Aniden uyandım bu sabah. Hemen aşağıya indim. Korkudan ellerim titriyordu. Neyseki kabustu. Ailemi kaybettiğimi sandım bir an. Gerçekten berbat bir gün diye düşündüm..Sonra dışarıya çıkmak istedim kapıya doğum yöneldim tam açacakken kilitli olduğunu farkettim. Bir anda ne olduğunu anlayamadan çığlık attım.Çünkü duvarların üzerime doğru geldiğini hissettim. Görevliler kapının ardından bana sesleniyorlardı. Muhtemelen onlarda korktukları için yanıma gelmiyorlardı ama neden?Hiçbirine anlam veremeden ağlamaya başladım. Sonra bir an hafızamda bazı olaylar gidip gelmeye başladı ve ben korkmaya başladım çünkü ailemin öldüğü günü hatırlamıştım. Görevliler yanıma yaklaşmaya başladılar ve ben yüzlerindeki ifadeden her şeyi anlamıştım. Benden korkuyorlardı çünkü ben delirmiş bir hastayım. Yıllar önce ailemi kendi ellerimle katlettiğimi biliyorlardı. Saçma saçma hareketlerime engel olamayacak kadar aciz olduğumuda. Kabusum hayatımmış aslında ama haberim yokmuş. İçimdeki korkuysa vicdan azabı.
Sonunda her şeyi hatırladım ve her şey için pişamandım.
Bu ben değildim. Görevlilerin sakinleştirici yapmasıyla bayılmam
bir olmuş. Saat tam öğlendi ve kendimi bir ormanda ailemle gezerken buldum. Artık eminim sonsuzluğun içindeyim...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yalnızlık
Mistério / SuspenseNOT:Hayatın gerçek anlamı... Sokaktayım kimsesiz yapayalnız Yürüyor ayaklarım eşlik ediyor bedenim Gecenin karanlığı artıyor Suçluymuş gibi hissetmekten adımlarım yavaşlıyor. Korkuyorum geriye dönmekten Dönüp geçmişimi silememekten Umutlarımdan ve...
