Υποκείμενο Β5: Το Λάθος

Δίχως Έλεγχο (Απόδραση μέρος 2)

Η μικρή ομάδα έτρεχε μέσα στους διαδρόμους του Λαβύρινθου με οδηγό έναν δρομέα ονόματι Ρικ.

Η Άρυα προσπαθούσε να τρέξει πιο γρήγορα αλλά ήταν δύσκολο με το βάρος του Νιούτ στον ώμο της και στον ώμο της Τερέζα. Το αγόρι παρέμενε ακόμα αναίσθητο. Η Άρυα κάθε λίγο και λιγάκι έριχνε κλέφτες ματιές στο κεφάλι του Νιούτ για να έχει μια γενική ιδέα για το πόσο σοβαρά είχε χτυπήσει.

Συνειδητοποίησε με τρόμο ότι πέρα από μια πληγή στο μέτωπο είχε και δύο μικρότερες στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Αυτό την έκανε να θέλει να πάει ακόμα πιο γρήγορα.

Ακόμα έτρεχαν. Πρέπει να είχαν περάσει μόνο μερικά λεπτά κι όμως Άρυα ένιωθε να της κοβόταν η ανάσα. Δε θυμόταν να έχει ξανατρέξει τόσο πολύ. Φυσιολογικό αν σκεφτείς πως δε θυμόταν τη ζωή της τα τελευταία 16 χρόνια; 17 ; Ούτε θυμόταν πόσο χρόνων ήταν! Άλλα για το τρέξιμο ήταν σίγουρη. Το σώμα της παραπονιόταν, δεν ήταν συνηθισμένο στο πολύ τρέξιμο.

Ξαφνικά μια κραυγή Θεριστή ακούστηκε λίγα μέτρα μακριά. Τα παιδιά σταμάτησαν να τρέχουν και αφουγκραστηκαν την κραυγή. Όταν σταμάτησε ο Ρικ φώναξε.

"Είναι κοντά! Τρέξτε!"

"Μη φωνάζεις! Θα μας ακούσει!" Του Ψιθύρισε η Άρυα.

Άρχισαν να τρέχουν ξανά πιο γρήγορα αυτή τη φορά. Η κοπέλα ευχόταν μέσα της να ξυπνούσε ο Νιούτ εκείνη την στιγμή. Ένιωθε λες και οι ώμοι της θα ξεκολλούσαν από το σώμα της!

Έστρεψαν σε άλλη μια στροφή και βρέθηκαν στο δωμάτιο με τις πόρτες. Στο τέλος του βρισκόταν η πόρτα 5. Η έξοδος. Η σωτηρία τους. Η Άρυα μπορούσε να δει τον Τόμας και τον Μίνο να τους κάνουν νόημα να έρθουν προς το μέρος τους. Έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Η πόρτα ήταν ακόμα ανοιχτή και ο Τόμας και ο Μίνο τους περίμεναν.

Ξαφνικά έξι μεταλλικοί ήχοι ακούστηκαν. Η Άρυα μπορούσε να νιώσει το έδαφος να δονείται σε κάθε χτύπημα.

"Ωχ Όχι " πρόλαβε να μουρμουρίσει. Ο Τόμας και ο Μίνο τους έκαναν χειρονομίες να τρέξουν πιο γρήγορα προς το μέρος τους. Τα παιδιά που έτρεχαν κοίταξαν πίσω τους τρομαγμένα χωρίς να σταματήσουν να τρέχουν.

Ο μεγαλύτερος Θεριστής που είχε δει ποτέ τη ζωή της η Άρυα στεκόταν στην αρχή του διαδρόμου. Το τέρας βρυχήθηκε απειλητικά στα παιδιά και άρχισε να μαζεύει τα μεταλλικά του άκρα για να πάρει τη μορφή μπάλας.

Η Άρυα έτρεξε όσο δεν είχε ξανατρέξει ποτέ. Κοντευαν να φτάσουν στην πόρτα. Με τρία μεγάλα άλματα θα μπορούσαν να την είχαν περάσει.