HF 4 – Je zou denken dat die kus wat betekende
Somber keek ik het raam uit. Ik had een week lang gierende koorts gehad, en veel klasgenoten waren langsgekomen om me beterschap te wensen, of het huiswerk door te geven. Behalve Rose. En als ik dan naar haar vroeg, zei men dat ze waarschijnlijk ook ziek was, omdat ze niet op school te vinden was. Ze spookte voordurend door mijn hoofd. Waarom gaf ze me nou een kus? En waarom liep ze daarna zo snel weg?
‘Thom! Er is hier iemand voor je!’ Riep mijn moeder van beneden aan de trap naar me. Ik leek totaal niet op mijn moeder, zij was mollig en klein, met bruin haar en blauwe ogen.
‘Stuur maar weer weg!’ Ik was al dat idiote bezoek spuugzat.
‘Niet zo brutaal! Dat heb ik je toch niet geleerd?’ Riep mijn moeder weer.
Ik keek weer naar buiten. Het waaide, de bomen golfden heen en weer. De wind rukte aan de takken.
‘Ik voel me niet lekker!’.
Ik dook terug mijn bed in, en trok de dekens over mijn hoofd heen. Langzaam hoor ik de deur opengaan.
‘Ga weg!’
Ik draaide me om zodat ik met mijn rug naar de deur kwam te liggen. Hoef ik die persoon tenminste niet aan te kijken.
‘Moet dat echt?’ Vroeg een bekende stem zachtjes. Ik schrok me kapot. Dat was Rose! Ik trok de dekens van mijn hoofd af.
‘Nou ehm...’
‘Ehm?’.
Rose trok de dekens helemaal van me af, en ik ging rechtop zitten zodat ik haar goed kon aankijken.
‘Je hoeft niet weg!’ Zei ik toen ze me met een intense blik aankeek. Ik kon me niet meer concentreren.
Ze grinnikte zachtjes. ‘Weet je wat? Jij maakt misbruik van je... eh... Je charme!’ Zei ik, zogenaamd boos. Ik hield van het geluid van haar lach. Maar in plaats van dat ze ging lachen, werd ze weer boos.
‘Mijn charme?’ Fluisterde ze, oprecht verbaasd.
‘Gaat het alleen daarom, Thom? Dat ik knap ben?’.
De tranen sprongen in haar ogen, en ze sprong op.
‘Je weet van jezelf dat je knap bent, maar je gebruikt dat om andere mensen voor je te winnen. Dat vind ik niet bepaald leuk’ fluisterde ik voorzichtig.
Behalve als je mij voor je wint.
Maar Rose luisterde niet. ‘Je bent net zoals al die andere sukkels uit de klas!’ Tierde ze.
‘Niet waar!’ Fluisterde ik. Ik sprong mijn bed uit, en pakte haar polsen vast.
‘Geloof je dat nou echt, Rose? Dat ik net zoals die anderen ben?’. Ze trok haar polsen los, maar in plaats van verder te gaan met haar tirade, sloeg ze haar armen om mijn nek. Ze legde haar hoofd op mijn schouder en begon zachtjes te huilen. Ik voelde dat mijn T-shirt langzaam nat werd.
Toen ik van de schrik bekomen was, en mijn hartslag wat langzamer ging, legde ik mijn armen om haar middel. Onbeholpen streelde ik haar haar.
‘Rustig maar... Kalm maar’.
‘Wat dacht ik wel niet? Ik doe ook nooit wat goed hé?’ Ze snikte.
‘Jawel, Rose! Tuurlijk wel! Als jij er niet was geweest, zou ik nu nog in stukjes over de rails liggen’.
Ze glimlachte naar me, en ik voelde de hitte naar mijn hoofd stijgen. Maar ik negeerde het, en drukte een kus op haar wang.
‘Niet huilen hé? Dalijk ga ik ook huilen!’
Ik glimlachte terug. Ze knikte, en veegde een traan van haar wang, daarna maakte ze zich los uit mijn armen.
