RUH KİMLİĞİ

* 2.BÖLÜM *

Kevin'ın söyledikleri üzerine küçük çaplı bir şok geçirdim.Ne demek seninle geliyoruz, Ne demek biz, ne demek kaçıyoruz.Kevin'ın söylediklerine karşılık olarak sesli bir şekilde çığlık atarak konuştum.

-''NEEE!!!''

Neyse ki bu duruma şaşıran bir ben değilmişim çünkü Chloe ve Peter da benimle birikte birlikte bağırmışlardı.Öyle bir bağırmıştık ki sahilde uzunca bir sessizlik olmuştu.

-''Niye hep bir ağızdan bağırıyorsunuz bee!!''

Şoktan çıkıp kendime geldim ve konuşamaya başladım.

-''Ne diyorsun sen Kevin olmaz öyle şey sizi de peşimde sürükleyemem''

-''Ne demek olmaz bizde seni oraya tek başına gönderemeyiz sen nereye biz oraya öyle ayrı kalmak yok'' dedi.

-''Evet Victoria Kevin haklı bu işte hep birlikteyiz'' dedi Peter.

Gözlerim yavaştan dolmaya başlamıştı.Yavaşça sağıma dönüp Chloe'ye baktım.Onun ağzından çıkacak olan her kelime benim için önemliydi. Acaba ne düşünüyordu.O da benim ne demek istediğimi anlamış gibi dudaklarının kenarı yukarı doğru kıvrıldı ve bana güven vermek ister gibi gülümsemişti. Ve o da yorumda bulundu.

-''Seni yanlız bıracağımızı düşünmedin heralde''

Chloe'nin son söylediği ile ağlamaya başladım. Bu yaptıkları şey benim için çok önemli ve değerliydi. Söyledikleri şeyler duygulanmamı sebep olmuştu.

-''Yaaa kıyamam'' diyip boynuma sarıldı Chloe.

-''Hey! ben de istiyorum'' Peter konuştuktan sonra ikimize de sarıldı.

-''Bensiz olmaz'' Kevin da gülerek üçümüze sarıldı.Yada sarılmaya çalışdı.

İşte şimdi gerçekten mutluydum. Ve şuandan itibaren kendime söz verdim bundan sonra ağlamak yok. Artık insanlara hiç olmadığım yüzümü gösterecektim. Sevdiklerimin üzülmesine engel olacaktım. Bundan sonra eski Victoria olmiyacaktım.Kendi rolümü seçmiştim bile.Ben siyah ruhlu mavi düşlü bir kızdım.Bakalım ileride tamamen karanlık olabilecekmiydim.

*****

Bizim çocuklarla birlikte biraz daha sahilde oturduktan sonra dönüş için ayakladık.Hala inanamıyordum bu olanlara gerçekliğinden bile şüphe ediyordum artık, çünkü gerçek olabilmesi için fazla güzeldi bu olanlar. Belki de güzel olan bunları güzel yapan insanlardı... Şu durumda ne yapmalıydım.Onlara ne demeliydim.Teşekkür etsem mi acaba?? ne diyeceğim bilmiyorum ama birşey demeliydim artık yol boyunca susmuştum ve son durak'a gelmiştik: Hapishanem yani diğer insanlar oraya ev diyorlar.Dışarıdan bakılınca çok mutlu bir ailem var ama içeride olanları bir tek ben bilirim.Hergün annem ve babamın kavgası, sonra hiçbirşey olmamış gibi hareket etmeleri, bana karşı tavırları, konuşma biçimleri ve dahası... Onun için bu ev denilen yere pek girmek istemiyorum.Zaten pek de burada kalmazdım haftada 1 defa uğrardım 2,3 günde olmuşluğu vardır.Ama dediğim gibi pek uğramam..

Karşımda 3 çift göz durmuş beni izliyorlardı.Onlarda benden birşey bekliyordu galiba sonunda düşüncelerimden sıyrılıp konuşmaya başladım

­-''Şeyy...Ben...teşekkür ederim yani bu benim için yaptığınız gerçekten-''

-''Teşekkür edecek birşey yok Victoria'' diyerek Chloe sözümü kesti ve devam etti.

-''Biz senin dostlarınız eğer bunu yapmasaydık o zaman tam bir dost olmazdık değil mi?'' dedi.

-''Hayır Chloe gerek var çünkü-''