Alice in zombieland

Een berichtje van Alice

Mijn naam is Alice Bell. Op de avond van mijn 17 verjaardag verloor ik de moeder waar ik van hield, het zusje dat ik aanbad en de vader die ik nooit had begrepen tot het te laat was. Tot de seconde die mijn leven veranderde en instortte en om me heen zijn nieuwe vorm aannam.

Mijn vader had altijd al gelijk. De monsters zijn onder ons. 's Nachts verrijzen de levende doden, de...zombies, uit hun graven, snakkend naar wat ze zijn verloren. Hun leven. Ze voeden zich met je.  Ze besmetten je. En dan vermoorden ze je. Als dat gebeurt, duurt het niet lang meer voor ook jij opstaat uit je graf. Het is een eindeloos cyclus, als een muis die rondrent in een rad van prikkeldraad en langzaam doodbloedt door de scherpe punten die zich steeds dieper in zijn lichaam boren, zonder dat hij iets kan doen om de dodelijke bewegingen te stoppen.

Zombies voelen geen angst en kennen geen pijn. Maar ze hongeren, ze hongeren onvoorstelbaar. Er is maar één manier om ze te stoppen, maar ik kan je niet vertellen hoe. Iemand zal het je moeten laten zien.  Wat ik je wel kan zeggen, is dat je tegen ze moet vechten om ze uit te schakelen. Om tegen ze te kunnen vechten moet je bij ze in de buurt komen. Om bij ze in de buurt te willen komen, moet je een beetje dapper en behoorlijk gestoord zijn.

Maar weet je, ik word liever voor gek versleten terwijl ik vechtend ten onder ga dan dat ik me de rest van mijn leven moet verstoppen voor de waarheid. De zombies zijn echt. Ze zijn hier. En als je niet goed oplet, dan krijgen ze jou ook te pakken.

Ik had naar mijn vader moeten luisteren. Telkens weer waarschuwde hij me om me nooit op een kerkhof te wagen. En zeker niet 's nachts naar buiten te gaan. Iemand vertrouwen die me daartoe naar wilde leiden mocht ook niet. Hij had zijn eigen advies moeten opvolgen en zich niet door mij moeten laten overhalen. Want hij vertrouwde mij, en ik had hem laten overhalen om al die dingen te doen.

Ik wou dat ik de klok kon terugdraaien om een paar  dingen anders te doen. Ik zou nee zeggen tegen mijn zusje. Ik zou mijn moeder niet hebben gesmeekt om met mijn vader te praten.

Ik zou mijn tranen hebben bedwongen, ik zou mijn mond hebben dichtgeknepen om al die hatelijke woorden binnen te houden. En anders zou ik mijn zusje, moeder en vader op zijn minst nog een laatste keer hebben omhelst. IK zou ze hebben verteld dat ik kan van ze hou.

Ik zou...

Ja, ik zou...