‘Sorry, ik... Ik moet gaan’.
Ze draaide zich om richting de deur.
‘Nee, niet weg gaan! Of, ik bedoel, waar moet je heen? Kan ik je niet brengen?’.
Mijn hoop werd tenietgedaan.
‘Liever niet, ik ga wat lopen, om mijn gedachtes op een rijtje te zetten’ Zei Rose zonder me aan te kijken.
Ik moest haar de waarheid vertellen, ze moest weten dat ik verliefd op haar was.
‘Rose?’ Fluisterde ik zachtjes.
Ik voelde mijn zorgvuldig opgebouwde moed wegzakken, wat had ik daar nou weer aan! Wat een schijterd was ik!
‘Ja?’.
Ze keek me ietwat nieuwsgierig aan.
‘Ik vind... Je... Uhm... Vind je het fijn als ik meeloop?’
Ik probeerde haar blik te vangen, maar ze bleef wegkijken. Ze schudde nauwelijks merkbaar haar hoofd.
‘Alsjeblieft?’
Ik legde mijn handen om haar gezicht, zodat ze me wel moest aankijken. Ze schudde ze weg, maar bleef me wel aankijken.
‘Alsjeblieft’. Ze kreeg plots een vastberaden blik in haar ogen.
Rose bracht haar gezicht dicht naar de mijne, en opeens voelde ik haar neus, die van af mijn sleutelbeen langs mijn hals omhoog gleed, langs mijn oor, tot ze haar neus langzaam tegen de mijne aanwreef.
Ik kon wel schreeuwen van de adrenaline die plotseling met een razende vaart door mijn lijf scheurde. Ik voelde hoe ze langzaam met een hand door mijn haar woelde, en daarna haar andere hand in mijn nek legde. Ik hoorde dat haar ademhaling steeds sneller kwam tegen mijn huid. Haar adem warmde mijn lippen. Alles voelde en zag haarscherp.
Toen kuste ze me. Mijn lippen kwam tot leven onder de hare, en bewogen als vanzelf mee. Ik sloeg mijn armen om haar middel, trok haar dichter tegen me aan. Ik kon nergens anders meer aan denken.
Haar lippen op de mijne, mijn lippen op de hare...
De kus was veel te snel afgelopen. Langzaam bewoog ze haar gezicht naar achteren. Ze keek me gelukzalig aan.
‘Ik wist wel dat je me leuk vond!’
Het klonk triomfantelijk.
‘Goh, ze heeft het door!’ mompelde ik sarcastisch, maar ik legde een hand tegen haar wang en keek haar aan.
‘Ik had het allang door, hoor’ Mompelde ze, terwijl ze verdwaald leek te raken in mijn blik. Ze raffelde het eind van de zin af, en zoende me nog een keer. Maar nu teder. Haar mond lag zacht op de mijne, als een liefkozing.
Ik was dronken, bedwelmd.
Bedwelmd door de aanwezigheid van Rose.
Na afloop van die zoen moest ik even bedenken waar ik ook alweer was. Ik schudde mijn hoofd om het zweverige gevoel kwijt te raken.
‘Hoort dit altijd zo te gaan?’ Vroeg ik me af.
‘Wat hoort altijd zo te gaan?’ Vroeg ze geïnteresseerd.
‘Nou, ik voel me, eh, raar’, mompelde ik, ‘Alsof ik niks weeg, alsof ik me vast moet houden aan jou, anders zweef ik weg!’
Ze knikte bedachtzaam.
‘Ik vind het niet erg als je me zo vast houdt!’ ze giechelde schattig. Ik grinnikte ook, en trok haar dichter tegen me aan.
‘Je laat me nooit meer los hé?’
‘Nooit meer!’
‘Dan is het goed’. Ze beet zachtjes in mijn oorlelletje. Ik zou haar op mijn handen willen dragen. Ik zou haar willen eren als een godin.
‘laat me niet vallen...’.
‘Nooit’ Beloofde ik plechtig.
