-Real.

Chapter 1

Τυλιξα πιο σφιχτά την γαζα γύρο μου και κοίταξα για ακόμη μια φορά το είδωλο μου στον καθρέφτη.
Φορεσα την φαρδα κοντομανικη μπλούζα μου και ανακατεψα τα μαλλιά μου.

Καθησα στον καναπέ και πητα ενα τσιγάρο απο το τραπεζάκι.
Το αναψα και ρουφιξα τον καπνό καλοωσοριζοντας το κάψιμο στον λαιμό μου.
Φυσιξα τον καπνό, τον κοίταζα να διαλύεται στον αέρα και υστερα ξαναρουφιξα.
Μετά τρουσα αντίστροφα τις μέρες κάνοντας στην μια τσουρα με τα την αλλη.

Αντεξα δεκαεπτά χρόνια και 360 μέρες. Θα αντεξω πεντε μέρες ακόμα.

"Ξυπνησες;"
"Προφανώς." Η Heather μπαίνει στο σαλόνι.
"Πάω στη δουλεια." Στέκεται μπροστά μου και φοράει το μαυρο δερμάτινο μπουφάν της.
"Ποτε θα πας;" ξεφυσαει.
"Σε πεντε μέρες. Της απανταω." Πεντε μέρες και με απο αυτό θα εξαφανηστω και δεν θα με ξαναδεί κανεις.
"Είσαι σίγουρος γι αυτό. Εχεις πάρει τημ απόφαση σου;"
"Φυσικά. Και δεν αλλάξει."
"Το ξέρεις πως δεν συμφωνώ σε όλα." Πέρνει μια βαθιά ανάσα.
"Αλλα αν αυτό σε κανει χαρούμενο δεν είμαι εγώ εκείνη που θα στο απαγορευσω."
Θα χαμογελουσα αλλά δεν μπορώ.
Απλός ρουφαω αλλη μια τσουρα απο το τσιγάρο μου και κουναω το κεφάλι μου καταφατικά.

Η πόρτα κλείνει, εκείνη έχει φύγει και εγω μένω για ακόμα μια φορά μόνος μου.
Τελειωνω το τσιγάρο μου και αναβω το επόμενο.
Κάπως έτσι περάσε όλη η μέρα μου. Κάπως έτσι περνούσαν όλες οι μέρες μου. Κάποιες μέρες πήγε να και για δουλεια. Αλλες απλα καθωμουν εδώ κα ο περίμενα να ερθει το βράδυ.

Αλλες μέρες απλα καθόμουν και σκεφτόμουν γιατί ζω ακόμη, ενω αλλες απλα προσευχομουν να πεθάνω.
Ετσι πέρασαν οκτώ μηνες μέσα σε αυτό το σπίτι και ακόμα περιμένω μετρώντας αντίστροφα τις ώρες.

Κουμποσα το κοντομανικο πουκάμισο μου και φορεσα τα μαύρα vans μου.
Η ωρα την 10:32 και έπρεπε να φύγω.
Πηγενα στο σπίτι του Dave. Ενας μαλάκας και μίσος, που τον ξέρω σχεδόν εδώ και ενα χρονο.

Η πόρτα ανοίγει και ο ηδη μισο μεθυσμένος Dave μου χαμόγελα.
"Παιδιά δείτε ποιος ήρθε."
Φώναξε και μπήκαμε στο σαλονι.
Καθησα στον μαύρο δερματινο καναπε και ο καθόταν απέναντι μου και της την έπεφτε ένας ξανθός φλώρος.
Μια ωρα αργότερα το δωμάτιο μύριζε χασίσι και όλοι ηταν μαστουρωμενοι, όπως και εγώ.
Η όραση μου θολή, κουνισα γρήγορα το κεφάλι μου και το θέαμα μπροστά μου με κάνει να θέλω να κάνω εμετό.
Πρεπει να φύγω απο εδώ.
Περναω πανω από μισο λυποθυμα σώματα και βγαινω απο το σπίτι.

Κανει κρύο αλλά όλο το σωμα μου έχει μουδιάσει.
Ο δρόμος είναι άδειος και υο μονο φως είναι η λάμπες στα πεζοδρόμια.
Παραπαταω και η ζαλάδα δεν λέει να φύγει.
Σχεδόν κάθε βράδι τα ίδια.

Μπαίνω κάτω απο το ζεστό νερό και προσπαθώ να ξυπνησω τον εαυτό μου.
Ακουμπαω το σωμα μου στα πλακάκια του τοίχου, αλλά έχω σταματήσει να κλαίω.
Είναι σαν απλα να υπάρχω. Ετσι, χωρίς λόγο. Απλα για να με μισώ.

Είμαι φυλακισμένος. Φυλακισμένος σε ενα σωμα που δεν μου ανήκει. Με μια φωνη που δεν μου ανήκει. Με ενα όνομα που δεν μου ανήκει. Και είμαι αναγκασμένος να ζω με αυτά.
Κανεις δεν ξέρει πως είναι.
Κανεις δεν καταλαβενει.
Κανεις δεν θα καταλάβει.
Αναστεναζω και τρυβω όσο πιο δυνατά μπορω το σωμα μου με το σαπούνι. Δεν το θέλω άλλο. Απλα θέλω να φύγει απο πανω μου. Μπορω να ζήσω και χωρίς αυτό.

Τελειωνω και πηγενω στο δωμάτιο μου. Απλα βάζω ενα μποξερακι και πεφτω στο κρεβατι.
Δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω απ το να περιμένω.

Το κινητό μου χτυπά δείχνοντας μου το εικονίδιο του μηνύματος στην οθόνη.

*άγνωστος αριθμός:
Lydia σταματά πλέων τις ανοησίες και γυρνά σπίτι.*

Φυσικά...
Πετάω το κινητό με δυναμη στον τοίχο χωρίς να υπολογισω αν θα σπάσει.
Φυσικά και θα το έκανε.
Με θυμήθηκε.
Η μανούλα μου με θυμηθικε.
Απο τοτε που με έδιωχνε λέγοντας μου πως είμαι τέρας, τώρα με θυμηθικε.
Γελαω σε αυτή τη σκέψη.

Κοιτάζω την ωρα και είναι 12:03.
Ξαπλωνω ξανά στο κρεβάτι και αναβω ένα τσιγάρο.

Οποτε τέσσερις μέρες ακόμα ε;

____________________________

So guys... αυτό ηταν το πρωτο κεφάλαιο. Είναι σίγουρη πως οι περισσοτεροι είστε μπερδεμένοι, but relax, cause the next chapter is coming soon.
Ηταν λίγο μικρο αλλά ήθελα απλα να γνωρίζετε για αρχή τους χαρακτήρες της ιστοριας.

Θέλω να μου σχολιασετε την γνώμη σας για τους χαρακτήρες (ξεχωριστά) και γενικότερα τι γνώμη έχετε για αυτους με την πρωτη ματια.

Σκέφτομαι να κάνω και ενα Q&A σε αυτή την ιστορία (αργότερα όχι τώρα), but I'm not sure.

Anyway... that's all for now.

Vote &Comment

All the love. E