WE ARE DIFFERENT

Άτιτλο κεφάλαιο 47

ΚΑΙ ΝΑΙ ΞΕΡΩ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΙΩΩΩΩΩΩΩΝΕΣ...Αν είχα να πω κάτι παραπάνω από ένα συγγνώμη θα το έκανα αλλά δυστυχώς δεν έχω. Απλά διαβάστε το κεφάλαιο, και μετά δώστε μου ελεύθερα το βραβείο της χειρότερης συγγραφέα στο wattpad μαζί με ένα ωραιότατο σχολιάκι από αυτά που γράφεται εσείς ξέρετε αν το αξιζω ακόμη και ελπίζω να θυμάστε περιπου τι γινόταν στην ιστορία η στα προηγούμενα κεφάλαια τα οποία δεν διεγραψα απλα εκανα ιδιωτικά εκτός απο τα δυο προηγουμενα. Καλη ανάγνωση.

Τα βρεγμένα μαλλιά της μαστιγώνουν με έναν τέλειο τρόπο τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλά της. Το νερό τα έχει ανακατέψει με το αλάτι, την άμμο και τα φίκια, και ο αέρας που φυσάει φέρνει προς το μέρος του την πιο ωραία μυρωδιά. Την μυρωδιά της, ανακατεμένη με το βαρύ άρωμά της και την δροσιά της θάλασσας. Μυρωδιά που αυτός δεν θα ξεχάσει ποτέ.

Κοιτώντας μπροστά η ανατολή του ήλιου φαίνεται τέλεια, καθώς ο ήλιος ξεπροβάλει από τον ορίζοντα. Η νωποί κόκκοι άμμου και το δροσερό νερό δροσίζουν τα πόδια τους καθώς τα σχεδόν ανύπαρκτα κυματάκια σκάνε πάνω τους. Μια τόσο γαλήνια σκηνή. Δυο ερωτευμένοι έφηβοι, καθισμένοι στην παραλία, μόνοι τους, καθώς το βαθύ μπλε του ουρανού χάνεται και τα χρώματα της ανατολής εμφανίζονται δειλά-δειλά. Το χέρι του περασμένο γύρω από τους ώμους της, και το κεφάλι της ακουμπισμένο πάνω στο στέρνο του, να ακούει τον χτύπο της καρδιάς του. Καλύτερο άκουσμα από οποιοδήποτε τραγούδι. Συγχρονισμένες ανάσες. Μια στιγμή που εκείνη ποτέ δεν θα ξεχάσει.

ΑΛΕΞΗΣ

Την κοιτάω και το μόνο που μπορώ να δω είναι τα στεγνά δάκρυα της και την κόκκινη μύτη της. Να μια λεπτομέρεια που δεν παρατήρησα πιο πριν και δεν την έχω αποτυπώσει. Ακόμη. Θυμάμαι πόσο εξοργισμένη και θυμωμένη ήταν χθες που ήρθε στο σπίτι μου. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που με τρόμαξε η αγανάκτησή της.

Μπήκε με τόσο θάρρος και αυτοπεποίθηση μέσα στο σπίτι μου.Άλλωστε δεν θα μπορούσε να κρύψει με άλλον τρόπο την καρδιά της που κόντευε να σκίσει το δέρμα της τόσο γρήγορα και δυνατά που χτυπούσε, ή τον κρύο ιδρώτα που την έλουζε. Ήταν νευρική και αγχωμένη. Και εγώ είχα μείνει άναυδος από την "άνετη" συμπεριφορά της. Θα έπρεπε να γνωρίζει ότι δεν με ξεγελάει τόσο εύκολα. Μπήκε απλά με ένα "γεια" και απέτησε να μιλήσουμε. Να ξεκαθαριστούν όλα.

Η κατάληξη δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από εμάς να τσακωνόμαστε. Ειλικρινά δεν ξέρω πως της πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσαμε εμείς να μιλήσουμε χωρίς να μαλώσουμε. Για άλλη μια φορά την είδα να μου φωνάζει νιώθοντας αδικημένη και γεμάτη απογοήτευση από εμένα. Και το χειρότερο ήταν ότι όπως πάντα είχε δίκιο σε όσα είπε. Και εγώ σαν εγωιστής δεν το παραδέχτηκα και για άλλη μια φορά έφυγε. Αλλά είμαι σίγουρος πως ήξερε πως δεν θα μπορούσα να καθίσω εδώ μέσα σιγοβράζοντας μέσα στην κατσαρόλα με τις αμέτρητες ερωτήσεις. Τουλάχιστον όχι για περισσότερο από μερκές ώρες.