει να είσαι η Άρυα". Ένα κορίτσι με σκούρα καστανά μαλλιά, μπλε μάτια και φακίδες στη μύτη διέκοψε την Άρυα από τις σκέψεις της και την προσγείωσε πίσω στην πραγματικότητα.
"Ναι, εγώ είμαι. Κι εσύ είσαι η περίφημη Τερέζα;" ρώτησε η Άρυα καλοσυνάτα με ένα χαμόγελο στα χείλη της.
"Χαχα, ναι εγώ είμαι" είπε η Τερέζα γελώντας "Όταν είσαι το πρώτο και μοναδικό κορίτσι ανάμεσα σε τόσα αγόρια είναι λίγο απίθανο να μη μάθουν το όνομά σου! Σε λίγες μέρες κι εσένα θα σε ξέρει μέχρι και η κουτσή Μαρία! Να μη σου πω πως ήδη σε ξέρουν όλοι!"
Η Άρυα γέλασε.
"Χαίρομαι που έχεις κέφια! Θα πρέπει να τρόμαξες πολύ όταν ξύπνησες -εγώ ανέβηκα σε ένα δέντρο και πετούσα πέτρες- και ειδικά όταν σου επιτέθηκε ο Θεριστής στο Λαβύρινθο." Είπε σοβαρά η Τερέζα και έπιασε το χέρι της Άρυα ως ένδειξη συμπόνοιας.
"Ήταν πολύ τρομακτικό αλλά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Ευχαριστώ για τη συμπαράσταση, πάντως" είπε η Άρυα αμήχανα.
"Δεν κάνει τίποτα. Αν και πρέπει αν ομολογήσω πως ο Νιούτ σου συμπαραστέκεται περισσότερο από μένα."
"Ε, κάποιος θα έπρεπε να το κάνει."
"Σωστό. Εμένα μου συμπαραστέκεται ο Τόμας. Τον γνώρισες νομίζω."
"Ναι... Να σε ρωτήσω κάτι;"
"Αμέ! Βέβαια!"
"Τους εμπιστεύεσαι;"
Η Τερέζα δίστασε να απαντήσει.
"Ναι...θέλω να πω... με φρόντισαν όταν ήμουν αναίσθητη και, παρ' όλο που είμαι λίγο καιρό εδώ, τους εμπιστεύομαι. Άλλωστε δεν έχω άλλη επιλογή..."
Η Άρυα αναστέναξε απογοητευμένη. Αν και η Τερέζα δίσταζε, τους εμπιστευόταν. Κι έτσι η Άρυα δεν μπορούσε να της εξομολογηθεί όλα αυτά που ήξερε. Πάει κι ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να μιλήσει.
"Ναι, βέβαια..." μουρμούρισε η Άρυα και άρχισε να πλέκει τα μαλλιά της άκεφα.
"Τι έπαθες;" ρώτησε η Τερέζα καχύποπτα.
"Τίποτα μωρέ"
"Δεν τους εμπιστεύεσαι; Τους φοβάσαι;"
"Όχι, αφού όπως είπες κι εσύ μας έσωσαν τη ζωή..."
"Άρυα, πες την αλήθεια!"
"Καλά.." είπε η Άρυα και είπε στην Τερέζα για το όνειρο-ανάμνηση. Η Τερέζα έδειξε να καταλαβαίνει.
"Καταλαβαίνω γιατί αντιδράς έτσι αλλά μπορεί να μην ισχυεί αυτό. Άλλα όλα αυτά είναι πολύ περίεργα. Έχω να σου εξομολογηθώ ένα μυστικό"
"Δηλαδή;"
"Μπορώ να μιλήσω τηλεπαθητικά με τον Τόμας"
Η Άρυα την κοίταξε σαν να ήταν τρελή, όμως μετά σκέφτηκε: Τι στο καλό; Αφού όλα αυτά είναι αληθινά γιατί να μην είναι κι αυτό;
"Ουάου! Δε φρίκαρες;"
"Φρίκαρα λίγο στην αρχή, αλλά μετά μου φαινόταν τόσο φυσιολογικό και σταμάτησα να πανικοβάλλομαι."
"Ουφ" αναστέναξε η Άρυα και ξάπλωσε στο κρεβάτι της κάνοντας ένα μορφασμό πόνου εξαιτίας της πληγής της "Τι θα κάνω τώρα;"
"Μην ανησυχείς θα σε βοηθήσω εγώ"
Ξαφνικά ένα μικρό στρουμπουλό αγόρι όρμησε μέσα στο δωμάτιο λαχανιάζοντας. Η Άρυα ανακάθισε απότομα.
"Τι έγινε, Τσακ;" ρώτησε η Τερέζα ανήσυχα.
"Δε...θα...το πιστέψετε!" Είπε ο Τσακ προσπαθώντας να πάρει ανάσα.
"Τι έγινε ντε;" ρώτησε η Τερέζα.
"Ο Τόμας...και ο Μίνο.... βρήκαν τη λύση....του λαβύρινθου! Από τη συσκευή ....του Θεριστή!"
"Έλα μου;" ρώτησε η Άρυα. "Δηλαδή;"
"Θα βγούμε απ' το Λαβύρινθο! Είμαστε ελεύθεροι! Είσαι τυχερή, δε θα μείνεις για πολύ σε αυτήν την κόλαση!" Είπε η Τερέζα με τα μάτια της να λάμπουν από ενθουσιασμό και πετάχτηκε απ' το κρεβάτι και βγήκε έξω.
Η Άρυα αποφάσισε να περιμένει στο κρεβάτι τον Νιούτ για να της εξηγήσει τι θα γινόταν. Ίσως να έβγαινε ζωντανή από εκεί τελικά!

Ουαου! Το μεγαλύτερο κεφάλαιο που έχω γράψει ποτέ μου! Πάνω από 2000 λέξεις χωρίς το σημείωμα! Να χορτασετε διάβασμα! Θέλω εντυπώσεις γι αυτό το κεφάλαιο. Γράψτε στα σχόλια! Μη διστάζετε! Αν όχι τώρα τότε πότε; Οεο;

Αστεράκι ⭐ βάλτε! Μην το ξεχάσετε!!!

Α και θέλω να μου πείτε αν σας αρέσουν τα τραγούδια που βάζω, γιατί αν δεν σας αρέσουν να βάζω αλλά.🎵🎵

Άντε Φιλουθκια 😘😘

Θυμηθείτε έχω κι άλλη ιστορία: once upon a time: Η κρυμμένη περιπέτεια.