WITCHCRAFT

Ben acemi bir cadıyım

Lisa~

''Kapa çeneni Jones!'' diye bağırdım. Hatta biraz sesli bağırmış olmalıyım ki Andy soluk soluğa yanıma geldi.

''Seni daha kaç kere uyarmam gerek sıska pislik? Bana bir daha o kelimeyi kullanırsan senin...''

''Hey hey tamam anladık. Lisa tatlım sakin ol.'' Andy şirin görünüp beni sakinleştirmek istiyordu ama bu sefer işe yaramayacaktı.

''Herkes senin cadı olduğunu biliyor. Şimdi de güzelim elbiselerimi yaktın.''

''Benden mumu yakmamı sen istedin. Bu işte yeni olduğumu ve böyle bir şeyin olabileceğini biliyordun. Ama o yaşlı kıçını kaldırıp mumunu yakmaya çok üşendin''. Andy kolumdan tuttu ve beni eve götürdü. Şu anda her zamanki gibi ona minnettardım. Andy olmasaydı sinirlerime hakim olamayıp o yaşlı huysuz terziye çok kötü şeyler yapabilirdim. Yine de ona kötü kötü bakmam gerekiyordu çünkü mutsuz ve sinirli olduğumda yemeği Andy hazırlıyordu. Bu arada 10 dakikalık sessizliği de Andy bozdu.

''Bak tatlım insanların kıyafetlerini yakarak devam edemezsin.''

''Şaka yapıyorsun galiba. Zaten suç benim. Yaşlı bir adama yardım etmek istedim.''

''Etme. Sen daha öğrenme aşamasındasın. Daha çok.. çok ACEMİSİN.''

''Güvenin için sağol ya.'' Sinirlenmiştim. Hem de çok. Aslında acemi olduğumu biliyordum. Apaçık ortadaydı. Sadece bunları Andy'nin söylemesi kötüydü. Yani onun gözünde beceriksiz ve acemi olmak... Ve benim zamanım daralıyordu. Maria, kardeşim hastaydı. Doktorlar bizi tedavi etmeyi kabul etmiyordu. Ben de dört ay önce tedavinin kendim olduğunu öğrendim. Aynı zamanda da tehlikeli. Annemin büyükannesi de benim gibiymiş. Kendi soyundan gelen birinin de cadı olcağını biliyormuş. Onun bir fotoğrafını gördüm. Gözlerim aynı onunkiler gibi. Masmavi, parlıyor. Bir mektup yazmış. Mektupta bazı şeyleri açıklamış. Kendi büyükannesinden bahsetmiş. Çok kötü bir şey yapmış ama kendi de bilmiyormuş. Gözlerimizin bu kadar parlaması ne kadar güçlü olduğumuzun göstergesiymiş ve gücün ne kadar tehlikeli olduğunu anlatmış. Bu mektubu annemin kasalarından birinde bulmuştum. O gece sabaha kadar düşündüm, ağladım. Mektubun altında daha sonradan yazıldığı belli bir not vardı. Bir adres. Ben de sabah erkenden kaçtım 3 hafta boyunca orada burada kaldım. Ve sonunda buraya geldim. Burası küçük bir kasaba gibi. Zenginleri kimse sevmiyor. Ben de gerçekten kim olduğumu, nereden ve neden geldiğimi sadece William Black'e yani Andy'nin amcası ve benim öğretmenime anlattım. O da bir cadıymış. Bana çok yardımcı oldu. Beni evine aldı ve bana güçlerimi kontrol etmeyi öğretti. Öğretiyor. Bana özel bir cadı olduğumu daha doğrusu iyileştirici olduğumu söyledi. Ben de birkaç aydır buradayım ve Maria'yı nasıl tedavi edeceğimi bilmek istiyorum. Her gün riskli...

''Lisa?'' Andy beni düşüncelerimden uyandırdı.

''Umarım açsındır çünkü aşçının spesiyalinden yaptım.'' Ocağa baktım ve gülümsedim.

''Omlet? Teşekkür ederim. Tam ihtıyacım olan şey.''

''Evet ama bu sadece omlet değil. Biberli bu.'' İşte o sırada ikimiz de kahkaha attık. Sonra William geldi. Ama neden bana öyle bakıyordu ?