Untill you
Baby life was good to me
But you just made it better
I love the way you stand by me
Throught any kind of weather
I don't wanna run away
Just wanna make your day
When you feel the world is on your shoulders
Don't wanna make it worse
Just wanna make us work
Baby tell me I will do whatever
"หว่าๆๆ" โซฟาที่ถูกเซตขึ้นมาให้ตั้งฉากกับพื้นมันเอนมาทางที่ฮันบินยืนเก็กท่าถ่ายแบบ
"แหะๆ" รอยยิ้มโง่ๆนั้นถูกปล่อยออกมาจากคนที่รับโซฟาไว้ทัน ถึงโซฟานั้นจะหนักไม่มา แต่คนแบบฮันบินทำให้โซฟาดูหนักมากจริงๆ
บ็อบบี้อยากจะเข้าไปช่วยนะ แต่ถึงจะเกิดเหตุการณ์นี้ แต่ช่างภาพก็ถ่ายอยู่เรื่อยๆ เพราะมันก็คือเสน่ห์อย่างนึง ก็นะ เค้าก็แอบโมโหอยู่เหมือนกันว่าทำไมไม่เข้าไปช่วย แต่พอเห็นรอยยิ้มของฮันบินแล้วเค้าก็อดยิ้มไม่ได้เลยจริงๆ
ไม่ใช่แค่ยิ้มแล้วมั่ง หัวเราะจนฟันเหยินๆออกมาขนาดนั้น
"ย๊าาาาาาา คิมบับ! ขำอะไรห๊ะ!?" ฮันบินโวยวายเสียงดังเมื่อเห็นบ็อบบี้มองตัวเองแล้วกลั้นหัวเราะ
"เด็กซุ่มซ่าม"
"ซุ่มซ่ามอะไรล่ะ ฉันตั้งใจทำแบบนั้นต่างหาก มันเป็นการครีเอทีฟท่าของลีดเดอร์ ให้ออกมา swag ต่างหาก" ลีดเดอร์คนเก่งเดินออกมาจากฉากและโวยวายตรงหน้าบ็อบพร้อมกับเบ้ปากเล็กน้อย
"บ็อบบี้เข้าฉาก!" เสียงของช่างภาพเรียกบ็อบบี้ที่กำลังคุยอยู่กับฮันบิน บ็อบบี้หันไปพยักหน้าให้
"55555555555555555 รอดูฉันนะมินนี่ของฉัน" พูดจบก็ยีผมของฮันบินก่อนจะเดินไปเข้าฉากต่อ
"นี่อย่าเครียดนักสิฮันบิน ทุกๆคนทำได้น่า" ฮันบินที่ดูหงอยลงแต่ก็พยายามจัดแจงการถ่ายแบบของวงตัวเองให้ดีขึ้น เพราะพวกเขาถูกช่างภาพดุเรื่องการสื่ออารมณ์
บ็อบบี้เอานิ้วจิ้มไปที่หน้าผากฮันบินเบาๆและยิ้มให้เขา รอยยิ้มนั้นนะ มันทำให้ฮันบินยิ้มตามได้จริงๆ
