Een dagboek dat terug praat

• 44 •

Veronique

Zaterdag 20 februari

In mijn ooghoek zie ik Kaj op staan. "Waar ga je heen?" Vraag ik rustig. Als ik geen antwoord krijg, kijk ik op. "Kaj?"
Om me heen hoor ik mensen roepen. Ik kijk om me heen om te zien waar Kaj is. Dan zie ik dat ene waar ik het meest bang voor was.
Hij staat op de spoorlijn, voor hem een trein met een chauffeur die begint door te krijgen wat er aan de hand is.
Ik spring op en ren harder dan ik ooit gedaan heb. "Kaj!!!" Schreeuwend sta ik aan de kant, toe te kijken, machteloos.
Ik wil zo veel doen, maar ik kan niks doen. Niemand kan iets doen. Ik ben bevroren van angst, wetende wat er gaat gebeuren.
Tranen stromen over mijn wangen.
"Kaj.. Kaj ik hou van je" door alle schreeuwende mensen zal hij het vast niet gehoord hebben. Hoe hard ik het ook riep.
Op het allerlaatste moment, draait Kaj zich om.
Hij heeft me gehoord...
Hij heeft me gehoord!

[A/N]
Ik word nu vast vermoord omdat jullie eigenlijk nog steeds niks weten. En waarschijnlijk ook omdat ik gisteren niks gepost heb.

Reageer even als je me gaat vermoorden :')