Gün geçtikçe kötüye gidiyordum. Artık ara sıra duyduğum o ses nerdeyse hiç susmuyordu. Deliriyordum, belkide çoktan delirmiştim. Karımı unutmam gerekiyordu belkide, ama mümkün değildi. Nasıl unutabilirdim onu? O benim hayat arkadaşım, yoldaşımdı. Böyle bir şeyi düşündüğüm için utanmalıydım kendindem. Onun yerini kimse tutamazdı. Ama hayat devam ediyordu ,birşeyler yapmalıydım. Bir işe girmeliydim mesela. Ama ne iş yapabilirdim ki bu halde. Bir katili kim işe alırdı? Komşularımın yardımlarıyla ayakta durabiliyordum. Onlar olmasa şimdi ölü bir adamdım. Kapımı sadece komşularım çalardı. Gece yattıktan sonra gece 3-4 sıraları kapı çaldı. Aşağıya inip kim olduğuna baktım , hiçkimse yoktu kapıda. Geri yatağıma gittim ve bir kez daha çaldı. Gittiğimde yine hiçkimse yoktu kapıda ancak başka bir yerdeydi. Aynadaki yansımam benden bağımsız şekilde hareket ediyordu. Bu oydu, intihar etmemi isteyen oydu. Yine aynı şeyleri söylüyordu. Öncesinden tek farkı onu görebiliyor olmamdı. Yine başlamıştı ancak bu sefer aynaya bir yumruk attım ve susmuştu. En sonunda onu susturmuştum. Sanırım delirmiştim, birkaç dakika önce aynada kendimle kavga ettim. Sanırım deliriyordum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEN KİMİM
Mystery / ThrillerKarısını kaybeden bir adam. Hayat artık onun için eskisi gibi asla olmayacaktır. Ölüm onu beklemektedir.
