"... τι τεράστια μνήμη έχεις αγάπη..."Α. Π.
Η επιστροφή στο σπίτι μετά από τόσους μήνες, ήταν περίεργη για την Φωτεινή. Δεν γινόταν κάτω από τις καλύτερες προϋποθέσεις, μα για τον Ερμή αρκούσε που θα την είχε κοντά του και θα μπορούσε να προσέχει και εκείνη και το παιδί.
"Φωτεινή!!" η φωνή της μικρής Ανθής ήχησε στην αυλή και τράβηξε αμέσως την προσοχή τους. Η ανιψιά τους έτρεχε προς την πλευρά τους μα μόλις είδε την θεία της κοντοστάθηκε προβληματισμένη. "Ανθή μου!" η χαρά της Φωτεινής ήταν ειλικρινής και άπλωσε τα χέρια προς εκείνη. Η μικρή όμως δεν έκανε βήμα. "Και η μαμά μου είχε τέτοια κοιλιά κι έβγαλε ένα μωρό!" είπε ξαφνικά. Η Φωτεινή έριξε μια ματιά στον Ερμή που χαμογελούσε συγκρατημένα. "Ναι αγάπη μου, κι εγώ θα κάνω μωράκι σύντομα" της απάντησε γλυκά και την έκλεισε στην αγκαλιά της. "Δεν θα φύγεις τώρα έτσι;" την αιφνιδίασε με την ερώτησή της η μικρή. "Ο θείος Ερμής δεν ήταν καλά, όλο θύμωνε και όλο στενοχωρημένος ήταν" πρόλαβε να πει, πριν εκείνος την απομακρύνει από την Φωτεινή. "Τρέχα στον πατέρα σου μικρή και άσε τα λόγια" την χάιδεψε στο κεφάλι και την είδε να εξαφανίζεται πίσω από τα λουλούδια του κήπου. Γύρισε προς την Φωτεινή και πρόλαβε να δει το βλέμμα της που ήταν στυλωμένο πάνω του. "Πάμε" είπε αόριστα και κατευθύνθηκαν προς το σπίτι.
Τίποτα δεν είχε αλλάξει μετά από τόσους μήνες... τίποτα! Στάθηκε στην μέση του σαλονιού κι έριξε μια ματιά στον χώρο γύρω της. Της είχε λείψει...όσο κι αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί, το σπίτι που μοιραζόταν με τον Ερμή της έλειπε. Άφησε την τσάντα της στην άκρη και μπήκε στην κουζίνα αναζητώντας λίγη δροσιά στο παγωμένο νερό. Εκείνος δεν την ακολούθησε, την άφησε μέσα και με βήματα βιαστικά βγήκε στην αυλή όπου έπεσε πάνω στον Χάρη. "Σε σένα ερχόμουν!" του είπε φουριόζος. "Η μικρή μου έλεγε ότι είδε την Φωτεινή... με μωρό;" τον ρώτησε με την απορία ζωγραφισμένη στο βλέμμα του. Ο Ερμής έριξε μια βιαστική ματιά προς το σπίτι του και τράβηξε τον αδερφό του στην άκρη. "Η Φωτεινή γύρισε" είπε απλά, και τα χαρακτηριστικά του μαλάκωσαν, τα μάτια του γέλασαν! "Έτσι ξαφνικά; Πότε;" άρχισαν οι ερωτήσεις μα ο Ερμής άναψε απλά τσιγάρο και ρούφηξε βαθιά τον καπνό του. "Πρέπει να το κόψω το ρημάδι τώρα" είπε αφηρημένα, εκνευρίζοντας τον Χάρη. "Είναι έγκυος... Η Φωτεινή γύρισε, επειδή είναι εφτά μηνών έγκυος στο παιδί μου..." συμπλήρωσε και άφησε πάλι τον καπνό να φτάσει μέχρι βαθιά στα πνευμόνια του.
