Μία Επαναστάτρια

4

-Λοιπόν, θα πάω σπίτι μου. ..

Τον άκουσα να λέει.

-Γιατί δε μένεις εδώ;Πάμε μια βόλτα με το μηχανάκι μιυ;

Με κοίταξε διστακτικά.

-Ξερεις...

Κατάλαβα. Δεν είχε ξαναανεβει ποτέ σε μηχανή.

-Το μόνο που πρέπει να κανεις ειναι να κατσεις πισω μιυ και να με κρατάς.

Με ένα πηδηγμα εφτασα στο τιμονι και εκεινος πρώτα χωρις αποφασιστικοτητα και μετα με λιγο θάρρος ανεβηκε.

-Κράνος, τιυ ειπα δίνοντας του το μαύρο μιυ.

-Εσύ;

-Εγώ.. . ας πούμε ότι δεν πειράζει...

Εβαλα το κλειδί στη μίζα και αφού έκανα μια σούζα, εκείνος μου φωναξε και αρχισα να οδηγω κανονικά.

-Που πάμε; ρωτησε.

-Οπου μας βγάλει.. .

Ελεγα ψέματα. Τον πηγαινα στην αποθηκη μου, εδώ που παω όταν θέλω να σκεφτώ. Δεν είχα φερει ποτε κανέναν εδώ πέρα.

Το σκοτάδι γέμιζε τον χώρο.

-Τι είναι εδώ;

-Η αποθήκη μιυ.. Εδώ έρχομαι όταν θέλω να χαλαρώσω και.. .αυτό..

-Ααα... Είπε.

Καθισαμε κατω.

-Είναι ωραια στο μηχανάκι. .

-Ναι, το ξέρω, απάντησα.

Πάνω στο ταβάνι της αποθήκης ενα άνοιγμα της σκεπης αφηνε τα αστερια να περνούν μπροστα απτα ματια μας.

-Είναι άδικο όμως να είσαι σε έναν τόσο άθλιο κόσμο, είπα.

-Ε, δεν είναι και τόσο άθλιος, απάντησε εκείνος.

-Γιατί το λες αυτό;

-Γιατί εσύ έχεις τον Δημήτρη, εγώ έχω την Δάφνη.. .

Τον κοίταξα έντονα. Τα χαρακτηριστικά του ηταν υπέροχα απ οποια μερια κι αν τα παρατηρουσες.

-Ποια είναι η Δάφνη;

Με κοιταξε μεσα από τα γυαλιά του.

-Η κοπέλα μου... .

-Α... Μάλιστα.

Σηκώθηκα από εκεί που καθόμουν και πήγα στην άλλη άκρη της αποθήκης όπου είχα αφήσει το φυλαχτό μου.

-Τι είναι αυτό; με ρώτησε.

-Μετά από αυτό το βράδυ δεν ξέρω αν θα ξανασυναντηθουμε, αν σου ξαναμιλησω ή αν μου ξαναμιλησεις. Αυτό το φυλαχτό θα σου φέρνει τύχη.

-Ξέρεις...

-Παρτο ως δωρο από φιλη σε φιλο.

-Απο φιλη σε φιλο, επανέλαβε.

Το πήρε στα χέρια του και με κοίταξε γλυκά. Πλησίασε το πρόσωπο του στο δικό μου και τη στιγμή που τα χείλη μας ήρθαν τόσο κοντά... .