Mevsim dönerken bahara,
Zamansız düşüverdi cemre mavinin bağrına.
Çekilen acılar,
Dolunaya yüz tutmuş gökkuşakları,
Ve onca ayrılığa şahit tren istasyonları,
Unutuverdi omzunda ayrılık taşıyan şarkıları.
Martıları bile bıktırmış,bitmeyen kışa tutulmuş insanların telaşları.
Zaman tek solukta dökerken takvim yapraklarını avuçlarıma,
Yorgun kış bir çırpıda hatıra bıraktı yağmurlarını.
