Let me hear your voice

Prologue

Naaalala ko non,

Nung nakita kita.

Maaliwalas at mahangin nung araw na yon,

Nung nakita kita, nakaupo magisa, blanko ang mukha pero alam kong malungkot ka.

Dahil sa maganda ang araw na yon, I decided to come near and try to make you smile.

Ayoko kasing nakakakita ng malungkot na tao, 'coz all people deserves to be happy.

Pumunta ako sa harap mo,

Una di mo ko pinansin,

Kung ano-anong pagpapapansin ginawa ko non. Paulit ulit at pabalik-balik akong naglalakad sa harap mo. Nag-hi pa nga ko sayo ng ilang beses. Mukha na kong tanga non.

Tumingin ka nga sakin pero tinignan mo lang ako ng parang wala lang.

Kung kaya't napayuko nalang ako,

Maybe, I should stop this, baka mapahiya lang ako lalo sa harap niya.

Nasabi ko sa isip ko.

I decided to stop at tuluyan ng umalis.

Pero sa kasamaang palad may batong malaki na nakaharang.

At nadapa ako.

I can feel it, naramdaman kong nakatingin ka sakin mula sa likod kaya humarap ako.

Agad kang umiwas non, pero hindi ko papalagpasin ang nakita ko.

I just saw you smile.

I don't know but my heart melts that time.

And from that moment,

I know,

And I can feel,

That you're not just an ordinary person, na nakasalubong ko lang or nakita ko lang.

You're special

That even without action or words,

You are connected to me.