WE ARE DIFFERENT

Άτιτλο κεφάλαιο 45

 ~Take me Home- Jess Glynne.  Είναι από τα τραγούδια που έχω φάει τρελό κόλλημα αυτόν τον καιρό και ταιριάζει πολύ στο παρτ. Και να πω και δυο λογάκια ακόμη εδώ πέρα. 1) Ότι αφιερώνω αυτό το κεφάλαιο στην evavk γτ ήθελε πολύ και την αγαπώ άπειρα και 2) ότι αυτό το κεφάλαιο είναι ένα από τα αγαπημένα μου!! Δεν ξέρω γιατί απλά το σχεδίαζα για πολύ καιρό και είχα πολλή όρεξη να το γράψω και τέλος πάντων νομίζω καταλάβατε :ρ Για αυτό κανονίστε θέλω σχόλια να δω γνώμεεεεες! :* <3

 ΛΙΑ

 Φτάνω μετά από πολύ ώρα κοντά στο γνωστό, κλισέ μπαράκι, λαχανιασμένη και τελείως κουρασμένη. Η παγωμένη ανάσα μου σχηματίζει μικρά αχνά συννεφάκια στην ατμόσφαιρα και σχεδόν δεν μπορώ να νιώσω τα πνευμόνια μου. Μα τι σκεφτόμουν; Ότι μπορούσα να έρθω μέχρι εδώ τρέχοντας μέσα στο κρύο; Εδώ με το ζόρι κάνω αυτή την διαδρομή περπατώντας, θα πρέπει να είναι κανείς τρελός για να σκεφτεί να δοκιμάσει να τρέξει. Και στην δικιά μου περίπτωση αυτό ισχύει. Είμαι τρελή. Ίσως πιο πολύ τρελή από έρωτα. Για αυτόν τον μαλάκα που κοντεύει να μου καταστρέψει την ζωή. 

 Κάνω μια μικρή στάση για να διώξω το χιόνι που έπεφτε τόσην ώρα στους ώμους μου ασταμάτητα. Αλλά ποιο το νόημα; Ο καιρός δεν λέει να καλυτερέψει και ότι και να κάνω οι λεπτές, παγωμένες νιφάδες ξανά συσσωρεύονται πάνω μου. Πλησιάζω κι άλλο, περπατώντας αυτή την φορά, και έχοντας το χέρι μου στο σημείο που βρίσκεται η καρδιά μου. Χτυπάει σαν τρελή. Η σιγανή μουσική διαπερνάει τα αυτιά μου και με ηρεμεί λίγο. Όχι αρκετά όμως, για να ξεχαστώ από τον Αλέξη. Ψάχνω απεγνωσμένα με το βλέμμα μου τριγύρω, για έστω ένα σημάδι του. Αλλά μέσα στο σκοτάδι και στην βαβούρα μου είναι δύσκολο να δω την μύτη μου. Έπρεπε πριν κλείσω το τηλέφωνο κατάμουτρα στον Δημήτρη να τον ρωτήσω που θα με περιμένουν. 

 Ένα σφύριγμα μου κινεί την προσοχή και γυρνάω προς την κατεύθυνση από όπου έρχεται, ή που τουλάχιστον νομίζω ότι έρχεται.  Αναζητώ για ένα νεύμα ή κάτι. Και όντως βλέπω τα χέρια του Δημήτρη να κουνιούνται πέρα δώθε και να μου κάνουν σήμα να πλησιάσω, μόλις αντιλαμβάνεται ότι τον εντόπισα. Περπατάω με γρήγορα και όσο πιο μεγάλα βήματα μπορώ προς το μέρος του και όταν στέκομαι μπροστά του κοιτώ τριγύρω, και δεν βλέπω πουθενά τον Αλέξη. 

  - Που είναι;

 Ρωτάω γεμάτη ανησυχία και ενδιαφέρον. Μια κίνηση πήρα, αντί για απάντηση. Κουνάει το σώμα του πιο πέρα και μου δείχνει με το χέρι του έναν κάδο που βρίσκεται λίγο πιο πίσω του. Το σώμα του Αλέξη είναι σκυμμένο από πάνω του και ξερνάει ότι έχει πιεί. Και από όσο μπορώ να υπολογίσω αυτό είναι η μισή κάβα με ποτά του μαγαζιού.