Henüz 19 yaşındayım. İçimde kelebekler uçup, heyecandan mideme kramplar girip başım çatlayasaya kadar gülüp eğlenmem gerekirken benim içimde bambaşka birisi var.
Bedenen 19 olup, öyle de gösteriyor olabilirim ama içimdeki ruhun seksen yaşındaki birinin ölümü oturup beklemesi gibi birşey.
Yaşadığım şey tam olarak ne bilmiyorum fakat kendi başıma kaldığımda hep böyleyim.
Öyle kendimde olmuyorum, öyle suskunlaşıyorum ki
Sanırım ben adeta yok oluyorum...
Sanki on kilo eroin çekmişim de kendime gelememişim gibi tepkisiz kalıyorum. Aklımda da hep aynı filmin karelerinin döngüsü.
Hiç olmadık bir yerden çıkıveriyorlar 'biz burdayız' dercesine.
Her okuduğum satırda, her dinlediğim şarkıda teker teker gelip yapıştırıyorlar tokatı en ağırından.
Gücüme gidiyor, daha çok susuyorum..
Yoruluyorum git gide güçsüzleşiyorum susmaktan. Sustukça susasım geliyor alışıyorum zamanla.
Ve ben buna 'hissizleşmek' diyorum.
