De bloed steen

De langzame ontwaking

Het was moeilijk om in slaap te komen na wat er allemaal was gebeurd tussen mijn vader en Miri maar toch heb ik het gedaan.

Toen hoorde ik vroeg in de ochtend iemand mijn kamer binnen komen. Ik was een lichte slaper dus daar word ik snel wakker van. Ik zag Nikita staan met wijde ogen. 'Wat is er zus?' Vroeg ik terwijl ik mijn ogen slaperig wreef.

'Het is Miri. Ik werd wakker en ze lag niet meer in bed. Ik heb overal gekeken maar ze is er niet. Haar jas en schoenen zijn ook weg. Ik denk dat ze weg is gerend.' Zei ze waardoor mijn ogen groter werden. Meteen kwam ik uit mijn bed en deed ik mijn schoenen en jas aan. Ook deed ik mijn ooglapje weer op mijn oog.

We rende uit mijn kamer naar buiten toe. Het was aan het regenen en omdat het winter was zijn de nachten langer wat we hier ook konden merken doordat het nog donker was in de ochtend.

'Miri!' Riep Nikita terwijl we zaten te rennen. Ik nam haar voorbeeld op. 'Miri!' Riep ik zo hard als ik kon. Mensen keken naar ons maar niemand vroeg wat er aan de hand was.

We bleven rennen tot ik iets hoorde. Het was het gesnik van Miri en het gelach van wat jongens. Zo snel als ik kon rende ik er naartoe. Nikita rende achter me aan.

We kwamen aan bij een steegje en daar was Miri. Ze lag op de grond te huilen terwijl er ongeveer vijf jongens erbij waren. Twee waren haar aan het trappen en de andere waren aan het lachen.

'Laat haar met rust!' Riep ik met woede in mijn ogen. Ik rende naar ze toe en sloeg de twee die haar trapte op de grond. 'Kan je wel met z'n allen tegen een!?' Riep ik boos. 'Wat maakt het uit. Ze is een freak en freaks horen hier niet.' Zei een van hen.

'Stop!' Hoorde ik Nikita roepen. Ik draaide me om en een van de jongens hield haar tegen de muur terwijl de ander haar ooglapje van haar gezicht haalde. 'Dude zij is ook een freak!' Riep diegene die het van haar af had gehaald.

Ik gromde en trapte hem in zijn ballen voordat ik het hoofd van de jongen die haar vasthield tegen de muur ramde. Ik zag dat bloed van zijn voorhoofd kwam maar dat boeide me niet. 'Niemand raakt mijn zusjes aan horen jullie me!?'Riep ik kwaad.

'Als hun twee freaks zijn ben jij er ook een.' Zei een van hen. Mijn ogen werden groter en iets gebeurde in mijn lichaam. Het was alsof iemand in mijn hoofd zei dat ik ze pijn moest doen.

Mijn ogen zagen er kil uit terwijl mijn zicht waziger werd.  Ik greep een van de stalen pijpen die er lagen van de grond af. Ik zwaaide het naar diegene die me een freak noemde en hij werd in zijn gezicht geraakt waardoor hij neer viel tegen de muur en daarna de grond.

'Niemand noemt ons freaks. NIEMAND!!!!' Riep ik en ik zwaaide de pijp naar achteren en zwaaide het daarna naar voren. Ik was klaar om zijn hoofd uit een te laten spatten.

Maar dat gebeurde niet. Mijn wazige zicht ging terug naar normaal en ik zag mijn vader staan terwijl hij de stalen pijp had tegengehouden met zijn arm. De vijf jongens rende weg wat ervoor zorgde dat wij met zijn drieën en onze vader overbleven.

'P-Pap i-ik-' Begon ik maar mijn vader nam de drie van ons in zijn armen en knuffelde ons. 'Het spijt me dat ik niet op tijd was.' Zei hij. Tranen vormde in mijn ogen van wat ik had gedaan. Ik keek naar mijn zusjes.

Miri was aan het snikken van de pijn en bloed en Nikita was aan het trillen van wat ik had gedaan. 'P-Pap. H-Het spijt me...' Zei ik voordat ik mijn bewustzijn verloor