Bu gün bir şey daha öğrendim anne
Hüzünsüz hayatın insanı öldürdüğünü öğrendim
Gözyaşı dökmeden geçen günlerin unutulduğunu
Hüzne bürünmeyen kalbin çürüdüğünü öğrendim
Sevincin her zaman dost olmadığını biliyorum artık
Ben mutsuzluk için de yaşıyorum artık
Gülmek için değil ağlamak için yaşıyorum
Kalbim atsın diye gülüyor ağlıyorum artık
Sevinçli geçen günlerine dair i bulamıyorum kalbimde
Hüzünlerim ise bir sancı gibi yüreğimin başköşesine sinmiş anne
Yeni frkettim Gülünce nede albümin durduğunu
Hissetmeye unutuyormuş meğer ,unutuyormuş anne
Dönemi yarıp da çıkmak isteyen bir çığlık istiyorum benliğinde
Ruhum gizemli işkencelerin hapsinde
Ellerin kanlı gibi ...Bir pişmanlık var içimde
Meğer kendi katilimmişim,kendi katilimmişim anne
