WE ARE DIFFERENT

Άτιτλο κεφάλαιο 46

 ΑΛΕΞΗΣ

 Τα ματόκλαδά μου ανοίγουν δειλά καθώς ενοχλούνται από το έντονο φως που μπαίνει μέσα στο δωμάτιο. Ποιος άνοιξε τις κουρτίνες;

 Σηκώνω τον κορμό μου και τρίβω λίγο τα μάτια μου. Είμαι ακόμη νυσταγμένος και δεν μπορώ να διακρίνω καθαρά τον χώρο γύρω μου. Γυρνάω το κεφάλι μου προς το μέρος που υποτίθεται θα έπρεπε να είναι η Λία, και παρατηρώ ότι το σεντόνι είναι ανακατεμένο και λείπει από δίπλα μου. Κρίμα και ήθελα να ξυπνήσουμε μαζί. Για έστω μια τελευταία φορά. 

 Ανήσυχος κοιτάω τριγύρω αναζητώντας την και ανακουφίζομαι αρκετά όταν διακρίνω την φιγούρα της να κάθεται ακουμπώντας το μπράτσο της στον τοίχο, και να αγναντεύει έξω το τοπίο. Ανακουφίζομαι ακόμη περισσότερο όταν παρατηρώ ότι ακόμη φοράει το δικό μου φούτερ. Ομολογώ ότι είχα επηρεαστεί αρκετά από τα σενάρια που έφτιαχνα χθες στο μυαλό μου. Αλήθεια πίστευα ότι θα έχει φύγει πριν καλά-καλά προλάβω να ξυπνήσω. Χαίρομαι που δεν το έκανε αλλά συνεχίζει να μην μ'αρέσει το γεγονός ότι δεν είναι δίπλα μου. Ήθελα να την κρατάω αγκαλιά όταν ξυπνήσουμε και να την κοιτάω καθώς δυσκολεύεται να ανοίξει τα μάτια της και να παραπονιέται κλασσικά όπως κάνει πάντα επειδή δεν ήθελε να ξυπνήσει. 

 Την κάνω να καταλάβει ότι ξύπνησα σηκώνοντας το σώμα μου από το κρεβάτι και πλησιάζοντας την. Το ότι, μόλις βάζω τα χέρια μου γύρω από την μέση της, αυτή σφίγγεται και τραντάζεται, σίγουρα δεν είναι ένα καλό σημάδι. 

  - Καλημέρα.

 Δεν μπορώ να συγκρατήσω το χαμόγελό μου καθώς φιλάω τον γυμνό λαιμό της, και μυρίζω το βαρύ και ευχάριστο άρωμα που φορούσε χθες. Παρατηρώ καλύτερα το πρόσωπό της όταν χώνω το κεφάλι μου στον λαιμό της και το χαμόγελό μου μεγαλώνει. Τα μάτια της γυαλίζουν τέλεια και τα χαρακτηριστικά της φωτίζονται τόσο αρμονικά από τον πρωινό ήλιο, ο οποίος λιώνει σιγά σιγά το χιόνι. 

  - Καλημέρα. 

 Η φωνή της ακούγεται χαμηλόφωνα. Σχεδόν ψιθυριστά. Και από ότι καταλαβαίνω από την σοβαρή έκφρασή της δεν αξίζω ούτε ένα χαμόγελο. 

  - Είσαι καλά;

 Δεν διστάζω να ρωτήσω. Φαίνεται τόσο προβληματισμένη και απλά θέλω να μάθω τον λόγο. 

  - Ναι. Έτσι νομίζω. 

  - Τότε αξίζω ένα χαμόγελο, δεν νομίζεις; 

 Ελπίδα γεμίζει τα μάτια μου και πραγματικά εύχομαι να μου χαμογελάσει. Γυρνάει το σώμα της προς το δικό μου και με κοιτάει στα μάτια. Δεν διακρίνω καμία αλλαγή στα χαρακτηριστικά της.