KELEBEĞİMSİN

GİRİŞ

Gözlerimi açıp karanlığa baktım. Yine her zamanki karanlık. Üzerimde yine simsiyah ve üzerinde pipo resmi olan pijama takımlarım var. Karanlığın içinde kendimi göremiyorum. Sadece ellerim ve yüzüm gözüküyor. Tabi bir de çıplak olan siyah ojeli ayaklarım.

Önümdeki uçsuz bucaksız karanlığa bakarken aynı el bana gel işareti yapıyor. Elleri adım gibi biliyorum. Annemin elleri. Sadece ellerini görebiliyorum. O sarı saçlarını,masmavi gözlerini göremiyorum.

Eller bir anda kayboluyor. Karanlık olan etraf ayndınlaninca önümde bana arkası dönük siyah bir siluet oluşuyor. Koşarak yanına gittiğimde bir anda bana dönüyor. Bana dönen kadın annem ama gözleri yok.

Geri geri gitmeye başlayınca popomun üzerine düşüyorum. Gözümden akan bir damla yaşı elimin tersiyle siliyorum. Gözleri olmayan annem bana doğru yaklaşmaya başlayınca çığlık atip uyanıyorum.

Başucumda uyuyakalan babam da bir anda uyanınca hemen bana sarıldı. Gözlerimden yaşlar akmaya başlayınca babam "şşşşttt... geçti sakin ol" diyerek beni susturmaya çalıştı. "Baba bu defa farklıydı annemin....Gözleri yokt-" devam edemeden babam elini agzima kapattı. Şu üç ayı ikimizde atlatamamıştık. Babam benim yanımda uyuyamazken ben bu her geceki kâbuslar yüzünden uyuyamamıştım.

*****
Beyaz tişörtümü giydikten sonra siyah kot pantolonumu bacaklarımdan geçirdim. Karşımdaki boy aynasında yabancı olan Bahar soluk yüzü ve şişmiş gözleriyle bana bakıyordu. O eski cıvıl cıvıl hep gülen nadiren aglayan Bahar yoktu. 17 yıldır ilk defa bu kadar çok ağlamıştım.

Aşağıdan babamin hissiz gelen sesini duydum "Eslem kızım hazır mısın?" Şu her dakika gülen adam bile hissizleşmişti. Ağır ağır aşağıya indiğimde benim o süper kahramanım aynı benim gibi aynada kendine bakıyordu.

Elindekini gördüğümde gözümden bir damla yaş akmasına engel olamadım. Annemin fotoğrafı vardı. Beni fark etmesi icin "öhhm" diye ses çıkardım. Beni merdivende görür görmez fotografi yerine bırakıp gözlerini sildi. "Eslem yok baba Bahar " deyip merdivenlerden aşağı inip ona sarıldım.

"Özür dilerim" deyip benden ayrıldı. Bana en cok annem Eslem derdi. Bana Eslem denildiginde aklıma annem geliyor. Bu yüzden artık kimsenin bana Eslem demesini istemiyorum.

Babamla birlikte kapidan çıktığımızda bizim villa ile ayni olan diger villalara baktım. Hepsi aynıydı cıvıl cıvıl hayat doluydu hepsi. Tıpkı bu evde annemin olduğu zamanlar gibi.

Arabaya binip kemerimi taktım. Ne kadar nefret etsem de binmek zorundaydım şu zımbırtılara. Elim her kemere gittiğinde annemi hatırlasam da o lanet kemeri babam icin takmak zorundaydım. Onu bu dünyada yalnız bırakmam. Annemin o güzel sesi yankılandı kulağımda. "Eslem kızım kemeri unutma seni seviyorum böceğim." Aniden onun durup bana bunlari söylediği yere baktim kapinin önü.

Ordaydı. Masmavi gözleriyle bana bakan hayali anneme el salladım. Babam ne yaptigimi anlamis olucak ki kemerini çıkarıp bana döndü ve elimi avuçlarının içine aldı. "Bahar sana şeker verip seni kandıramam. Hele benim bile atlatamadığım bi konuda asla. Benim küçük Baharım büyüdü. Babasına yardımcı olmak istiyorsa büyümek zorunda zaten." derken gözünden bjr damla yaş aktı. Onun gözyaşını görünce kendimi tutamadım ve ağlamaya başladım.

Arabada ne kadar elverirse bana sarıldı. "Ağlama diyemem sana. Agla kızım ağla içini dök. Elbet bu da geçicek. Tek bi şartım var seni kaybetmek istemiyorum hep benimle ol. Piskoloğa gittiğimizde icine kapanma olur mu benim küçük kızım."dedikten sonra benden ayrılıp yanaklarımdan akan gözyaşlarını sildi. Zor da olsa ona gülümsemeye çalışarak "Benim de bir şartım var ben de seni kaybetmek istemiyorum sen de benimle olucaksan anlastik." deyip yanağına öpücük kondurdum. Gülümsemeyi tam beceremesem de babam ne yalmaya çalıştığımı zaten anlıyordu. O da aynı benim gibi gülümsemeye çalışıp arabayi sürmeye başladı.