Game Of Love

The side of the Amazon

"Sorry. I don't talk to strangers," sabi ko at palakad na ako palayo ng pigilan niya ang braso ko.

"Just a minute please," he said.

"Get your hands off me. I don't want to waste a minute of my life," mataray kong sabi na hindi tumitingin sa nga mata niya.

"Please Zari, just a moment please, just give me a chance to atleast talk to you," he pleaded.

"I don't know you Mister so please, take your dirty hands off me," pagmamatigas ko. Pinipilit kong tanggalin ang pagkakahawak niya pero lalo niyang hinigpitan.

"Just a moment please Zari. Hear me out," sabi niya ng may authority ang boses.

"I said! Bitawan mo ako. I need to go."

"No! If you won't let me, then, whether you like it or not you're coming with me," sabi niya sabay hila sa braso ko. Masakit ang pagkakahawak niya at hindi ko magawang matanggal. Pinilit ko pa ring huwag magpahila sa kanya.

"Hey! She said she don't want to, so why bother?" narinig kong sabi ni maniac habang nakahawak na rin sa braso kong hawak ni Greg.

"Who are you? It's none of your business kaya wag kang mangialam!" galit na sabi ni Greg.

"Pag sinabi ng babaeng ayaw niya, ayaw niya. Don't be a jerk okay. It makes you pitiful," he said then grinned.

"Stay out of our business okay. Sino ka ba ha? Wag kang makialam pare pwede ba?!" galit na sabi ni Greg.

"Well, as far as I am concerned, I am with this girl. So if you don't mind me calling the police, you should let her go. Or baka naman gusto mo ng eskandalo," sabi ni maniac, sabay tanggal ng kamay ni Greg at kuha sa braso ko.

Itinago niya ako sa likod niya. Magkaharap sila ni Greg. Kinuha ni Maniac ang cellphone niya at akmang may tatawagan.

"Okay. Zari, I promise, I will find time to talk to you. I will have you back, I promise," he said then go.

"Okay ka lang ba?" tanong ni Maniac.

"Wala kang pakialam. Just mind your business!" sabi ko sabay lakad ng mabilis palayo.

Tumakbo ako palayo. I texted my aunt that I have an emergency so I can't go back to the office. I went to the park.

Napaupo ako sa isang bench sa park. At sa bench na iyon, di ko napigilan ang pagpatak ng luha ko. Kasabay ng pagpatak ng luha ko ay ang pagbuhos ng ulan. Great. Just great.

-----------------------------------------------------------

Saan kaya nagpunta ang babaeng yun? Hindi na ako pumasok pa since pagbalik ko sa office wala na siya. Nonsense ang pagpasok ko kung wala namang magtetrain sa akin. Hinanap ko siya sa malalapit na cafe pero wala siya. I was driving when it rains. Ayos naman talaga. I didn't bring an umbrella.

I don't know why I am bothered seeing her eyes awhile ago. She looks like she's in deep pain. Unlike her eyes kapag inaasar ko siya. Her eyes become dimmed after ng incident kanina. I don't know pero nag-aalala ako. Siguro kasi mukha siyang magsusuicide. Just joking. I don't think she will do that ... but what if masiraan siya ng ulo at gawin nga niya yun? oh my! sayang siya pag nagkataon.

Erase! Erase! Just kidding. I am just concerned okay kasi kasamahan ko na siya sa trabaho. And she's not that bad kahit mejo masungit siya. Napadako ako sa isang park. Natanaw ko ang isang babaeng nakaupo sa may bench na nakayuko. I don't think it's her. But she's soaking wet. Hinahayaan lang niyang mabasa siya sa ulan.

-----------------------------------------------------------

Kasabay ng pagpatak ng luha ko ang malakas na buhos ng ulan. Siguro kung hindi kami nagkita, nasa bahay na ako. Hindi nasa ganitong estado. Wala akong pakialam kung kaawaan o pagtawanan ako ng iba dahil para akong tangang nagpapabasa sa ulan na kung tutuusin ay maaari naman akong sumilong o di kaya ay umuwi na lang. Pero hindi ko alam. Hindi ko alam kung bakit. Hindi ko alam ang sagot. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Akala ko, manhid na ako. Tatlong taon na ang nakalipas. Tatlong taon na simula ng mangyari ang araw na iyon. Pero hanggang ngayon, parang bago pa rin ang lahat.