My Doubtful Husband

Chapter 4: Starting Over Again

It's a wonderful day today but my mind is so unpredictable. Hindi ko alam kung anong pwedeng kong gawin at kausapin. Naguguluhan nako.

From the start di ko naman talaga alam ang mga posibleng mangyari sa buhay ko. And I just an ordinary girl with an unpredictable husband, who doesn't care about me.

And someone called me at hindi ako nagdalawang isip na sagutin ito. Because its Rafael.

"Hello?" usad ko sa kanya.

"Can I meet you, now?" hindi man lang nag hi. Tsk.

"Bakit anong meron? Wala kabang trabaho?" sagot ko sa kanya. Ano bang kailangan nya sa kin. Hindi ba pwedeng pag uwi niya nalang.

"Nothing. I'll just want to meet you right now in my office."

"Okay, see you la........" pinatay na niya yung tawag. Hindi man lang ako pinatapos sa sasabihin ko.

Nagmadali nakong magbihis baka mainip yon at manumbat na naman yon mahirap na. I apply a light make up at naka dress ako para naman formal pag nakita niya ako.

—————

I'm feeling little bit guilty about me and Zara. On how I did to her alam kong wala siyang kasalan sa mga nangyayari, I don't know either kung bakit ko nagawa sa kanya yon. 

Someone said to me na ang babae daw ay dapat alagaan at pahalagaan pero anong ginagawa ko ngayon. Puno ng pasakit yung ginagawa ko kanya. Bigla kong naalala mga sinabi ng driver ko kanina.

"Alam niyo sir tayong mga lalake mapride tayo, hindi tayo mag aaksaya ng oras para humingi ng sorry. Pero noong nakilala ko ang babaeng nagpatibok nito..." sabay turo sa puso niya, I don't know kung bakit niya sinasabi sakin ito lahat. "nagbago ako sir, lahat ng mga nagawa kong mali sa kanya, pinaghingi ko ng tawad. Dahil ayokong humantong sa isang hiwalayan na kahit kailan ayokong mangyari. At alam niyo po ba sir 50 years na kaming kasal at mahal na mahal ko pa din ang babaeng nagbago sakin at ito ay yung asawa ko." Tama naman siya. Kitang kita ko yung pagmamahal sa kanya mata tuwing kinukwento niya ang mga iyon. "Kaya sir alagaan nyo yang asawa niyo, kayo din po ang lugi pag nagkataon." 

Kaya hanggang ngayon hindi pa din mawala ang usapan namin, baon na baon sa dibdib ko. Siguro tama na din siguro kung pagiging bato ko sa mga bagay bagay.

My secretary interrupt me, "Sir your wife is here". Bigla akong kinabahan ng marinig ko na andito na siya. This is the day na ipaparamdam ko sa kanya na mahalaga siya sakin. My door opened and my wife is now facing me, at hindi ako nagdalawang isip na lapitan siya. I hug her tightly..... so tightly na hindi na siya makahinga.

"I can't breathe." Kahit ayaw kong gawin niluwagan ko ang pagkakayakap sa kanya. "What's happening? May problema kaba?"

"Like I've said earlier wala akong problema. I'll just missed you." Oppss, may smart mouth. Masyado ba akong madali.

"W-what did you say?" Alam kong makulit siya at hindi siya titigil hanggang hindi niya nalalaman yung sinabi ko. I need to tease her.

I put my finger in her chin and I make my ultimate death glare. Her aura change from the jolly face become pity one.

"Okay, wala akong narinig na kahit ano. So why do you need to meet me ha?" umismid na siya.

"Your so funny" napahalakhak ako at alam kong kinabigla niya iyon "nakakatawa yung mukha mo, alam kong narinig mo yung sinabi ko kanina but I'll just want to say it again. I missed you, I really missed you. Ayan masaya kan....." she interrupt my sentence. And hug me with her bare hands.

"Hey, Am I dreaming? Pwede bang wag mo nakong gisingin kahit kailan?" Tanong niya hanggang nakayakap pa rin sakin.

"Your not dreaming anymore. It's real. Like in the commercial of nesfruta real na real real na real." Hinampas niya ako sa braso and she smile widely.

"Bakit alam mo yan? Ikaw ha?"

"Ofcourse I know that, our daughter dance whenever she heared that commercial." I wink and kissed her temple with a passionate one.

"And bago pa may mangyaring ditong kakaiba. I want to asked a question to you".

"Shoot".

"Can we starting over again, honey?"