Mine❤

Pt 17

Άρχισα να ακολουθώ τι φορείο μέχρι που δύο γιατροί μπήκαν μπροστά μου και με εμπόδισαν να συνεχίσω.

Μαρία: Αφήστε να μπω!
Γιατρός: Δεν επιτρέπεται!
Μαρία: Πρέπει να μπω!
Γιατρός: Σε λίγο κυρία μου μόλις τελειώσουν οι εξετάσεις.

Κάθισα στην καρέκλα και περίμενα να έρθει τον Άκη να έρθει. Είχαν περάσει δύο ώρες που δεν είχε έρθει ο Άκης. Είχα αρχίσει να ανησυχώ γιατί τον επερνά και τηλέφωνο αλλά δεν το σήκωνε. Τον πήρα για χιλιοστή φορά και πάλι καλά το σήκωσε.

Άκης: παρακαλώ!?
Μαρία: που Είσαι?!
Άκης: Εγώ στο αστυνομικό τμήμα και η μαμά στο νοσοκομείο!!
Μαρία: Μα τη εγινε??
Άκης: Θα σου πω μετά. Εσύ μηνε εκεί που εισαι!!

Μόλις μου το είπε αυτό το έκλεισε σχεδόν βιαστικά. Κάθισα σε μια καρέκλα και περίμενα να εμφανιστεί ο γιατρός. Το μάτια μου άρχισαν να κλείνουν. Μετά από μάλλον κάποια λεπτά ένιωσα κάποιον να με σκουντάει. Τινάχτηκα πάνω. Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω τον γιατρό.

Μαρία: Γεια σας!
Γιατρός: Γειά σας!! Είστε συγγένεις του κυρίου Χρήστου Γιανακάκη ?
Μαρία: Ναι ναι!!
Γιατρός: Ο κ. Χρήστος ευτυχώς είναι μια χαρά. Πάλι καλά που προλάβατε και μας πείρατε τηλέφωνο αλλιώς θα ήταν πολύ χειρότερα τα πράγματα. Τα ποιο πολύ τραύματα του τα έχουμε κλείσει αλλά θα προσπαθήσουμε να κλείσουμε και τα υπόλοιπα. Το αργότερο μια εβδομάδα θα βγει!!
Μαρία: Ωραία! Μήπως θα μπορούσα να των δω τώρα?
Γιατρός: Φυσικά είναι στο 3B. Όλο ευθεία και αριστερά.
Μαρία: Ευχαριστώ πάρα πολύ.

Άρχισα να τρέχω πολύ γρήγορα με οση ενέργεια είχα!! Το δωμάτιο δεν το έβρισκα!!! Ρώτησα μια νοσοκόμα και μου είπε. Μόλις έφτασα άνοιξα την πόρτα και μπήκα στο δωμάτιο. Κάθος έβγαινε μια νοσοκόμα από το δωμάτιο μου είπε ότι ήταν σε κώμα. Πήγα και έκατσα σε μια καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι. Ήταν τόσο γλυκούλης.

Μαρία: Μα πως τρακαρες!! Τι σκεφτόσουν?

Είπα κλαίγοντας. Άνοιξε σιγά σιγά τα μάτια του και μάλλον με είδε να κλαίω.

Χρήστος: Σκεφτόμουν αυτόν τον βλάκα να σε φιλάει.

Σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα με κόκκινα δακρυσμένα μάτια. Άρχισε να με χαϊδεύει στο κεφάλι. Έκατσα πάνω το κρεβάτι και τον αγκάλιασα.

Γιατί το έκανα τώρα αυτό? Μήπως νιώθω κάτι για αυτόν?! Μπα όχι με τίποτα

Με αγκάλιασε και εκείνος πολύ σφιχτά. Μα καλά που την βρήκε την δύναμη? Άρχισα να κλαίω πάλι.

Χρήστος: Γιατί κλαις?
Μαρία: Απλά χαίρομαι που είσαι καλά!

Συνέχισε να με αγκαλιάζει μέχρι που χτύπησε η πόρτα. Απομακρυνθήκαμε γρήγορα ο έναςαππ τον άλλον. Και μέσα μπήκε ο αδερφός μου.

Hey κορίτσαρες!!! Συγνώμη που αργό να γράφω καινούρια κεφάλαια και σορρυ που αυτό το κεφάλαιο ήταν μικρό είχα στερέψει από ιδέες!!!! Φιλακιαααα