Her şey,o evin önüne düşmemle başlamıştı.
Orada yaşamaya karar verdim.Camın açık olduğu bir oda gördüm ve girdiğimde sarışın bir çocuk ile karşılaştım.
Perdenin arkasına saklanıp onu izlemeye başladım.
Her şeyiyle çok hoştu.Gözleri,burnu,yüzü.
Sanır...
Genç adam,son kez aynaya bakarak saçlarını düzeltti.Sonra kendisine göz kırpıp parfüm sıkmak için dolabına ilerledi.O sırada dolabın önünde kollarını göğsünde birleştirmiş sinirle ona bakan Luhan ile karşılaştı.
"Gidecek misin cidden?"
"Tabi ki gideceğim,Jongin o."dedi Luhan'ı ittirip dolabından parfümünü çıkarırken.
Küçük adam Sehun'un eline tırmanarak omzuna çıktı.
"O zaman ben de geliyorum!"
"Hayatta olmaz!"deyip onu geri indirdi Sehun.
"Yah!Gelmek zorundayım,o esmere güvenmiyorum!"diyerek itiraz etti.
"Bak,pantalonun da gitmeni istemiyor hadi boşver."
Sarışın çocuk ona boş boş baktı "Başka pantalonum mu yok,"diyerek dolaptan bir pantalon çıkardı ve sandalyesinin üzerine koydu.
O sırada içeriden onu çağıran ses duyulduğunda küçük adama dönerek burada kalmasını emretti ve odadan çıktı.
Küçük adam,sinsice sırıtıp pantalonun cebine girdi "Pes etmeyeceğimi bilmen gerekirdi."
Sehun odaya girdiğinde küçük adamı olduğu yerde bulamadı "Ona burada kalmasını söylemiştim!"sinirli bir şekilde sandalyenin üstündeki pantalonu alarak giydi "Neyse,zaten başımdan gitmesini istiyordum değil mi?Gitti işte."
"Zitin bişimdin gitmisini istiyirdim diğil mi!"fısıldayarak onu taklit etti Luhan.
~
"Selam Hunnie!"esmer çocuk elini sallayarak oraya doğru koşuyordu.Sehun heyecanla ayağa kalkarak "Hoş geldin Jong."dedi.Jongin masaya oturdu.
"Çok bekletmedim değil mi?"
"Hayır hayır,ben de daha yeni gelmiştim zaten."
"1 saattir burada bekliyoruz."Luhan lafa karıştı fakat normal olarak onu duymadılar.
"Çok yakışıklı olmuşsun."Luhan,duyduğu şey ile gözlerini kocaman açarak Sehun'un cebinde başını çıkardı.
"E-eh te-teşekkürler,sen de."Sarışın çocuk kekelediği için yavaşça ağzına vurup kıkırdadı.Esmer çocukta ona katılmıştı.
Yemeklerini sipariş ettikten sonra beklemeye koyuldular.İki çocuk birbirlerine bakıp sırıtıyorlardı.
Küçük adam yavaşça Sehun'un cebinden çıkmaya çalıştı.Ama gencin onu farketmesinden korkuyordu.
En sonunda amacına ulaştığında yere inip Jongin'in olduğu koltuğa çıktı.Zorlu bir çıkıştan sonra sinsice sırıtarak masada olan örtüyü tuttu ve Jongin'in bacağına çıkarak örtünün tuttuğu parçasını cebine sıkıştırdı.Ya da sıkıştıramadı.Çünkü cebindeki telefon buna engel oluyordu.
Telefonu çıkardı.Esmer çocuk Sehun'u süzmekle o kadar meşguldü ki hiçbir şeyi farketmemişti.
'Bu Sehun'un kullandığı şeyden'diye geçirdi Luhan.
Tuttuğu örtüyü cebine sıkıştırarak telefona doğru ilerledi.Bir keresinde Sehun telefonunu masaya bıraktığından bir kaç şeyi öğrenmişti.
Kilit düğmesine basarak telefonu açtı.Neyse ki ekran kilidi yoktu.
Hemen rehbere girdi ve rastgele bir isim aramaya başladı.Eğer birini arayıp hemen kapatırsa aradığı kişi de ona döner diye düşünüyordu.
Rehberi biraz daha karıştırdıktan sonra birisi buldu.
Onlar muhabbet ederken aradı ve kısa bir ses duyduktan sonra hemen geri kapatarak saklandı.
Bekledi,ve bekledi.Ancak arayan kişi yoktu.Tekrar telrfona doğru ilerledi ve rehbere bakmaya başladı.
'Do^^' isimli kişi dikkatini çekmişti.Hemen aradı ve sesi duyup kapattı.Ardından yine saklandı.
İşte,bu sefer olmuştu ve arıyordu.Jongin telefonu eline alfı,ve şaşkın şaşkın,baktı.Hemen Sehun'dan özür dileyip geri geleceğini söyledi ve ayağa kalkıp giderken örtü biraz kaydı,ve daha sonra cebinden düştü.
"Ah böyle olmamalıydı!"Luhan planının düzgün gitmemesine sinirlenmişti.Hemen masaya çıktı.
"Tanrım,yine mi sen?!"
"Bana bağırma!"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sehun saçlarını karıştırdı,ve uzun bir nefes verdi.
"Neden peşimi bırakmıyorsun?Ah yoksa şizofren miyim?Evet kesin şizofrenim.Senin var olman imkansız."
"Şizofren değilsin yalnızca etrafındaki kötülükleri göremeyecek kadar safsın ve ben gerçeğim."
"Değilsin.Kıza benziyorsun ama erkeğe de benyorsun böyle bir şey mümkün değil.Ayrıca küçük bir insan mı?Hadi ama o kadar kişi varken neden ben olayım ki."
"İlki ben kıza benzemiyorum daha yüzümü bile tam görmedin erkeksiyim,ben!İkincisi,ben evinizin,önüne düş-"Luhan'ın sözü Sehun'un onu avuçlayıp saklamasıyla son bulmuştu,çünkü Jongin geri,gelmişti ve aklı biraz karışık görünüyordu.
"Bir sorun mu var?"
"Ah hayır yalnızca Soo onu aradığımı söyledi fakat ben aramamıştım.Onu düşünüyordum."
O sırada ise Luhan kıs kıs gülüyordu.Sehun önce gülen Luhan'a şüpheli bir şekilde baktı,daha sonra esmer olana döndü ve ekledi. "Belki yanlışlıkla aramışsındır farketmeden felan."
