WITCHCRAFT

Başka bir son mu?

Hikayenin sizce nasıl gittiğini lütfen belirtin. Ne düşündüğünüzü bilmek istiyorum :))

Natalie~

Koşarak bahçeye gittim.

'' Dr. Ryan geldiğiniz için çok teşekkür ederim. Ne diyeceğimi bilemiyorum.'' O kadar mutluydum ki.. Riley'nin suratında hafif bir gülümseme belirdi. O gülümsemeye onu ilk gördüğümden beri hayrandım.

''Riley diyebilirsin. Natalie seninle konuşmam gerek.''. Yüzündeki gülümsemenin yerini ciddi bir ifade aldı. Artık görmeye tahammül edemeyeceğim bir ifade...

''İçeri geçelim istersen''.

Riley ve ben birlikte büyüdük sayılır. Aynı yaştayız. Küçükken komşuyduk. Zengin insanlar o zaman da sevilmezdi. O yüzden evde eğitim gördük. Beraber hem ders alırdık hem de oyun oynardık. Ancak 10 yaşındayken onlar taşındı. Zengin olmanın verdiği baskıyı daha fazla kaldıramadılar. O zamanlar ona çok kızmıştım. Tabi sonradan anladım ne kadar iyi bir şey yaptıklarını. Birkaç gün önce bir doktorla görüşmeye gitmiştim. Ve doktor da Riley çıktı. Beni hatırladığından emin değildim. Sonuçta aradan 10 yıl geçmişti. Şimdi düşününce de unutması saçma geliyor.

''Evin boyasını yenilemişsiniz galiba.''

''Hatırladın mı? Ben.. ne bileyim.. belki..''

''Unuttuğumu mu sandın? Seni tanımadığımı? Biz bu evde büyüdük Nate.''

Nate... Bana böyle seslenirdi. Ben bir bayana bu şekilde seslenilmemesi gerektiğini söylerdim ama beni gıcık ettiğini bildiği için daha çok söylerdi.

''Nate, en sevdiğim lakabım. Bu arada çok ciddiyim Maria'yı tedavi edecek olman harika bir şey.'' Bir an gözlerim doldu.

''Şey, ben babamı da hastalıktan kaybettim.''. Riley yanıma geldi. Sanki sarılmak üzereydi ama vazgeçti. Galiba doğru olup olmadığından emin değildi.

''Çok üzgünüm. İstersen Maria'nın yanına gidelim.''

''Evet, tamam. Şunu söylemeliyim ki elimizdeki imkanlarla ona serum bağladık ve... Maria 5 aydır bu şekilde.''. Riley dalgın görünüyordu. Sanki bu bir problemmiş gibi. Büyük bir problem... Ben kapıdan onu izledim. Maria'yı konrol edişini, kalp atışlarını dinleyişini, not alışını.

''Bu arada Lisa nerede? Geldiğimden beri görmedim. Biliyorsun bizi rahatsız etmeye meyillidir o.''. Bilmez olur muyum ama işte gitti. Kaçtı kurtardı kendini. Bu gereksiz yüklerle dolu hayat ona fazla geldi.

''Lisa gitti.''

''Nasıl? Tatile falan mı?"

"Hayır. Lisa 4 ay önce evi terk etti. Anne ve babamın ölümünü daha tamamen atlatamamışken Maria'nın böyle hasta olması onu mahvetti. Ve bana ne kadar kötü bir abla olduğumu tekrar hatırlattı. Onu buraya dönmesi için zorlamayacağım. En azından Maria iyileşmeden olmaz. Bunu ona yapamam. Orada mutluysa orada kalmalı. Çünkü burada mutlu değildi.". Bunları sesli söylemek beni çok yıprattı. Ama biraz da rahatladım.

"Haklısın galiba. Maria ile ne yapabileceğime bakacağım. En kısa sürede sana haber veririm."

"Riley.. Onu iyileştireceksin değil mi?"

Riley yüzüme bakmıyordu.

"Elimden geleni yapacağım ama..'' Bileğimden tuttu ve gözlerime baktı.

"En kötüsü için kendini hazırla. Yine de ben her zaman senin yanında olacağım."

Ben ne demek istediğini anlamıştım. Doktorun burada olması önemli değildi. Maria için yapabileceği hiçbir şey yoktu.