I wish..

2

'Asjeblieft, asjeblieft, asjeblieft' mompel ik zachtjes met mijn vingers gekruist. 'Tiket, come to momma' ik staar naar mijn laptop scherm. 'Wat doe je?' Vraagt mijn broertje. 'Gaat je niks aan. Wat doe jij hier? Ga weg!' Snauw ik hem ratelend af. 'Ik hoorde je schreeuwen' zegt hij. Ik kijk hem boos aan. 'Ik zei ga weg! Ik ben bezig ja, zie je dat niet?!' Mijn broertje slaat zijn armen over elkaar heen. 'Ik ga nergens heen, al helemaal niet als jij het vraagt.' Ik word alleen maar kwader. 'Jason, als ik op moet staan, ben jij er geweest' zeg ik met duidelijk hoorbare woede in mijn stem. Ik zie hem twijfelen maar hij blijft toch staan. 'Verkeerde keus' zeg ik zacht. Ik sta op en ren naar Jason toe, die nu probeert te vluchten. Ik grijp hem nog maar net bij zijn pols en knijp er heel hard in. Jason slaat me met zijn vrije hand en probeert me te schoppen. 'Laat me los stomme trut!' Schreeuwt hij in mijn oor. Ik ga alleen maar harder knijpen en duw hem uiteindelijk z'n kamer in. 'Oprotten stom kind!' Roep ik hard. En blijf godverdomme uit m'n kamer!' ik loop zijn kamer uit en smijt de deur keihard dicht. 'Kutwijf!' Hoor ik hem me nog naroepen maar ik negeer het. Nou weet je dus hoe het bij mij thuis gaat. Ik heb heel vaak ruzie met Jason. Maar hij kan echt wel een schatje zijn. Maar voor het grootste deel niet. Hij krijgt het altijd voor elkaar om me op een of andere manier heel kwaad te maken. En dan gebeurt er dus dit. Maar meestal is het dan wat minder, alleen bekvechten. Het is nu alleen wat heftiger omdat ik helemaal gestrest ben door de One Direction kaartjes, en als Jason dan binnenkomt en irritant gaat doen, ontplof ik.

Ik loop mijn kamer weer in en schuif dit keer, met veel moeite, mijn bureau voor de deur. Ik heb geen zin in nog zo'n incidentje met Jason. Als het bureau precies goed staat plof ik weer op mijn bed. Met gesloten ogen denk ik na over wat er net is gebeurd. Eigenlijk deed Jason helemaal niet irritant, maar lief. Hij hoorde me schreeuwen en is naar boven gelopen om te kijken wat er was. Hij heeft gewoon de tv achtergelaten om vervolgens de trap helemaal op te lopen en mij eventueel proberen te helpen met iets. Eigenlijk voel ik me nu best schuldig tegenover Jason. Maar aan de andere kant, ik kon er niet zoveel aan doen. Ik was helemaal gestrest door die kaartjes en dan reageer ik eenmaal fel. En op dat moment denk ik niet na val ik tegen hem uit. Ik schrik van een geluidje dat van mijn telefoon afkomt. Whatsapp zo te horen. Ik heb voor alles iets anders ingesteld. Best handig, je weet gelijk van welke app het is, alleen je weet nog niet van wie. Maar dat zie je vanzelf als je de app opent. Mijn ogen zijn al open en ik reik naar mijn telefoon. Alweer Anne "hallooow? Waar blijft het bericht dat jij ook een kaartje hebt? Ik zit al de hele tijd te wachten dus SCHIET OOOOP" ik schiet gelijk overeind en pak mijn laptop. Ik knijp mijn ogen strak dicht. 'Asjeblieft wees van mij, asjeblieeeeeft' fluister ik. Langzaam open ik mijn rechteroog, die zich gelijk al vult met tranen. Ik ben te laat. Dat betekent geen kaartje. Geen kaartje. GEEN KAARTJE. De tranen stromen over mijn wangen. Het klinkt misschien overdreven, maar ik was er echt kapot van. Ik heb hier zolang naar uitgekeken en dan is het weg voordat je het weet, en kaartjes kan krijgen! Boos smijt ik en kussen op de grond. Gevolgd door een andere. 'Aaaarghhh' ik gil alles bij elkaar. Gelukkig heeft m'n moeder late dienst, anders had ik nu op m'n kop gekregen. Ik poets snel min tanden en ga weer zo snel mogelijk mijn kamer in. Ik schuif mijn laptop op m'n nachtkastje en kruip onder m'n deken. Ik wil dat het zo snel mogelijk morgen is. Zonder gegeten te hebben huil ik mezelf in slaap.

Ik word wakker van mijn wekker. Gelukkig staat ie zo ingesteld dat ie afgaat op elke werkdag, anders had ik me verslapen vandaag doordat ik gistermiddag al ging slapen. Met een glimlach zet ik mijn wekker uit en sta ik op. Eigenlijk weet ik niet waarom die glimlach op mijn gezicht zit vastgeplakt, al helemaal niet als ik denk aan gisteren. Zuchtend strompel ik naar de spiegel. Mijn ogen zijn gelukkig niet meer zo heel dik. Ik pak wat kleren en stap onder de douche. Mijn maag blijft maar knorren dus ik besluit op te schieten zodat ik straks een beetje uitgebreid kan eten aangezien ik dat gisteravond niet meer heb gedaan.