Havanın kapanmasını hiç sevmem. Hep şöyle hissederim. Sanki içinde bir kasaba var ve bu kasabanın etrafını sisler kaplamış. Nereye gideceğini bilemez. Canım sıkılmış oradan oraya ne yapacağını bilemez halde oradan oraya koştururum ben. Niye her seferinde böyle oluyor bilmiyorum. Nasıl davranacağını kestirememek... Hey ben Neredesin diye bağırırken karşımda bir ışık görürüm. Hayattan soğuması engelleyen şey odur. Elini uzatır bana. Hem de her seferinde hiç yorulmadan. Ben gibi iğrenç bir insana. Sürekli insanların kalbini kıran birisine. Yardım eder.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Amaçsız
Randombir varmış bir yokmuş evvel zaman içinde kalbur saman içinde arabalar uçarken kamyonlar kaçarken bir ufaklık varmış
