.
"...Απόψε το τραγούδι θα γίνει αγκαλιά
που θα χωράει κι εσένα κι ας είσαι μακριά..."
Δεν ήξερε πως κατάφερε να οδηγήσει μακριά από το λιμάνι του Πειραιά. Τα μάτια του θόλωναν συνεχώς από τα δάκρυα και τα χέρια του δεν έκαναν καν τον κόπο να τα σκουπίσουν. Ήθελε να πιει... είχε ανάγκη να πιει, ίσως βοηθούσε με τον πόνο που ένιωθε. Ίσως έτσι κατάφερνε να τον μουδιάσει λίγο, να ξεχάσει... να πάρει δύναμη. Βρέθηκε σε ένα μικρό υπόγειο κουτούκι με ζωντανή μουσική, χαμένο στα στενά της Αθήνας, και κάθισε στο πιο απομακρυσμένο και σκοτεινό τραπέζι που βρήκε. Κοίταξε γύρω του τον χώρο αδιάφορα... λίγες παρέες, ζευγαράκια μαζί... κι ένα μικρό τσούξιμο στο στήθος του θύμησε οτι η αγκαλιά του εκείνο το βράδυ θα έμενε άδεια...Μοναδική του συντροφιά η καύτρα απο το τσιγάρο του. Παρήγγειλε το πρώτο ποτό και το ήπιε με μιας. Το χρυσοκόκκινο υγρό τον έκαψε στον λαιμό, μα δεν έδωσε σημασία. Το κάψιμο μέσα του ήταν χειρότερο, κι αυτό δεν γιατρευόταν. Σήκωσε το χέρι του και παρήγγειλε το δεύτερο... το τρίτο...
Η μουσική έφτανε παράξενα δυνατά στα αυτιά του, μα δεν άκουγε λέξη. Το μυαλό του έτρεχε σε κείνη, στις νύχτες τους, στις αγκαλιές και τα φιλιά τους... του χάριζε τον έρωτά της απλόχερα, και κείνος ευτυχισμένος τον γευόταν... την έκλεινε μέσα του προσπαθώντας να την κρατήσει για πάντα εκεί. "Θυμήσου... θυμήσου μωρό μου εκείνα τα βράδια μας... τις νύχτες που σου έδειχνα το κέντρο του κόσμου... Θυμήσου που χανόμασταν στα αστέρια... που σε πείραζα και συ χαμογελούσες... Τόσο ξεχωριστή μωρό μου... Τόσο ξεχωριστή ήσουν πάντα και γω σου μιλούσα για όσα αγαπώ, λέξεις που δεν θα έλεγα ποτέ ξανά, ποτέ αλλού... Θυμήσου εκείνες τις νυχτιές... τις φυλάω όλες μέσα μου... θα τα φυλάξω όλα όπως τα αφήσαμε τότε... Σ' αγαπώ μωρό μου..." συνέχισε να μουρμουρίζει λες και την είχε μπροστά του. Έκλεισε τα μάτια και η μορφή της τον κοιτούσε γελαστή. Κρυβόταν... κρυβόταν ο Ερμής για να μην φανεί πόσο πολύ υποφέρει, οι ώρες περνούσαν απελπιστικά αργά, η απουσία της μαρτύριο... μόνο η ελπίδα... εκείνη η ελπίδα ότι σύντομα θα ξαναέβλεπε το βλέμμα της, τα πράσινα μάτια της, σαν βάλσαμο του γιάτρευε την πληγή που του άφησε η φυγή της. Ήπιε άλλη μια γερή γουλιά από το ποτήρι του, και ένιωσε το αλκοόλ να κυλάει στο αίμα του... Ήθελε να μεθύσει εκείνο το βράδυ, να πιει μέχρι να χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Από το βάθος του μικρού μαγαζιού, ακουγόταν η φάλτσα φωνή του νεαρού τραγουδιστή. Άφησε μια βαθιά ανάσα κι έκλεισε τα μάτια... θα άφηνε τον εαυτό του να τον ταξιδέψουν τα λόγια του...
