Çok küçükken başladı benim sorunlarım. Ailem karmaşık, kafam karışık. Yapboz gibiydi sanki hayatım. Ve ben parçaları tek başıma yerleştiriyordum. 8 yaşındayken yavaş yavaş anlıyordum neyin ne olduğunu. Annem ve babamın 2 evlilik yaptığı, annemin benim dışında 3 tane kızı olduğu sonradan eşinden ayrılıp babamla evlendiği. Babamın da annemden önce 3 oğlu bir kızı olduğunu sonra annemle evlenip benim olduğumu öğrendiğim de 8 yaşındaydım. Aslında biliyordum böyle olduğu ama hissedemiyordum. Kafam almıyordu. Sonra, yavaş yavaş anlamaya başladım her şeyi. 3 tane abim 1 tane öz ablam var. Varda yok. Sadece isimleri var gibi. Yılda 1 kez görmeyle, 2 ayda bir aramayla abilik yapılmıyor tabi ki. Ablam hiç aramıyor. Zaten arasa da konuşamayız onunla. Çünkü dilsiz. En son ablamı 7 yaşımda gördüm. Şimdi 14 yaşındayım. 3 tane de üvey ablam var. Sanırsın öz gibi. Her zaman yanımdalar. Ne olursa olsun arkamda duruyorlar. İnanın üvey kardeş olmak dizilerde ki gibi değil. Kavga gürültü falan yok. Aslında var da ufak tefek şeyler. 3 ablam da evli. Hepsinin çocuğu var. Ve bana her ''teyze'' dediklerinde çok mutlu oluyorum. Çünkü üveyde olsak, beni gerçekten aileden gördükleri için. Sahiplendikleri için çok mutlu oluyorum. Ablam da annemdir,annemde ablamdır. Hepsi birbirini tamamlar. Ve siz asla Allah'a şükretmekten vazgeçmeyin. Beterinde beteri vardır.
Çiçeğin dikeni var diye üzüleceğimize, dikenin çiçeği var diye sevinelim. –Goethe.
