De Geliefden van de Nacht

Hoofdstuk 4 ~ Daniël

Daniël

 

Waarom maakte ik me zelfs zorgen om Steven? Zelfs wanneer hij juist was neergeschoten, leek Steven onoverwinnelijk. Hij onderdrukte de pijn van de snel genezende wonde en was zelfs in staat me van het bed te duwen, omdat hij vond dat ik hem niet moest aankijken alsof ik een zielige, baby gazelle was die zojuist zijn moeder had verloren.

Ik rolde met mijn ogen en krabbelde weer overeind. 'Je bent echt niet kapot te krijgen,' mompelde ik, en ik moest onbewust glimlachen toen ik hem zag grijnzen.

'Ze noemen me ook niet voor niets de Stevensgod,' zei Steven, en ik trok mijn wenkbrauwen op.

'Die heb ik nog nooit gehoord.' Verontwaardigd duwde Steven zich overeind in het bed en keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan.

'Dat kun je niet menen. Heeft niemand ooit iets gezegd over Steven de Grote, de Stevensgod, of Steven de Almachtige?'

Rollend met mijn ogen stond ik recht en legde mijn handen op zijn bed, naast zijn hoofd. 'Iemand moet echt eens je ego onder handen nemen.'

Op dat moment hoorde ik voetstappen door de tunnel, die onze kant op kwamen. Ik schrok recht toen de deur openging en deed een stap achteruit.

Bijna vanzelf kromp ik in elkaar toen Roger en Lucas, twee vrienden van Steven, joelend de kamer binnenliepen. Ik deed een nog een stap naar achter, in de hoop dat ze me niet zouden zien.

Gelukkig hadden ze enkel oog voor Steven, die nauwelijks zijn woede kon verbergen toen hij hen zag. 'Steven!' brulde Roger en hij liep op het bed af. 'Wat hebben we gehoord, man?' grijnsde Lucas. 'Is het waar dat je enkele menselijke jagers hebt verscheurd?'

'Ik denk eerder dat het omgekeerde gebeurd is,' grinnikte Roger, toen hij een klopje op het verbonden been van Steven gaf.

Met een moeilijke grijns keek Steven hen aan. 'Ik heb niemand verscheurd, maar Daniël wel.' Hij draaide zijn hoofd naar me toe en knipoogde bemoedigend met zijn groene ogen.

Oh nee. Time to go.

Stevens vrienden keken op en minachting verscheen in hun ogen toen ze me zagen.

'Echt waar?' grijnsde Lucas sceptisch. 'Heeft deze kleine marmot een paar mensen verscheurd?' Ongelovig keek Roger me aan, maar al snel maakte de ongeloof plaats voor spot.

Ik antwoordde niet, maar ontweek hun blikken.

'Ik ben serieus,' zei Steven, en de woede flikkerde in zijn ogen. 'En deze kleine marmot, zoals jullie het zeggen, heeft mijn leven gered.'

Ze bleven stil; uiteindelijk verbrak Roger de stilte door te lachen. 'Je maakt een grapje, toch?'

'Je gelooft toch niet dat dit mormel in staat is om zelfs maar een babykonijn te vangen?' lachte Lucas.

Ik voelde me rood worden van schaamte, en ik schraapte mijn keel. 'Ik ga er maar vandoor, denk ik,' mompelde ik, en met mijn blik naar de grond gericht, liep ik naar de deur.

Maar dat was buiten Steven gerekend.

'Nee, je blijft hier,' beval hij, en hij richtte zijn woede op zijn zogenaamde vrienden. 'Als jullie echt niets beter te doen hebben dan mijn vriend uit te lachen, ga dan maar weg.' Met ingehouden woede keek hij hen doordringend aan. 'Nu.'

Ongelovig lachten ze. 'Je zegt toch niet dat je het opneemt voor dat kleine mormel?'

Ik zag dat steven zich bijna niet meer in bedwang kon houden. 'Ten eerste: hij is geen klein mormel, maar Daniël. En ten tweede: ja, ik neem het inderdaad op voor hem, want in tegenstelling tot jullie, is hij tenminste een échte vriend en niet iemand die anderen kleineert. Dus als ik zou moeten kiezen tussen hem en jullie, dan kies ik voor Daniël.'

Snuivend van woede draaiden ze zich naar me om, en hun spieren spanden zich aan.

'Wat voor leugens heeft die zielige puppy je vertelt, Steven?' snauwden ze. Vol angst keek ik hen aan toen ze langzaam op me afkwamen. Voor Steven mocht ik dan een held zijn, maar in werkelijkheid hadden zijn vrienden gelijk. Ik had inderdaad nog nooit gejaagd, en zou zeker niet in staat zijn om zelfs maar een konijn te vangen.

'Waarom bewijs je jezelf niet, Danny?' grijnsde Lucas. 'Toon eens dat je een echte wolf bent, en vecht.' Ook Roger kwam dichterbij, met gespannen spieren die bijna uit zijn vel leken te springen. Behoedzaam door de angst ging ik achteruit, richting de deur.

Maar voordat ze me konden aanvallen, klonk er gegrom van de andere kant van de kamer en de schaduw van Steven vloog op ons af.

___________________________

Zo, wat vinden jullie er tot nu toe van? Laat een comment achter, en misschien win je wel een opdraging in het volgende hoofdstuk!!

Liefdevolle groeten,

Kreeftekop_LoveGood

Volgende update: 19of 20 maart

Opgedragen aan wpqueen