Ο αδερφός του στεκόταν αμίλητος δίπλα του, προσπαθώντας να χωνέψει τα τελευταία νέα. "Τι εννοείς; Πως έγιναν όλα αυτά;" ξεκίνησε νέος γύρος ερωτήσεων, μα το αυστηρό βλέμμα του Ερμή του έκοψε την φόρα. "Τι με ρωτάς ρε; Πως έμεινε έγκυος η γυναίκα μου; Δεν ξέρεις; Δύο φορές έχεις αφήσει την δική σου κιόλας!". Η σκηνή που εκτυλίχθηκε ανάμεσα στα δύο αδέρφια ήταν συγκινητική. Ο Χάρης τον πήρε αγκαλιά χτυπώντας τον στην πλάτη, δίνοντας του συγχαρητήρια που θα ζούσε κι αυτός κάτι τόσο όμορφο και μαγικό, όσο ο ερχομός του παιδιού του στον κόσμο. "Είναι θυμωμένη...με μένα... με όλους..." είπε σιγανά. "Δεν της έχω εξηγήσει ακόμα, μα φοβάμαι οτι δεν θέλει να ακούσει τίποτα... και με την κατάστασή της, δεν θέλω να την ζορίζω..." συμπλήρωσε ρίχνοντας άλλη μια ματιά προς το σπίτι. "Καμία βελτίωση υπάρχει με το θέμα της αμνησίας" τον ρώτησε συγκρατημένα. Ο Ερμής κούνησε αρνητικά το κεφάλι "καμία... και πραγματικά τρομάζω στην ιδέα οτι δεν θα θυμηθεί ποτέ.... Φοβάμαι ότι την χάνω ρε Χάρη... Ήρθε λέει μόνο και μόνο επειδή έχω δικαίωμα να μάθω οτι θα γίνω πατέρας... για κανέναν άλλο λόγο δεν επέστρεψε..." πρόσθεσε και για μια στιγμή το πρόσωπό του σκοτείνιασε. Άφησε μια βαθιά ανάσα να βγει "δεν μπορώ να το βάλω στο μυαλό μου τώρα Χάρη... μου αρκεί που γύρισε... μου αρκεί που θα είναι μαζί μου και θα την προσέχω εγώ, κι ας βρίσκεται εδώ παρά την θέλησή της".
Επέστρεψε σπίτι και η γνώριμη πια ησυχία που επικρατούσε τον ανησύχησε. Έριξε μια ματιά στο σαλόνι και είδε την τσάντα της Φωτεινής να βρίσκεται στο ίδιο σημείο. Την έψαξε στην κουζίνα, και με την ανάσα να του έχει σταθεί στο λαιμό έτρεξε στο πάνω πάτωμα. Άνοιξε προσεκτικά την πόρτα του δωματίου της, και την είδε εκεί... να κοιμάται... ήρεμη, με τα χέρια τυλιγμένα στην στρογγυλεμένη της κοιλιά. Είχε κάνει ντουζ και τα μαλλιά της ήταν ακόμα νωπά. Η λευκή νυχτικιά που φορούσε κάλυπτε το όμορφο σώμα της, μα μπορούσες αμέσως να διακρίνεις το σημείο που το παιδί του μεγάλωνε. Προχώρησε με βήματα αθόρυβα και κάθισε ακριβώς απέναντί της. Την κοιτούσε και τα μάτια του πετούσαν φωτιές... την ήθελε σαν τρελός... την ποθούσε... όσο σκληρός κι αν ήθελε να φανεί στα μάτια της την δεδομένη στιγμή, το σώμα του τον πρόδιδε αλύπητα.
Πως άλλαξαν τόσο πολύ τα πράγματα μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, πόσες πληγές ακόμα μπορεί να αντέξει μια καρδιά; Μα τώρα ερχόταν ένα παιδί... το δικό τους παιδί, κι έπρεπε να ωριμάσουν... έπρεπε να προστατεύσει την γυναίκα του και τον αγέννητο γιο του.
Την είδε να αναδεύεται στον ύπνο της και η καρδιά του φτερούγησε. Ήθελε σαν τρελός να βάλει τα χέρια του πάνω στην κοιλιά της, να νιώσει την κίνηση του παιδιού, να νιώσει την σάρκα της στην δική του. Την αγαπούσε την Φωτεινή... και η καρδιά του πονούσε που τον ακύρωνε σαν άντρα της, σαν εραστή της, σαν πατέρα του παιδιού τους.
