Μία Επαναστάτρια

2

-Σε παρακαλω βοηθησε με ...

Τα ματια του ήταν κοκκινα και μαυρα μαζί. Τα αγόρια με κοιταζαν περιεργα για να δουν τι θα κάνω.

-Φαιη εμεις σε βοηθησαμε και εσυ θα μας παρατησεις???

Τους έβλεπα με στεναχωρια. Απο τη μια λυπομουν τον Κωστα να ποναει τοσο και απο την αλλη εκείνοι ηταν παντα η παρεα μου. ...

Πηγα με τα αγορια κοιτώντας τον να ωρυεται στον δρομο.

-Φαιη... . ..

Δεν αντεξα αλλο. Έτρεξα σε εκείνον και τον σηκωσα οσο μπορουσα δινοντας του νερό. Τα αγόρια και ο Δημητρης με εβλεπαν περιφρονητικά.

-Αφου αυτό θες αυτο θα εχεις Φαίη.

Και έφυγαν. Έμεινα μαζί του. Τον σήκωσα και πήγαμε στο Νοσοκομείο. Εκεί τον περιποιηθηκαν αλλα ζητησαν στοιχεια του ασθενη και δεν ηθελε να τα δωσει για να μην αναστατωσει τους γονεις του.

-Ωραία, τι κάνουμε? Λεω.

-Δεν ξέρω, δεν θέλω να το μαθουν και να στεναχωρηθουν.. .. .

-Ναι ξέρω, ειπα κι ας μην ηξερα πως ειναι να πονας τοσο πολύ μεσα σου.

-Να φύγουμε από το παράθυρο του 1ου ορόφου?

-Ναι αλλα χτυπησες.... .

-Με χτυπησαν..

-Ναι αυτό.

Δεν μιλησαμε για λιγο. Με πηρε τηλεφωνο η Ζωή η φιλη μου και της είπα ότι παω σπίτι αλλά ειδα κάτι και επρεπε να σταματήσω για να το μπαλωσω.

-Ωραια, θα παμε απο το παράθυρο τότε... .

-Ναι....

Μαζεψα την ζακετα του και εκείνος είχε έναν επιδεσμο μόνο στο κεφάλι. Αρχισαμε να τρεχουμε και οταν φτασαμε στον 1ο βρηκαμε το πιο κοντινο παραθυρο.

Απο πισω μας μας φωναζαν αλλα δε γυρισαμε.

Πηδηξαμε με ευκολία και στο δρόμο τρεξαμε μεχρι που φτασαμε στο σπιτι του.

-Ευχαριστώ, μιυ είπε και με φιλησε απαλα στο μαγουλο.

Τραβηχτηκα κατευθειαν και τον αφησα να φυγει. Καθως περπατουσε του φωναξα:

-Κωστα?

-Ναι?

-Θες να ερθεις σημερα στο παρτυ της Ζωής, θα εχεις εμενα παρεα... . .

-Ναι γιατί όχι, απάντησε.

Κακ εγω χαμογελασα πονηρά.