Yalnızlık

Sonu olmayan yol

Koşuyordum.Nereye gidiyorum bilmiyorum.Sacede koşmaya başladım.Bir hışım ile girdiğim o sokağın başında bir adama çarptı gözüm.Orta yaşlı,uzun boylu bir adam.Iyi giyinimli,sadece bu mont için ne kadar para vermiştir diye geçirdim içimden,hızlı hızlı ileriye giden ayakkabılarımın eskiliğine bakarak.
Devam ettim koşmaya.Ama beni gecenin üçünde evimde otururken koşmaya iten şey neydi?Bilmiyorum.Bir yere gitmem gerekiyordu.Tek bildiğim bu.Oraya yetişmem gerek.Geç kalmamalıydım.Neden bilmiyorum,sadece hissediyorum.
Sokağın ilerisinde gelen ambulans sesleri ile irkildim.Adımlarım hızlandı,nefesim daha fazla daralmaya başladı.Kulaklarım uğulduyor.Bir türlü sevemediğim bu dünya benim için iyice katlanılmaz bir hal almaya başlıyor.Acı acı gelen siren sesleri kalbimi acıtıyor.Kimin için neden geldi bilmiyorum.Sadece çok canım acıyor.Dayanmıyorum artık.
Kendimi eski bir apartmanın girişinde kalabalıkla birlikte buluyorum.Herkes meraklı bakışlarını apartmandan çıkacak bir sedyeye çevirmiş.Montumun cebinden sigara paketimi çıkardım,dudaklarıma yerleştirip ateşledim.Biraz geri de duran bir adama doğru yürümeye başladım.Belki bir şey öğrenirim umudu ile.
-Merhaba abi,hayırdır ne olmuş biliyor musun ne bu kalabalık ?"dedim çekinerek.Sessizce bir şekilde.
-Sorma be kardeşim bu gece olan üçüncü olay bu.Bu apartmanda yöneticiyim ben.Asker emeklisiyimm Uzun yıllardır yaşıyoruz bu apartmanda bizim hanımla.Bir kızcağız taşınmıştı 5 ay önce.Hep çok ses yapardı zaten.Ama bu aksam bu aksam çok farklıydı."dedi.
Abi ne oldu demeye kalmadan kalabalıktan bir uğultu yükseldi.Hızlıca apartmanın önüne doğru yürüdüm.Sigarayı yere atıp,parmak uçlarımda yükseldim.Kalabaliktan acı dolu bir ses yükseldi.Hala göremiyordum.Ambulansa doğru yöneldim.Orada kimse yoktu ve sedyeyi belki görebilirdim.Ve sedye artık önümdeydi.Oydu bu.10 yıldır hiç görmediğim ama her gece onu düşünerek uyuduğum kadın.Bu kız...Burcu.