Little Black Lies 《L.S. & N.H.》

《1》

Pov Puck

Wanhopig bewerk ik mijn wang met foundation in de hoop dat de rode plek -wat inmiddels bijna blauw is- niet te zien is. Snel maak ik in de keuken nog een ontbijtje voor mijn oom, om hem tevreden te houden. Eigenlijk draait mijn leven daar om, hem tevreden stellen -en houden. Daardoor word het voor mij allemaal wat aangenamer. Ik werp nog snel een blik op de klok, nog twintig minuten om op school te komen, dat moet lukken. Onderweg naar de deur gris ik nog snel mijn zwarte -met het bekende witte bloemetjes patroon- rugtas van de grond en zwaai hem met een soepele beweging op mijn rug. Helaas is het vandaag vrijdag, wat betekend dat mijn oom weer tot morgen vroeg in de kroeg te vinden is. Of hij komt dronken thuis of hij blijft bij een of andere -veel jongere- hoer slapen. Eerlijk gezegd weet ik niet wat ik erger vind. De gedachte alleen al dat hij met een veel jongere meid het bed in duikt. Sommige zijn jonger dan mij en ik ben pas 17.

Snel parkeer ik mijn fiets in het fietsenhok en loop naar mijn eerste uur, wiskunde -waar ik best goed in ben. Ik plof op mijn stoel voor aan in de klas en maak aantekeningen van wat meneer Steenwijk zegt. Mijn concentratie wordt abrupt onderbroken door Louis Tomlinson. Ongeïnteresseerd komt hij de klas in lopen, de meest gevreesde jongen van de school. Samen met zijn drie vrienden vormt hij een hechte vrienden groep. Hij is de enige van de vier vrienden die nog moeite doet om op school te komen, niet altijd op tijd maar hij is er. Of het nou komt door de vele piercings en tatoeage of door zijn uitstraling en gedrag. Maar iets in hem trekt mij naar hem toe. Terwijl ik het liefst -net zo als een ander- ver weg van hem blijf. Zijn zwart geverfde haren -die een aantal jaren geleden nog mooi bruin waren- hangen langs zijn gezicht. De strepen eyeliner zitten onder zijn ogen en zijn kleren dragen de kleur zwart. Toch schuilt er iets van een aardige kant in de jongen, maar of die ooit naar buiten komt? Dat zal alleen deze jongen weten. 'Louis, je bent weer te laat jongen.' Louis haalt onverschillig zijn schouders op en wil naar zijn plaats achter in de klas gaan zitten, maar hij word tegengehouden door meneer Steenwijk. 'Ik wil dat je voor in de klas komt zitten, voor de rest van het jaar.' Fijn de enige plek die nog over is, is naast mijn tafeltje. Zonder mij ook maar een blik te gunnen ploft hij naast mij neer.

Na de les wil meneer Steenwijk graag dat Louis en ik blijven zitten. Hij neemt plaats achter zijn bureau en bekijkt ons van onder zijn brilletje. 'Jullie zijn mijn beste en slechtste leerling.' begint hij 'Ik hoef jullie vast niet te zeggen wie, wie is. Daarom wil ik dat jij, Louis, bijles krijgt van Puck.' Steenwijk kijkt mij even kort vragend aan. Mijn tante zei altijd dat je mensen moest helpen met iets wat zij niet kunnen en jij wel. Louis haalt slechte cijfers op wiskunde en ik ben er goed in. Ik knik als bevestiging, zo erg kan het toch niet zijn? 'Ik verwacht dat jullie minimaal een keer per week afspreken voor de bijles, wanneer mogen jullie zelf weten. Eens in de maand bespreek ik met jullie hoe het gegaan is, mochten er vragen of problemen optreden weten jullie mij te vinden.'

'Heb je morgen tijd?' vraagt Louis terwijl we naar de volgende les lopen. Ik knik 'maar het kan niet bij mij.' 'Het kan wel bij mij, alleen ik denk dat mijn vrienden ook thuis zijn.' Vrienden? Toch niet zijn drie beste vrienden? '14.00 uur?' Vraag ik, waarna hij knikt.

Na de laatste bel pak ik mijn fiets en fiets ik langzaam naar huis. Mijn oom zal wel weer in de kroeg zitten. Sinds mijn tante vijf jaar geleden overleden is, heeft hij zijn goed betaalde baan verloren. Hij dronk zijn verdriet weg en verscheen vaak dronken op zijn werk. Een paar keer heeft hij zelfs een collega geslagen -net zo als hij bij mij deed- zijn baas was het zat en zette hem op straat. Nooit heb ik er iemand iets over verteld, waarom zou ik ook? Ze zouden meteen denken dat ik lieg. Mijn -biologische- ouders hebben de voogdij aan mijn oom en tante gegeven, na de dood van mijn ouders -op mijn 5e- zijn hun voor mij gaan zorgen. Ze waren altijd lief en soms streng, maar dat hoorde er bij.

Wanneer ik mijn straat in fiets en ons huis zie, valt me al gelijk iets op: mijn ooms auto staat er. Zuchtend open ik de voordeur. Misschien is hij vandaag niet naar de kroeg geweest. Stel ik mezelf gerust. 'Oom?' Roep ik voorzichtig naar boven, na een paar momenten -waarin hij niet heeft geantwoord- loop ik naar boven. Ook boven blijkt geen enkel spoor van mijn vader te zijn. Misschien is hij wel lopends naar de kroeg gegaan. Opgelucht loop ik naar mijn kamer. Daar zit mijn oom op mijn bed. 'Puck, kom eens.' zegt mijn oom zo lief mogelijk, maar toch hoor ik enige dwang in zijn stem. Twijfelend ga ik naast hem zitten, wat ik achteraf beter niet had kunnen doen. In een soepele beweging duwt hij mij achter over en gaat zelf boven op mij zitten. 'Nee, alsjeblieft niet.' smeek ik. 'Bek dicht slet.' sist hij waarna hij uithaalt en een branderig gevoel op mijn wang achterlaat. In de loop van de jaren heb ik wel geleerd dat tegenstribbelen het alleen maar erger maakt, maar als ik niks doe lijk ik net een slet die graag met haar eigen oom naar bed wil. Tenminste zo voelt het voor mij. Mijn twijfels worden onderbroken door twee koude handen op mijn borsten. Hij heeft zonder enige moeite mijn kleren allemaal uit gedaan en nu zijn die van hem aan de beurt. Ruw pakt hij mijn handen beet en zet ze tegen zijn riem aan. Zonder iets te zeggen weet ik waar hij op doelt. Zo langzaam mogelijk maak ik zijn riem open. Mijn oom is het er duidelijk niet mee eens en doet het zelf al. Zonder enige waarschuwing en zonder een vleugje medelijden stoot hij in mij. Een eenzame traan rolt over mijn wangen naar beneden terwijl ik aan leuke dingen denk en hoop dat hij snel zijn verlossing vind. Zodat hij uit mij gaat.

*1164 woorden*

Jap, ik had een idee voor een nieuw boek en wilde niet wachten met het publiceren ervan. Laat maar weten wat je ervan vind en wat ik er mee moet, verder of niet.

Dit hoofdstuk (en boek) heb ik opgedragen aan Anna van ikhouvanmuziek. Ze heeft me erg veel geholpen door tips te geven en door gewoon gezellig te praten. Haar boeken zijn zeker de moeite waard om te gaan lezen. Dus Anna, bij deze heel erg bedankt voor je hulp, steun en voor al je bewijzen ;p.

-Anne-