Μία Επαναστάτρια

7

Πήγα στο σπίτι του Κώστα μόλις ξεμπέρδεψα.... Μου άνοιξε εκείνος.

-Εχμ... Ευχαριστώ που ήρθες...

Συγκατενευσα.

-Δεν κανει τίποτα, απάντησα.

-Πρέπει να μιλήσεις στη Δάφνη, να της πεις ότι δεν συμβαίνει τιποτα αναμεσα μας.

-Γιατί??? Δεν συμβαίνει???

Με κοιταξε με απορια.

-Όχι βέβαια. Ότι με εκμεταλλευεσαι δεν σημαίνει ότι συμβαίνει κάτι ανάμεσα μας. 

Ένοιωσα άσχημα για λιγο, δεν τον εκμεταλλευομαι, τον θεωρω φίλο μου. Ετσι δεν ειναι;

-Δεν... δεν ήθελα κάτι τέτοιο, εγώ ξέρεις...

-Δεν ξέρω Φαίη και δεν θέλω να μάθω. Πήγαινε στη Δάφνη τώρα, είπε και με οδήγησε στο δωμάτιο του.

Εκείνη έκλαιγε καθαρίζοντας τα μάτια της. 

-Εμ, έβηξα.

-Τι θελει αυτή εδώ; 

-Ηθελα να σου πω οτι δεν ... εχμ... εχω σχεση με τον Κώστα και εγώ εξάλλου έχω τον Δημήτρη.

-Τετοια τσουλα που εισαι, με όλους τα έχεις φώναξε και την χτύπησα στο πρόσωπο.

Εκείνη έπεσε πάνω μου αρπάζοντας τα χέρια μου και εγκλωβιζοντας με και πιέζοντας το στομάχι μου με όση δύναμη ειχε.

-Θα σου το χαράξω εγώ αυτό το ωραίο προσωπάκι, γρυλλισε και ο Κώστας έπεσε πάνω της πιάνοντας την από πίσω πριν με ξεσκισει με τα νυχια της.

Την έβαλε στο μπάνιο και μιλούσαν ενώ εγώ πονούσα στο στομάχι. Μετά από λίγο άρχισα να σβήνω και το μόνο που θυμάμαι ηταν η φιγουρα του Κώστα να φωνάζει το ονομα μου καθως επεφτα κατω.