KEHRİBAR

ZEYNEP'İN EV HALİ...-Bölüm 2

2. BÖLÜM

ZEYNEP'İN EV HALİ...

Babasıyla konuşmayalı neredeyse beş gün olmuştu.Osman Dağdeviren ve ahalisi ile tanıştıkları o meşum geceden beridir babasının yüzüne bakmıyordu genç kız. Ağlamaktan ve iç çekmekten hastalanmıştı.Yıllardır hiç durmadan savaştığı iştahı bile kapanmıştı.Hiç bir şey yiyemiyor,içemiyordu.Gülen yüzü solmuş,okul dışında hiç bir yere adım atmaz olmuştu.Derslerden geriye kalan zamanlarda alternatif müzik yaptıkları grubunun çalışmalarına da gitmek istemiyordu.Tam üç yıldır grubun çellistliğini ve solistliğini yapıyorsa da şu sıralar o güzelim hayallerle dolu hayatı avuçlarının içinden sökülüp alınıyormuş gibi hissediyordu.Babasının kendisi ile yaptığı ve büyük bir şaşkınlıkla dinlediği bu uzun konuşmayı sindirmesi daha da süreceğe benziyordu...

O gece ağzı, burnu ayrı bir tarafa kaçmıştı ağlayıp sızlamaktan.Sarıyer'deki evlerine geldiklerinde,Zeynep koşarak kendi odasına girmiş ve kapıyı arkasından çarparak kapatmıştı.Ama az sonra babası odasının kapısını vurarak içeri girmiş ve hesap vermeye hazır olduğunu söylemişti.Çaresizce biricik kızının yanına diz çökmüş ve ellerini ellerinin arasına alarak anlatmaya başlamıştı...."Yavrum... Biliyorum bana çok kızdın.Ama kızma.Şimdi anlatacaklarımı anlamaya çalış.Osman Abi ve ben askerde tanıştık.O evliydi ve iki küçük çocuğu vardı.Bana ailemin çıkmadığı kadar sahip çıktı.Benden epey önce terhis oldu.Ben de terhis olunca Amasra'ya gelip buldu beni.O sırada ben bekardım.Yarı aç yarı tok geziyordum.Bir yandan yokluk,diğer yandan ailemin sorumsuzlukları...Debelenip duruyordum kısacası.İşsizdim.Halimi görünce,kolumdan tuttuğu gibi beni doğru Samsun'a götürdü.İş,aş verdi. Pastanecilik yapıyorlardı ailecek.Annenle de orada tanıştık.Barlas o zaman beş yaşlarındaydı. Muhterem Yenge ön ayak oldu anneni istemeye gittik.Nişandı,düğündü derken bir baktım her şeyi yapmışlar.Evimiz bile olmuştu.Nohut oda bakla sofa misali.Çok mutluyduk.Fakat bir gün Fahri amcan memleketten çıkageldi.'Kardeşim burada niye üç kuruşa çalışıyorsun?Hadi İstanbul'a gidelim.Kendi işimizi kuralım.Bana arka çık!' dedi.Artık evliydim.Bir ailem vardı.Aklıma yattı.Bir gün Osman Abi'ye açıldım. 'Oğlum gitme,pişman olursun sonra.Kurulu düzenini bozma.' dedi.Dinlemedim.Kararımı vermiştim. Amcan,annen ve ben bir kaç eşyamızı da alarak İstanbul'a geldik. Önümüze gelen her işe girip çalışmaya başladık.İki odalı küçücük bir ev tuttuk.Ama amcanı biliyorsun.Kumar gibi bir zaafı var.Mahalleden bir kaç çakalla barbut oynamış ve kaybetmiş.Büyük para.Nereden öderiz,nasıl öderiz diye düşünüyoruz,çünkü karnımızı ancak doyurabiliyoruz.O zamanlar her evde telefon yoktu.Muhterem yenge haftada bir anneni komşunun telefonundan arar,hal hatır sorardı.Yine aramış bir gün.Annen telefonda ağlamaya başlamış.Ertesi gün Osman Abi ile Muhterem Yenge İstanbul'a gelmişlerdi.Hızır gibi yetişmişler,yine derdimize derman olmuşlardı. Osman Abi elini üzerimden hiç çekmedi ama yıllarca bana dargın durdu.Onu dinlemediğim ve ailemi riske attığım için.Ama Muhterem yenge ile annen her zaman iki kardeş oldular.Annenin vefatında çok yandılar çok...Annenizi kaybettikten sonra onlarla görüşmedim.En son annenle ,Perikızı'nın açılışına, davet etmiştik onları. Çıktı geldi Osman Abi ,sağolsun...Orayı satın almama sebep kendisidir.Bana cesaret veren, sıkışınca gel ben destek çıkarım diyen...Çok sık görüşmedik belki.Ama aramızdaki dostluk ve bağ hiç kopmadı...Muhterem yenge ile annen birbirlerine sen doğunca söz vermişler. Sizler büyüdüğünüzde Barlas ile seni evlendirmekmiş niyetleri.Biliyordum bu sözü.Ama Osman Abi'nin bu konuyu ciddiye alacağını düşünmemiştim.Verilen bir söz var ortada. Rahmetli anneniz sağken verilmiş bir söz! En son İstanbul'a geldiklerinde uğradılar Osman Abi ile yenge restorana.Sizler okuldaydınız.Seni sordular.Ben de bahsettim.Annenin ve Muhterem yengenin birbirlerine verdikleri sözü hatırlattılar bana.Çok şaşırdım tabii....Bana kızma yavrum.İstersen biraz düşün bu konuyu.Sen ne diyorsan o olsun.İstemezsen olmaz.Zorla 'evlen' diyemem sana."