HF 3 – Ongelukjes en treinen
Dat het irritant is om ruzie te hebben met het meisje dat je aanbidt, is klote. Maar wat nog erger is, is dat het ontzettend knappe, lieve, slimme meisje dat iedere les naast je zit, nooit meer iets tegen je zegt, en je ook nooit meer aanstaart, zodat het voelt alsof je weer helemaal alleen zit.
En als je dan “gedwongen” samen moet werken met dat meisje dat zorgt voor kortsluiting in je gehele lichaam, dan is ze afstandelijk. Draait ze haar hoofd weg zodra je contact probeert te zoeken met haar aparte, haast onmenselijke groene ogen.
Ze praat alleen nog maar met je als dat nodig is, en terwijl jij je probeert te concentreren op dat prachtige geluid van haar stem, zijn haar bevelen zo kort en snel dat ze al weer klaar is met praten, voor je het door had.
Het is verdomme niet eerlijk! Het ging al twee maanden zo! Hoelang kan je wel niet boos blijven op iemand?
Één keer was ik na school achter haar aan gerend, om te eisen om een uitleg, waarom ze het niet goed wilde maken. Maar ze negeerde me, en sprong snel in de bus –die op haar leek te wachten! Waarom werkt niets mee!-.
Haar fiets stond nog steeds voor het huis. Ik had dagen lang gewacht tot ze hem zou halen, maar het mocht niet baten. Dus stond ik verslagen naar de achterkant van de wegrijdende bus te kijken. Mijn ogen vol stomme tranen, van woede misschien? Echt, nog even en ik veranderde in een meisje, want wie gaat er nou huilen om een meisje? Ik wist het antwoord wel, een dooie verliefde gozer zoals ik...
Vandaag, was de dag saai, we hadden een proefwerk Duits gehad. Iedereen deed wat voor zichzelf, wachtend op de laatste bel, neem mij bijvoorbeeld. Ik staarde uit het raam, niets ziend, en probeerde me niet bewust te zijn van de persoon naast me.
Dat doe ik niet zo vaak, aangezien ik normaal gefrustreerd naar Rose kijk, die dan meestal in haar boek dook, alsof ze zich schaamde, en haar rode wangen probeerde te verbergen met het boek. Ik geloof dat ze zich net zo bewust was van mij als ik van haar. Ik zweer dat ik haar van 10 kilometer afstand nog kan voelen aankomen. Ik zet het wel een keer in m’n agenda om het uit te proberen.
De laatste tijd was ik niet zo vaak in een goed humeur, maar nu stuiterde ik van opwinding bijna van m’n stoel af. We gingen na school met een groot deel van de klas naar dat bouwterrein naast het spoor om te skateboarden.
Raad eens wie er niet meegaat?
Hoe raad je het: Rose. Dat was wel een minpunt.
Ik had graag gewild dat ze me zag skateboarden, daar had ik om de een of andere reden talent voor. Net zoals gitaarspelen. Ik en Jake waren bezig met een band oprichten, waar ik lead gitarist van zou worden.
Met een “tok” vloog er een propje tegen mijn arm aan, ik schrok op en keek met een ruk naar het propje, dat gestuiterd was naar de rand van Rose’ tafel. Voordat hij kon vallen greep Rose hem. Ze keek van het propje naar mij, en weer terug. Ik stak mijn hand uit en ze duwde het papiertje terug mijn tafel op. Ik onderdrukte mijn verdriet en ontfrommelde het propje. In een hanenpotig handschrift stond er:
Vraag ff of Rose ook meekomt!
Zou ik wel leuk vinden.
Jake
Ik keek op en zag Jake naar Rose knipogen, die stiekem over mijn schouder meelas. Ze ging met een rood gezicht rechtop zitten, en keek me niet aan. Ik tikte op haar perfecte schouder, en ze zuchtte. Ze haalde een pen “out of no-where” en schreef in haar keurige handschrift:
Voor deze ene keer dan.
Mijn hart ging tekeer. Ze ging mee! Ik kon wel juichen! Ik zag haar kijken, en knipoogde. Daardoor werd ze donkerrood, en keek ze gauw weer in haar boek. Ik kon niet gelukkiger worden! Ik maakte haar verdomme verlegen! Halleluja, ik kreeg reactie van de andere kant van de tafel! Dank u god. Vanaf nu zal ik in u geloven!
