Bir çocuğun göz yaslariydi belki hayallerim ruyalarim gerçeklerim...
İçine kapanık, çekingen, kendini sadece hayallerine adayan, 19 yasında bir kızdim.
Evet, adim Neslihan ve 19 yaşındayım hayalimi yani dedemin benim için istediği bolumu ve istediğim üniversiteyi kazanmistim.
İşte tamda hayatımın donum noktasindaydim .
Mutluyum . ve mutlu olmanın sebebi de kardeşim dediğim Birsen de orayı kazanmıştı ve onunla da hayallerimiz vardı
Ayni üniversite ayni ev iste bu güzeldi yanlız değildim .
Stabil hayatıma bir heyecan gelmişti ama bi boşluk vardı... Peki o neydi? Günlerce bu soru kafami kurcalamisti. ve bu soruyu Birsen e sordum bu soruyu....Birsen büyük bir kahka atarak ,belki de aşktır die anlamsız bir yanıt verdi, ben her zamanki gibi gecistirdim tabi...
Yine sıkıcı bir gün, Birseni sınıftan alıp cafeye gidicektik.Sınıfa girmek uzereydim ki, birden önüme biri çıktı ve galiba çok fena bi şekilde carpmıştım (çok fena derken canım acimisti) ve ben gerçekten sakar bi kızdım neyse bütün kitaplarım biyere firlamisti bi ses "İyimisiniz biseyiniz varmı?" (kafami kaldırmayı acaba niye düşünmemiştim)sonunda kafami kaldırıp goz göze geldiğimde bir an öyle kalakaldim. Sonra kendime gelip "iyiyim, size bisey oldumu? kusura bakmayın, canınız acidı mi? gibi lafı uzatiyordum (bir türlü o salak cenemi kapatamiyordum oysa tek carpistığım kişi o değildi ki bu neydi simdi? kafamda yine soru işaretleri ve ben hala konustuğumu farkettim) aniden bir ses önemli değil, benim hatamdi,kusura bakma, diyip uzaklaştı.. Kalakalmistim öylece ki birden Birsen çıkageldi ve "Neslihaaan!!! yüzün kıpkırmızı bisey mi oldu?" "Hayır hayır" diyip geciştirmistim .
Artik gidelim mi Birsen?? Tabiki de neyse sonunda kafe ye gitmistik, oturduğumuz masa çok güzeldi, sadece manzarayı izlemek geliyordu içimden, ansızın bir ses, aşina bir ses, kafami çevirdiğimde yine göz göze gelmistik. O da beni tanımış olmalı ki ufak bir gülümseme, ben ise anlamsız bakis... (bana noluyodu boyle kalbim niye hızlı hızlı çarpıyor) Birsen'i kolundan çekip, "yürü gidiyoruz" dedimmm... Birsen "Noluyo yaa noluyo?" Ben emrederek, yürü, dedim...
Sonunda cafeden ayrilmistik .Noluyo sana? Anlat!!! die bağırdı. Bu ağir oldu gerçekten, yapacak bisey yoktu anlattım herşeyi... Niye boyle oluyo Birsen? Ne oluyor bana? Kendi kendime Birsen'e sorular sorup cevabını almadan konusiyordum ki Birsen:Sussssss yeter artık, konuşma!!! Sen aşık olmuşsun diyordu... Ben de yeter sen konusma artik sacmaliyorsun!!! (Galiba kalbini kirdim gene, off o da benim sinirlerimi bozuyor, boyle olması imkânsız, ben ve aşık olmak mi(!) yokkk artikkk haaaahaaaaaa çok gulduum buna yaa ) Birsen'le biraz atıştık ve en sonunda ben hatamı anlayıp ondan özür diledim,o da kendi hatasını anlayıp benden özür diledi.Ama aklımı Birsen'in dedikleri kurcalıyordu Ya onun söyledikleri doğruysa,ya gerçekten ona aşık olmuşsam...
Böyle birşey olmasından çok korkuyordum çünkü ben AŞIK OLAMAMMMM......
