Garson kız

-11-

Annemlerin yanına gelince Burağın elini bırakmıştım. Anneme koştum ve yüzünü ellerimin arasına aldım ve onun yanaklarından öpmeye başladım.

- Annem düğün başlamadı dime daha.

-evet kızım başlamadı hem sen neredeydin?

Dediğinde ellerimi çektim sıkıntıyla. Babama evet gelirim demiştim ama annemi de bırakamazdım.

- Ben miii? Şey benn... Iıım hava almaya çıktım... Nede olsa annemin düğünü değilmi insan biraz heycanlanıyor.

Dediğimde bu ben miydim ne kadar da yalancılaştım.

Annem gülümseyip yanağıma elini koydu ve orayı o pamuktan yumuşak ve nazik eliyle okşamaya başladı. O bunu yaparken bende gözlerimi kapatım gülümseyerek eline başımı yasladım. Gözlerimi açtığımda annem ağlıyordu. Ağlayarak konuşmaya başladı. O sırada Burak'ın burdan gittiğini fark ettim.

-Kızım ben hep bugünü bekledim neden biliyormusun?... Çünkü sana herşeyi anlatacağım bugün dü.

Dedi ve ağlaması daha da hızlandı. Elimi kaldırıp gözyaşlarıni sildim. Ne den bahsettiğini anlamıyordum.

-Annişkom neden bahsediyorsun. Dediğimde beni takmadan devam etti.

-Sana herşeyi başdan anlatmalıydım ama biliyosun ki senin okul masrafların yemen içmen. Yani... Sana bakmam gerekliydi çünkü ben bir anneyim. Anneler kızlarını severler. Bu yüzden evlenmeyi bekledim. Çünkü evlendiğimde büyük bir yükün altından kalkıcam hep sana baktım ve senden artık ve benden artık kurtuluyosun. Ben avusturalya ya gidiyorum ve sen de Türkiyede kendi ayaklarını üstünde duracaksın.

Annem bunları söylerken kaskatı kesilmiş bir şekilde ona bakıyordum annem arkasını dönüp gidiyordu ve yavaş yavaş her halde benim birşey söylememi bekliyordu. Bozuntuya vermeden dalga geçtim.

-Ne yapıcanız orada. Alp abiyle kangurularamı bineceksiniz?

Dedim alay etmezsem ağlıyacaktım çünkü bundan emindim. Ve bunu hak ediyordum. Annem bana baktı ve sonra hafif şefkatli bir şekilde gülümseni giderken akmış makyajını düzenledi nikah masasına oturdu. Ben hızla salonun ortasından geçerken herkes bana bakıyordu. Tam kapıya gelmiştim dışarıçıkıcaktım ki Burak bey kolumdan tutup durdurdu.

-Nereye gittiğini sanıyorsun... Basana düğün başlıyor .

Öyle deyince anneme son kez baktım kahkaha atıyordu alper abiyle bişe konuşuyordu.

-Bırak burda bir saniye daha durusam ağlıyacağım.

Dediye bağırdım ve kapıdan sert bir şekilde çıktım.

Koşmaya karar verdim çünkü anneme çok sinirliydim bana bunu nasıl yapardı? Anlamıyorum nasıl beni bırakıp gitmeye karar verirdi?

Koşarak boş külüstür bir luna park vardı oraya geldim. Kapı zincirle kilitli olduğu için tellerden tırmanmaya başladım. Tabii ilk bi düştüm sonra tekrar tırmandım bu sefer olmuştu tellerin üstüne gelince atladım.

Korku treninin içine girdim, sprey boyolarını kırık trenin içinden aldım. Bir köşeye sinirimi atmak için grafiti çizmeye başladım.

Bir süre sonra işim bitmişti. Ve şahane gözüküyordu (graffiti multide)
Arkamdan alkışlama sesi geldi. Hemen arkamı döndüm. Bu çocukta kimdi şimdi? Ne istiyordu?

-Ne istiyosun?
Diye kaba bir konuşma yaptım.

-Benim mekanımda duruyorsun. Ve galiba çok kötü birşey olmuş.

Dedi. Nerden anladı ki şimdi bu.

-Nasıl? Anlamadım?

-İnsan graffiti çizerken nasıl hissediyorsa onu çizer. Ve sende şuan kafan karışık ve üzgünsün.

Dedi. Medyum felanmıydı bu nerden anladı. Çocuk çok deyiśik ve yakışıklıydı, kahve rengi, saçları dağınık model, giyinişi süper ve çok tatlı bir tipi vardı.

-Burası senin mekanın değil.

Dedim konu dan uzaklaşmak için.

-Nerden biliyorsun?

-Çünkü ben buraya ne zaman kalbim acısa buraya geliyorum AMA HERKES SİNİRLERİMİ BOZUYOR.

En son kelimelerimde sinirden bağırmıştım. Ve ağlıyarak graffiti çizdiğim yerin yan tarafına sırtımı dayadım ve yere çöktüm, sinirden saçlarımı çekiştiriyordum. O da yanıma gelip çöktü.

- Sakinleşince anlatmak istersin belki.

Dedi çokmu iyi niyetliydi bu çocuk.

••••••••••
Biraz geç geldi kusura bakmayın bazen olabiliyor bunlar. Kişisel sorunlarım var. Seviliyorsunuz ;)))