GİRİŞ.
İmkansız. Herkesin bir imkansızı vardır. İmkansız bir aşk, imkansız bir hayat dileriz bazen. Gerçi doğru ya ,biz insanlar hep imkansızı seçeriz. Nerde üzüleceksek o yöne ilerleriz. Bile bile. Göz göre göre o yönü seçeriz. Hayat dediğin 3 günlük yer derlerdi de inanmazdım. Göz açıp kapayana kadar geçiyor. Bir de yaşaya yaşaya büyümek var ya. En acısı da o işte. Yaşadıkların seni büyütüyor. Yaşadıkların seni olgunlaştırıyor. Bu iyi bir şey sanırsam. Her şeyin sorumlusu ''o'' değil mi zaten? İyiyi de kötüyü de öğreten ''o'' değil mi? Hem de canının yanmasını sağlayan da o, gülmeni de, ağlamanı da sağlayan o değil mi ? var mı farklı bir şeyi iddia eden? Yoktur. Çünkü doğrular bunlar. Ne ileri ne geri. Canımızı yaksa bile , bizi paramparça etse bile ısrarla ''o'' diye haykırıyoruz. Bazen kendine iyi gelmesi için yalan söyleriz . Çünkü, o yalanın gerçek olmasını isteriz. Keşke der gibi.. Ben buraya senin düşüncelerini ortaya dökmeye geldim. Kendine kanıtlayamadığın şeyleri kanıtlamaya geldim. Hissettiklerini bilmen için geldim. Gerçi, hissetmemiz de çok zor. ''o'' dediğimiz kişilikler yok etti hepsini.
Ama işte ''umut '' bu. Bitsin deyince bitmiyor. Ömür gibi. Bitsin demek günah gibi.
