Alice in zombieland

Naar zombieland (2)

Mijn verjaardag. O, ja. Die waren ze ook alweer is vergeten. Alweer. IN tegenstelling tot Em hadden ze er niet aan gedacht. Vorig jaar had mijn vader het te druk gehad met whisky en schotjes achterover te gieten, bazelend dat hij de monsters kon zien. Mijn moeder had het dn weer te druk om zijn rotzooi op te ruimen. Zoals altijd. Dit jaar had mam briefjes op alle plaatsen in het huis verstopt om zichzelf te herinneren dat ik jarig was( ik had ze gevonden). Mijn kleine zusje had een niet te missen hint gegeven zoals:" Hé, Alice is bijna jarig, ik vind dat ze een feetje verdient!"

Toch was ik vanochtend wakker geworden in dezelfde sleur als altijd. Alles was nog hetzelfde als gisteren. Wat kon mij het schelen dat ik een jaar ouder was. Eindelijk 17, maar mijn leven was niet veranderd. Echt ik vond het geen ramp. Het kon mij al lang niet meer boeien. Maar Em maakte zich er wel druk over. Zij wilde iets wat ik nooit had gehad: de overdeelde aandacht van mijn ouders.

"Maar ik ben toch jarig, zou jij niet iets voor mij doen?" vroeg ik. Door haar te plagen hoopte ik haar eerste balletuitvoering te vergeten, en de prinsessenrol waarvan ze zo graag beweerde het ze "ervoor geboren" was. Ze balde haar vuistjes en plantte die in haar heupjes, een en al onschuld en verontwaardiging. Zo zag ik haar het liefst. "Hallo! Mijn cadeau voor jou is dat je dit voor mij mag doen." Ik  probeer te grijnzen. "O,is het zo?" "Ja, want ik weet hoe graag je me wilt zien optreden zodat je ervan gaat schuimbekken. Brutale snotaap. Maar ik kon haar geen ongelijk geven. Ik wilde haar dolgraag zien dansen.

"Het is al goed", zei ik met een zucht. Ik kon haar niets weigeren. Toen niet en nooit niet. "aar ik ga niet met pap praten. Ik probeer of mam het aan hem wil vragen. " IK zag een sprankje hoop oplaaien in haar kleine donkere oogjes. "Echt?"

"Ja, echt."

Ze glimlachte stralend en begon weer te stuiteren. "Alsjeblieft Alice, Je moet nu meteen met haar praten. Ik mag niet te laat komen. Als pap het goedvindt moeten we snel weg, zodat ik me goed kan gaan opwarmen met de andere meisjes van het toneel. Alsjeblieft, het moet nuhhuhuhu."

Ik hing de madeliefjes ketting rond haar hals. "Je snapt toch wel dat de kans dat dit lukt niet zo groot is?" Een van e belangrijkste regels in den huizen Bell was dat je de deur nooit uitging als je niet voor het donker weer terug kon zijn. Hier had pap "versterking" aangebracht tegen de monsters,  die ervoor zorgden dat ze niet naar binnen konden. Na het donker bleef je op het nest, want buiten was je kwetsbaar. Buiten was het jachtseizoen geopend. Door mijn  vaders paranoia en waandenkbeelden had ik een heleboel activiteiten en sportwedstrijden op school gemist.

Met het enthousiasme van iemand die verwacht wordt op het vuurpeloton stond ik op. Ik draaide me om naar ons huis, een geval van twee verdiepingen hoog  zodat mijn vader een goede inkijk had op onze kleine buurt. Het huis leek een beetje op een doos. Het  was zo verbluffend onopvallend dat als je weggaat het je niet meer herinnerd. Dat was precies het effect waarop hij had gemikt zei hij. Het moet lukken, het moet lukken.  Mijn teenslippers  klepperden op de grond op het ritme van mijn gedachten. Voor ik het wist stond ik voor de glazen deur van de keuken, daarachter zag ik mijn moeder die druk heen en weer liep tussen het aanrecht en de oven. Een beetje misselijk keek ik toe. Niet zo slap, je kunt het best! Ik ging naar binnen. Daar rook ik knoflook, boter en tomatenpuree, ieuuwww. "Hoi, zei ik, hopend dat het niet al te kruiperig overkwam. Mijn moeder keek op van de stomende vergiet vol pasta en glimlachte. "Ha, lieverd. Kom je naar binnen of neem je gewoon even pauze?" "Pauze", door de gedwongen opsluiting 's nachts bracht ik als het licht was zoveel mogelijk tijd buiten door.  " Je timing is perfect! De spaghetti is bijna klaar." "O, oké mooi." "Euhh mam?" "Ja lieverd. " Vandaag ben ik jarig?"  Haar mond viel open en alle kleur trok weg in haar gezicht. Als ze juist iets wou zeggen ging ik snel verder. "Ik weet hoe je het goed kunt maken!" Ze keek me blij aan maar als je goed keek zag je nog een vleugje spijt. "Meen je dat echt? Natuurlijk. Mooi, want Em heeft vanavond een uitvoering en daar wil dolgraag heen! Hoewel ze bijna gloeide van de droefheid schudde ze nog voordat ik was uitgesproken haar hoofd. "Je weet dat je vader je daar nooit naartoe laat gaan." Praat dan met hem, overtuig hem." Dat kan ik niet. Waarom niet?" Daarom"; besloot ze schor.

Heeyy allemaal!

dankje dat jullie dit al lezen jullie maken me super blij hiermee, zouden jullie ook nog even willen stemmen het is zo'n kleine moeite maar groot gebaar!

en ik weet het,  dit verhaal lijkt nu nog saai maar binnenkort zal het veranderen eenmaal ze de badboy Cole ontmoet...

( 859 woodjes)

Luukes xx