-Real.

Chapter 2

I'm not less that a man because of my body.
_____

Τέσσερις μέρες ακόμα.

Ξυπναω όταν το φως του ήλιου χτυπά στα ματια μου και βριζω απο μέσα μου. Ηλίθιος καιρός.
Το κεφάλι μου πονάει εξετιας του χθεσινου. Το αλκοολ ακόμα υπάρχει στο αίμα μου και μια δωση του χθεσινου τσιγάρου με ζαλίζει και κανει το δωμάτιο να γυρίζει.
Δεν ήθελα να το ξανακανω, όχι τόσο σύντομα τουλαχιστον. Αλλα με τέτοιο θέαμα πως να μην το κανεις. Απλα καθόμουν εκεί, απέναντι τους. Καπνιζα το πιο αγαπημένο μου τσιγάρο απ'ολα, επινα, ζαλιζομουν. Τους κοιτουσα και χαμογελουσα, γελαγα όσο δεν έχω γελάσει σε όλη μου την ζωή. Και όμως εκλαιγα. Φαινομουν σαν τρελος. Γελουσα με την ψυχή μου, ενω τα ματια μου πνιγοντουσαν στα δάκρυα. Ημουν τρελός.

Ακόμα και τώρα, κάθομαι στο κρεβάτι μου, κοιτάζω το λευκό ταβάνι. Καπνιζω και γελαω όσο σκέφτομαι τα χθεσινα ενώ τα ματια μου έχουν κοκκινίσει απ'το δάκρυα.
Μονο τα ματια μου κλαίνε.

Σηκωνομαι ακομποντας τα πόδια μου στο ξύλινο πάτωμα. Ενα γέλιο ξεφεύγει απο το στόμα μου πριν σβήσω το τσιγάρο μέσα στο τασάκι που βρίσκετε στο κομοδινο δίπλα μου.

"Τι περίμενες δηλαδή. Μετα να ερθει σε εσένα; Σε ξέρει μαλακα, βάλε λιγο το μυαλό σου να σκεφτεί. "
Κι αλλά δάκρυα.
"Δεν θα ήθελε να έχει καμια σχέση μαζί σου. Δεν θα σε θέλει κοντά της. Θα σε θεωρεί τέρας. Ανώμαλο. Ποτε δεν θα ηταν μαζί σου."
Γελαω δυνατά ενω τραβάω τις ρίζες των μαλλιών μου και τα δάκρυα γίνονται ασταμάτητα.
"Απλα δωσε ενα τέλος σε όλα. Δεν είναι δύσκολο. Θα σε βγάλει απο την μιζέρια σου. Και τοτε όλα θα είναι μια χαρά."
Αφήνω μια βαθιά ανάσα που ουτε ξέρω πόση ωρα κραταγα, σαν να πνιγομουν και να ξανά βρήκα οξυγόνο. Το μυαλό μου με τρελενει.
Ακουμπησα τους αγκώνες μου στα γωνατα μου και υστερα έπεσα πίσω στο στρώμα.
"Δώσε ενα τέλος."
Μονο αυτό σκεφτόμουν.
"Θα σε βγάλει απ την μιζέρια σου."
Χτυπάω το πίσω μέρος του κεφαλιού μου στον τοίχο.
Κι αλλά δάκρυα.
"Και τους όλα θα είναι μια χαρά."

Εζησα. Μάλλον για περισσότερο καιρό απ όσο μπορουσα.
Χρόνια. Τι κι αν δεν αντεξω μερικές μέρες;

"Aidan." Η Heather ανοίγει σιγά σιγά την πόρτα.
"Εδώ είμαι." Στρέφει το κεφάλι της στην γωνία του δωματιου μου που κλαίω τόση ωρα.
"Είσαι ένταξη;"
"Οχι." Λέω γελώντας, παιζοντας με τα δάκτυλα μου.
Δεν την κοιτάζω.
"Θες να μου μιλησεις;"
"Οχι."
Καταλαβαίνω πως νιώθει αβωλα.
"Θα πάω για καφέ με τα παιδιά. Θέλεις να έρθεις;"
"Οχι."
Σε παρακαλώ φύγε. Παρακαλαω από μέσα μου.
"Προσπαθώ να βοηθήσω!" Υψώνει τον τόνο της φωνής της.
"Δεν στο ζήτησα!" φωναζω δυνατότερα κοιτοντας το πάτωμα.

