Heyecan , korku ve özlem . Şuan hissettiğim tek duygu bunlardı . Her adımda ölüme yaklaşırmışcasına korkuyordum. Her attığım adımda anılar , gözlerimden bir film şeridi gibi geçiyordu . Özlem kokuyordu buralar . Bahçede herşey yerindeydi , annemin yaptırdığı salıncak , özenle seçtiğimiz bitkiler . Yalnız tek fark vardı eskisi gibi değillerdi. Solmuşlardı eskisi gibi kokmuyorlardı geride sadece ölmüş bitkilerle donanmış bir bahçe vardı . Derin bir nefes aldım ve devam ettim . Beyaz renkteydi bu ev en son ben gitmeden önce . Şimdi ise eski yıkık dökük bir hale gelmişti . Gözlerimdeki yaşlara engel olamıyordum. Beyaz rengini annem çok severdi . Ev onun istediği gibi döşenmişti onun istediği renkler ... Şimdi burda olsa ne kadar da kızardı . Evinin bu halini görse yıkılırdı heralde . Kapıya geldiğimde kapı hafif aralıktı , içeriye geçtiğimde bir koku sardı etrafimı . İçerisi aynıydı kimseler yoktu , Örümceklerden başka . Karşımda bulunan salonda yürümeye devam ettim . Koltuklar , yemek masası , televizyon , dolaplar ... televizyonun yanındaki fotoğraf ilişti gözlerime . Elime alıp üstündeki tozu sildim . Kalbimde bir ağırlık vardı . Ölmek istiyordum ama ölmeye cesaret edemiyordum . Korkuyordum ama anneme sarılıp güven duyduğum o kokusuyla rahatlayamıyordum . Çok özlemiştim ailemi ama yanlarına gidecek gücü bulamıyordum kendimde. Bir korkak gibi saklandım geçmişimden . Ama bir süre sonra gerçeklerle yüzleşmem gerekti . Yada bu evin sıcaklığını özledim bilmiyorum .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÖLDÜR UMUTLARINI
JugendliteraturAslında o mezara atılan her toprakta benide gömdüler . Öyle habersiz , acımadan , düşünmeden ... Ruhum toprakların altında debelendi durdu kurtulmak için . Ama dedim ya bende dipteydim kurtulurdum belki ama kimse elimden tutmadı yere düştüm elini...
