Veronique
Zaterdag 20 februari
Ik kijk Kaj recht in zijn ogen. Hij toont geen enkele emotie.
Ik zit nog diep in gedachten als alle mensen om me heen stil vallen. Ik staar nog steeds naar de plek waar Kaj net nog stond.
Nu niet meer, hij staat niet meer. Hij is weg, voor altijd.
Het beeld wordt wazig door mijn ogen die zich gevuld hebben met tranen. "Kom terug" fluister ik "je kunt me dit niet aandoen.. Kaj.."
Mijn benen lijken te verdwijnen en ik zak in elkaar op de grond. Waar ik vervolgens als een jong meisje lig te huilen.
Kaj is weg.
Voor altijd.
JE LEEST
Een dagboek dat terug praat
Short StoryWaarschuwing: Niet alle verhalen zijn geschreven om de lezer te vermaken. Dit verhaal is geschreven om de lezer te laten voelen. Hoogste in lijst #1 in kortverhaal, zelfmoord en dagboek, #2 in vriendschap. © Alle rechten voorbehouden @BadDaydreamX...