Απόλυτη ησυχία. Το μονο που ακουγετε είναι η βαριά ανάσα μου.
Σηκώνω το βλεμα μου πανω της και εκείνη έχει μια περίεργη έκφραση κοιτοντας με. Μάλλον κάπως έκπληκτη.
"Heather σε παρακαλώ, φύγε." Λέω πιο ήρεμα.
Ανοιγει το στομα της. Θέλει να πει κάτι αλλά το κρατάει. Περνει μια βαθιά ανάσα, κουνάει καταφατικά το κεφάλι της και φεύγει απο το δωμάτιο.

Παλι μόνος μου.
Το κεφάλι μου πονάει αφάνταστα.
Εχω σταματήσει να κλαίω.
Γελαω.
Δεν ξέρω τι παει λάθος πλέων μαζί μου.
Βγαινω απο την μπανιέρα και φοραω ενα τυχαίο μποξερακι.
Τριβω τα μαλλια μου με την πετσέτα και ύστερα την πετάω στο κρεβάτι.
Το σωμα μου είναι κοκκινο και ποναει απο το πολυ τρίψιμο.
Αλλα δεν με ενδιαφέρει.

Κοιτάζω το ρολόι στο κομοδινο μου και η ωρα είναι 5:24.
Φοράω την μπλούζα μου και περνώ το κινητό μου απο το πάτωμα που το είχα πέταξε εχθες.
Η οθόνη έχει σπάσει αρκετά αλλά ακόμα μπορω να δω.
Παταω το κουμπί για να ανοίξει και βάζω τον κωδικό μου.
Διαγραφω το μήνυμα χωρίς να το ξαναδιαβασω και αφήνω μια ανάσα που δεν ξέρω πολύ ωρα κρατούσα. Πετάω το κινητο μου στα κρεβάτι και ξαπλωνω με το κεφάλι μου χωμένο στο μαξιλάρι.

Είναι Κυριακή.
Μισώ τις Κυριακές.
Η δουλεια μου είναι κλειστή τα μαγαζιά είναι κλειστά και δεν έχω τίποτα να απασχολισω τον εαυτό μου απο το να σκεφτομαι. Πρεπει να βγω λίγο εξω αλλιως θα τρελαθω.
Φοραω τα μαυρα Vans μου και φεύγω απο το σπίτι.
Περπαταω μέχρι το εμπορικό και κάνω σκοπες βόλτες χαζευοντας. Απλα κοιταω τον κοσμο γύρο μου.

Κοιταζω την βιτρίνα των Vans, όταν ενα σωμα συγκρούεται με το δικό μου.
"Συ-συγνωμη." Ακουγετε η σιγανή φωνη της.
"Δεν πειράζει." Χαμογελαω.
"Aidan." Της δίνω το χερι μου. "Brittenelle." Μου ανταποδίδει την χειραψία.
Τα ματια της είναι γαλανά και λίγο πράσινα. Τα μαλλια της είναι κοντα και άσπρα. Και το στυλ της είναι αρκετά αντρικό για κοριτσι.
"Χαρηκα."
"Και εγώ." Τραβάει το χερι της
"Αντίο Aidan." Μου χαμογελάει και απομακρύνεται.
"Τα λέμε." Μου φωνάζει. Και μου ακουναει το χερι. Το ίδιο κάνω και εγώ γελοντας χαζα.

______________

Λοιπον είναι μικρο κεφάλαιο αλλά ηθενα να ανεβάσω.

Στην φωτογραφία παραπανω είναι η Brittenelle και στο επόμενο κεφάλαιο θα βάλω του Aidan.
Ριξτε μια ματια στην ιστορία μου "hey angel".

Vote&Comment

All the love. E